म रामेछापको एउटा सामान्य गाउँको सामान्य परिवारमा जन्मे हुर्केकाे हुँ। सानोमा चन्चल र जिज्ञासु थिएँ। गाउँमा SLC सम्मकाे पढाइ सकेर म उच्च शिक्षा अध्ययनकाे लागि सहर हानिए। सहर छिरेपछि आफ्नो पढाइ अनि करियरकाे कारणबाट सालमा दुई पटक मुस्किलले गाउँ जाने गर्न थाले।
सहर आएकाे करिब तीन वर्षपछि मैले जिन्दगीको अर्काे महत्त्वपूर्ण निर्णय लिएँ। मैले विवाह गरेँ। विवाह पछि घर व्यवहार, पढाइ, करियरकाे कारणबाट बर्षमा मुस्किलले एकपटक दशैँमा आफ्नाे जन्म घर पुग्ने भएँ। यता घरमा पनि विवाह भएकाे भाेलिपल्ट नै सहर आएपछि दशैंमा दुई दिन बाध्यताले पुग्ने बाहेक अरू बेला कहिल्यै जाने माैका मिलेकाे थिएन। बुवा आमाले पनि पढाइ चलिरहेकाले कहिले ‘गाउँ आऊ’ भन्नु भएन। बरू समय मिल्ना साथ बुहारी भेट्न सहर आउनुहुन्थ्याे।
यस्तै दैनिकीकाे बिचमा विश्वमा महामारीकाे रूपमा फैलिएकाे काेराेना भाइरसकाे कारणले हाम्रो देशमा पनि लकडाउन भयाे। यसै समयलाई उपयोग गर्दै, म पनि आफ्नो गाउँ आएकाे छु। सहरमा बस्दा हर्न र घाम झलमल्ल नहुँदासम्म नउठ्ने म, यहाँ त ६ बजे नै उठिसक्छु। गाउँमा सबै भालेकाे डाँकाेसँगै उठिसकेका हुन्छन्। कलेज नभएकाे दिन बिहानकाे खाना खाएर दिउँसाे फेरि सुत्ने म , गाउँमा त लाटोकसेराे बाहेक काेही पनि सुत्दैनन् दिउँसाे।
चारवटा पर्खाल बिचकाे एउटा काेठामा सिमित म अहिले यहाँ गाउँको हरियाली महसुस गर्न पाएकाे छु।महिनामा दुईपटक फाेनमा मुस्किलले दुई मिनेट बाेल्ने म, करिब दुई महिना देखिन मेराे हर खुसी घर परिवार र छिमेकीसँगै साटिरहेकाे छु। सालमा एकपटक दशैंमा नमस्कार भन्ने म, मेरा छिमेकीसँग धक फुकाएर बाेल्ने भएकाे छु। घरकाे काम सबै मिलेर गर्छाै।गाउँमा छिमेकीसँग मिलेर काफल र एेसेलु खान र बन जान पाएकाी छु। परिवारसँग मिलेर मकै गाेड्ने र तरकारी लगाउने काम पनि गर्दैछु।
गाउँको स्वच्छ हावा, स्वच्छ पानी,हरियाली वातावरण र अर्गानिक खाना खान पाएकाे छु। गाउँमा हरियाली छ। अहिलेसम्मलाई काेराेनाकाे फिटिक्कै डर छैन। सबैकुरा अर्गानिक छ। सबैभन्दा ठूलाे कुरा विवाह भएकाे तीन बर्षपछि बुवा आमाकाे माया अनि छिमेकीसँग चिनजान गर्ने माैका पाएकाे छु। जेहाेस् आफ्नो गाउँ चिन्ने माैका मिलिरहेकाे छ।
