२०२० जनवरीको पहिलो साता देखी नै मैले फाट्ट-फुट्ट सुन्न थलेको थिए कोरोनाको बारेमा । जब पहिलो चोटी सुनेको थिए खासै त्रसित थिईंन । तर आज भने USA र Italy जस्ता देशहरुले पनि यो दुखद घडीमा घुडाँ टेक्नु परेको देख्दा, अलिकति मन खल्बलिएको छ ।
लकडाउनको एक दिन अगाडिसम्म पनि म कलेज जाँदै थिए, पब्लिक बसको मेरो यात्रा,वरिपरी देखिएका अनुहारभित्रका लुकेका कथा अनि मेरो मोबाइलमा चलिरहेको “हेर्ने कथा”। त्यो नै धेरै दिन देखि मेरो कलेज यात्राको साथी थियो । आज लकडाउनमा पनि खासै फरक त छैन । कथै कथा बिच हेर्ने “हेर्ने कथा” र मेरो आफ्नै कथासँग हेर्ने “हेर्ने कथा” नै त हो फरक । म यसै नि Solitude मनपराउने मान्छे त्यसैले लकडाउनले खासै फरक त परेको छैन मलाई । बस स्कुल पढ्दा हुने लामो बिदाको भान गराइ रखेको छ । सानो हुँदा बाहिर खेल्न निस्किन्थे , अहिले आफ्नै मस्तिष्कको कल्पनामा खेल्दछु ।
७ कक्षा पढ्दा खेरी मैले जिद्दी गरेर बाबाले किनिदिनु भएको गितार आज Bachelor Final Semester पढ्दा सिक्ने मौका जुराइदिएको छ यस लकडाउनले । महिनौ देखि पढ्न खोजेको किताब “A New Earth” र केही साता देखि हेर्न खोजेको Indian Series “Asur” हेर्ने मौका पनि अहिले नै जुरेको छ । त्यो किताब र series बाट केहि सिकिरहेको छु । आफु को हुँ ? र आफ्नो औचित्य के हो ? मैले प्रश्न गर्न थालेको छु – म हिजो ‘जे’ मा थिए त्यो लकडाउन थियो या अहिले म जे मा छु त्यो लकडाउन हो ?
खुल्ला आकाश , शान्त वातावरण, धुवा धुलो रहित हावा, म, मेरो सोच र मेरो मौनता भित्रको सत्य , के यो लकडाउन हो या, यो समाजको बाध्यताहरुले बाँधेको हिजोको मेरो दैनिकी चाहिँ लकडाउन हो ? झ्यालबाट बाहिर हेर्छु अनि त्यो प्रदुषणले सधैँ जस्तो छेक्ने गणेश हिमाल, आज मलाई हेरेर मुस्कुराइ रहेको देख्छु । त्यही बखत केही हुल चराहरु वरिपरी निर्धक्क भइ उडिरहेको देख्छु । म घर भित्रै बन्द भए पनि उसलाई आजाद देख्दा खुसी छु ।
हिजो, “हिजो,आज र भोलि“ मा अड्केको म आज, आजमा बाँचिरहेको छु । समय बगिरहेको जस्तो लागेतापनि समय आडिग रहेको भान भैरहेको छ । आज लकडाउनको पाँचौ दिन , हिजो र आजमा भिन्नता थाहा पाउन छोडिसकेको छु । हिजो र आज जे भएतापनि भोलि भने म चाहन्छु यो महामारी छिट्टै अन्त्य होस् , विरामी भएकाहरु छिट्टै निको हुन् अनि हातेमालो गर्दै अगाडि बढ्न सकियोस ।
