हुन त अरुको डायरी पढ्न रमाइलो लाग्छ ! तर मैले भने तिमीलाई पहिलो चोटी सम्झिने कोसिस गरेकी छु ।
पहिलो चोटि तिमीसँग मित्रता गाँस्दा आफ्नो जीवनको अभिन्न अंगकाे बारेमा तिमीलाई केही बताउन चाहे। मेरो जीवनको महत्वपूर्ण अङ्ग अर्थात ‘मेरी आमा !’
सानैदेखि परिवारसँगै हुर्किने मौका पाएँ । परिवारबाट टाढा छुट्टै बस्ने अनुभव नै भएन । मैले पहिले देखि नै सोच्ने गर्थेँ, “आफूलाई पढाइको कति तनाव छ । कसरी राम्रो गर्ने होला? कसरी बाआमालाई खुसी बनाउने होला? कसरी गुरुको आज्ञा पालना गर्ने होला? कति सङ्घर्ष गर्नुपरेकाे छ! भविष्यमा यति पढेर पनि केही गर्न सकिएन भने कति बेइज्जत हुन्छ होला!”
यस्तै तनाव, पिर र चिन्ताले आफूलाई बाँध्दा आमालाई हेर्थेँ । अनि लाग्थ्यो “आहा! कति रमाइलो जिन्दगी !” लाग्थ्यो “आमाको जस्तै जिन्दगी भए त क्या मजा! न कतै पढ्न भन्दै जानुपर्ने, न कसैलाई खुसी पार्नुपर्ने, न कसैलाई रिजाउनुपर्ने, न केही कारणले आफ्नो बेइज्जत हुन्छ कि भनेर चिन्ता गर्नुपर्ने । कति रमाइलो त्यो जिन्दगी। त्यसरी बस्न पाएँ त।” आमालाई कसैलाई खुसी पार्नै पर्दैन भने पनि मैले नै कहिलेकाहीँ समयमा खाना नपाक्दा, नुन मरमसला कहिलेकाहीँ ट्वाक्क नलाग्दा “अरु के काम छ र आमाको? त्यति जाबो काम गर्न पनि गाह्राे हुने आफूले के के काम भ्याउनुपरेको छ !” भनेर गाली गर्थेँ । आमाले थाकेँ भन्दा “केही नगरी थाक्ने कस्तो खालको ज्यान होला” भन्ने सोच पनि आउँथ्यो ।
लकडाउनले सबैतिर अस्तव्यस्त भएको बेला मेरो सोचमा भने केही परिवर्तन आएको छ । आमाको कामलाई अझ बढी नियाल्ने मौका मलाई लकडाउनले दिएको छ । अरु बेला बिदा नै भएपनि आफ्नो पढाइ तथा अन्य काममा व्यस्त भएर होला, आमाको यो घरमा, मेरो जिन्दगीमा योगदान के छ भनेर मैले त साँच्चै कहिल्यै बुझेकी नै रहेनछु। तर अहिले हेर्छु र अचम्म लाग्छ “कसरी भ्याउनु भएको होला त्यति सबै काम?” लकडाउन नहुँदा जुन समयमा आमा उठ्नुहुन्थ्यो , त्यही समयमा पनि अहिले पनि उठेर घर सफाइ, न्वाइ ध्वाइ, व्यायाम र योगा, पूजा पाठ, चिया, खाना, सरसफाइ, खाजा, हामीलाई पढ्नुपर्छ भन्ने प्रेरणा, कहिले विभिन्न शारीरिक र मानसिक गेम खेलाउने, बत्ति कात्ने, फूल स्याहार्ने, फेरि बेलुकाको खाना र हामीलाई सुताएर बल्ल आफू सुत्ने काम गरेको नियालिरहेकाे छु। आमाको यति काम देखेपछि अहिले त म अब आमालाई धेरै गाह्रो भयाे होला भनेर सघाउन पनि थालेकी छु । आमाको शरीरमा कहिलेकाहीँ तेल लगाएर माडिदिन्छु । आमासँग बसेर ‘हेर्ने कथाका’ विभिन्न अङ्कहरु हेर्न थालेकी छु । आमा अहिले निकै खुसी हुनुहुन्छ ।
लकडाउनले मात्र मलाई यो पनि अनुभूति गरायो कि आमाकाे पूरै जिन्दगी परिवारको बारेमा सोचेर मात्रै बितेको! आमा भएको भएर मात्र जीन्दगीमा सुख रमाइलोपन, सहजता, सम्बृद्धिले बास गरेको छ । धेरैले भनेको सुन्छु “गृहिणीको, आमाको घर बस्ने बाहेक के काम हुन्छ र !” तर लकडाउनले बुझायो आमाले नै हाम्रो जीन्दगी स्वर्ग स्वरुप बनाइदिनुभएको छ । धन्यवाद आमा !! सम्पूर्ण आमाहरूलाई कोटी कोटी प्रणाम !
