याे साता आमाको मुख हेर्ने दिन पर्याे। मलाई कहिल्यै पनि मातातीर्थ औंसीको महत्व भएन। तर यो बर्ष म धेरै नै भावुक भएँ र आमालाई फोन गरेँ। यो विशेष दिनमा आमाको मुख नहेरेको पनि दश बर्ष भइसकेछ। पढ्न भनि सहर पसेको हिजो जस्तै लाग्छ। दिनहरु कति चाडै बित्ने रहेछन् थाहै नहुने।
अहिले कोभिड–१९ ले विश्व नै शिथिल भएको अवस्थामा हामीले पनि लकडाउन फेस गरेको महिना दिन बितिसकेछ। कति जना घरमा आफ्नो परिवारसँग हुनुहुन्छ होला कति म जस्तै एउटा अँध्यारो कोठामा निस्सासिएर बस्नु भएको होला। हाम्रो पीडा त आ–आफ्नो ठाउँमा छ, तर अझ पीडा त मेरी आमा र मेरी आमाजस्ता हजुरहरुको आमाहरुमा बल्झिएको हुँदो हो। आफ्ना छोराछोरी कहिले घर आउँछन् भनेर बाटो कुरिरहने मेरा सबै आमाहरुमा नमन। मेरी आमा, घाँसदाउरामा व्यस्त छिन् तर घरीघरी हतासिन्छिन्, रातमा छट्पटिन्छिन्, छोरा छोरीलाई देख्न नपाएर।
मेरो भने घर जाने कुनै छाँटकाट छैन। आफ्नो जिल्लाका मानिसहरु घर लग्ने कुरा सुन्छु कता कता। तर जाने नजाने कुनै निश्चित छैन। मेरी आमा भने अहिलेदेखि पैसाको खोजीमा लागेकि छिन्। अनि हामी आउने आशामा केही क्षणलाई भएपनि खुसी हुन्छिन् मेरी आमा। खै किन हो, भिडियो कलमा अरुसँग हाँसेर बोलिरहेको बेला मलाई देख्नासाथ आँशु झार्छिन्। ती चाउरी परेका आँखाका डिल र गालाहरु आँशुले निथ्रुक्कै हुन्छन्। अहिलेको बेमौसमी झरी जस्तै। थाहा छैन म के जवाफ दिँउ। नरोउन भनेर सम्झाउँ कि के गरुँ! मेरा दोधार नयनहरु उनलाई हेरिरहन्छन्, एकोहोरो।
आशा छ यो लकडाउनकाे समस्या एकदिन समाधान हुनेछ। हामी आमाछोरी एकदिन भेट्ने पनि छौं र फेरि साथै रहनेछौं।आमा, तिमी मेरो लागि यो विशेष दिनमा मात्र होइन हरेक दिन विशेष छौ। म ती फेसबुकका भित्ता तिम्रा फोटोहरुले एक दिनलाई रङ्गाउन चाहान्न। आमा तिमी त हरेक क्षणमा मसँगै छौं। चाहन्छु तिम्रो आयु मेरो भन्दा लामो होस् । मेरी आमा, ती आकाशका तारा, जुनघाम झैँ सधैं चम्किरहनु।
