करिब दुइ वर्षदेखि पढाइको सिलसिलामा अस्ट्रेलियाको सुन्दर सहर सिड्नीमा छु। संसारभरिबाट आएका मानिसहरुको कर्मथलो बनेको सिड्नी सहर हरेक प्रहर ब्यस्त रहने गर्दछ। आफ्नै गतिमा बगिरहेको यो सहर आफूसँगै वर्षौदेखि यहाँ बस्ने मानिसहरुको सपना साथ लिएर हिंडिरहेको छ। सपनाहरु पूरा गर्न हिँडेकाहरुको कथाले सिड्नी भरिएको छ। बितेका दुई वर्षको मेरो दैनिकी पनि यहाँका अरु मानिसहरु जस्तै भागदौडमै बित्यो। विश्वविद्यालयको पढाइ र पार्टटाइम कामको तालमेल मिलाउँदा मिलाउँदै बिद्यार्थी भिसामा यहाँ आएकाहरुको प्राय समय बित्ने गर्छ। मेरो दुई वर्षको पढाइ सकिएको छ र अब अन्तिम केही महिना मात्र बाँकी छ।
करिब दुई महिना अगाडिबाट नोबेल कोरोना भाइरस नफैलिएको भए सायद जीवन त्यसैरूपमा अघि बढ्ने थियो होला। तर भाइरसले अस्ट्रेलिया लगायत बिश्वभर नै महामारीको रुप लिएपछि भने अस्ट्रेलियाको संघिय सरकारले कडा कदमहरु चालेको छ। अन्तरास्ट्रिय तथा अन्तरिक उडान बन्द गरिएका छन्, अत्यावस्यक बाहेकका सबै क्षेत्र बन्द गरिएका छन्। त्यसका साथै नागरिकहरुलाई सामाजिक दुरी कायम राख्न भनिएको छ। सरकारले यी सबै प्रतिबन्दहरु अबको ६ महिनासम्मको लागि राख्ने तयारी गरेको छ। मेरो विद्यालयले पनि आफ्नो सबै पठनपाठन अनलाइनबाट सुरु गरेको छ।
म काम गर्ने रेस्टुरेन्ट पनि बन्द छ। यी कदमहरु भाइरसको संक्रमण रोक्नको लागि महत्वपूर्ण भएपनि म लगायत हजारौं बिद्यार्थीहरु,जो विशेषगरि सेवामा आधारित उद्योगमा काम गर्छन,उनीहरुलाई यसको प्रतक्ष्य असर परेको छ। सरकारले केही समय अगाडि गरेको संचयकोषको पैसा निकाल्न मिल्ने निर्णयले भने केही राहत भएकाे छ। तर सरकारले चालेका यी लकडाउन लगायतका कदमहरु कहिलेसम्म रहि रहनेछ भन्ने अनिश्चितता कायमै छ।
म यो लकडाउनले गर्दा निम्त्याएको खाली समयमा आफूलाई गर्न मन लागेको तर पर्याप्त समय अभावमा नभ्याएका कामहरु प्राथमिकताका आधारमा गर्दैछु। किताब पढ्ने, आफूलाई मनपरेका फिल्म तथा वृत्तचित्रहरु हेर्ने । लेखनमा अझ धेरै समय दिदैँछु। “हेर्ने कथा” को पुरानो दर्शक मैले यस समयमा केही श्रृङखलाहरु फेरि दोहोर्याएर हेरेँ। “मायाको कथा” र “सिमानाको कथा” मलाइ मनपर्ने कथाहरु हुन्।
लकडाउनमा अरुबेला भन्दा म अझ बढी घरपरिवारसँग सम्पर्कमा छु। इन्टरनेटको विकासले, टाढा भएपनि आफ्ना आफन्त, साथीभाइसँग निरन्तर संवादमा रहन अत्यन्त सजिलो भएको छ।
नेपालमा तुलनात्मक रूपमा कम संक्रमणले केही राहत दिएको छ, तर समाचारमा हरेक दिन मानिसहरु हिंडेरै टाढा टाढा घरजान लागेका र कम आय भएका नागरिकहरुले धेरै दुख पाएको देख्दा नेपालको सरकारले यो भन्दा राम्रो व्यवस्थापन गर्न सक्थ्यो भन्ने लाग्छ।
यता अस्ट्रेलियामा पनि कोरोना संक्रमितको संख्या पाँच हजारभन्दा बढी पुगेको छ। मैले यो लकडाउनमा महसुस गरेको कुरा भनेको मानिसहरुमा परेको नकारात्मक मनोवैज्ञानिक असर हो। धेरै मानिसहरुले रोजगारी गुमाएका छन्। सामाजिक दुरीको नियमले गर्दा मानिसहरु घरबाट बाहिर निस्किन पाएका छैनन्। मानिसहरुमा भाइरसको संक्रमणको त्रास पनि त्यत्तिकै छ। यस्तो अवस्थामा सबैभन्दा राम्रो उपाय भनेको उचित मनोवैज्ञानिक परामर्श नै हो। मानिसहरुले पनि परामर्श लिन लाज अथवा डर मान्नु हुँदैन भन्ने लाग्दछ।
यो समय संसारभरिका मानिसहरुका लागि जटिल समय हो। तर यो समय पनि बितेर जानेछ र फेरि हामी आफ्नै भागदौडले भरिएको जिन्दगीमा फर्किएको हुनेछौं कुनैदिन। आखिर जिन्दगी घटनाक्रमहरुको संगालो न हो, तर पनि यो समय जीवनभर हाम्रो दिमागमा एउटा अनौठो अनुभव बनेर बस्नेछ।
