सारा संसार लकडाउनमा छ। मानव जाति सबै आ-आफ्नो घरभित्र थन्किएका छन्। सामाजिक दुरी बनाउनुपर्ने भएर कतै निस्कन मिलेको छैन। तर आफू भने परदेशको ठाउँमा दिनरात नभनि ड्युटी गर्नु परिरहेको छ। हप्ताैपछि आज मुस्किलले एक दिन बिदा पाएको छु। कोरोना भाइरसले बिश्व हल्लाइरहेको अवस्थामा पनि मनमा त्रास बोकेर काम गरिरहँदा बेलाबेला शरीर नै लथ्रक्कै गल्नेगरि घरको याद आइदिन्छ ।
एकातिर घर परिवारको चिन्ता र अर्कोतिर भाइरसको त्रासको बिचमा अल्झिरहेको छ मेरा दिनहरु। थाहा थिएन मलाई जिन्दगीको महत्व यति धेरै हुन्छ भनेर। कल्पना गरेको थिएन मृत्युको भय यो हद सम्मको हुन्छ भनेर। तर फेरि काम नगरि तलब नआउने अनि दुई छाक टार्न पनि मुस्किल पर्ने। र त मर्नै परे नखाइ मर्नु भन्दा त बरु खाएरै मर्छु भन्ने सोचले फेरि ड्युटी गर्ने हिम्मत जुट्छ।
सामाजिक संजालमा मान्छेहरु घर बस्न गाह्राे भएको भाव व्यक्त गरिरहेका हुन्छन्। परिवारसँग बसिरहँदा पनि घरलाई झ्यालखानासँग दाँजो गरिरहेका हुन्छन् । परिवारसँग बस्दापनि निस्सासिएको अनि छटपटि भइरहेको बताउँदा बढो अचम्म लाग्छ। म यहाँ परिवारभन्दा कोसौ टाढा परदेशमा एक्लै बसिरहेको छु। तर पनि त्यस्तो निसास्सिएको भावना कहिल्यै आएको छैन। न त छटपटिएको छु कहिल्यै। एक्लोपनले भने बेला मौकामा चिमोटिरहन्छ। तर पनि आफूलाई एक्लो पाउँदिन।
हुन त तिमी गएको दिन देखि एक्लै बस्ने बानी जो परेको छ मलाई। तिमीसँगका अथाह यादहरु छन्।अनि म सुत्ने बिस्ताराको दाहिनेपट्टि भित्तामा टाँसेको तिम्रो सानो पास्पोर्ट साइजको तस्बिर छ मेरो एक्लोपनको साथी। तिमीले त मलाई आफ्नो मनको दैलोबाट उहिल्यै निकाला गरिसक्यौ। मैले भने तिम्रो तस्बिर यो सिमेन्टको भित्ताबाट पनि उक्काउन सकेको छुइँन। झन मनकाे भित्ताबाट कसरी उक्काएर फ्याँकौ!
धेरै भयो मलाई देब्रे पट्टि फर्किएर सुत्दा निन्द्रा पर्नु छोडेको। दाहिने पट्टि भित्तामा टाँसेको तिम्रो त्यही पास्पोर्ट साइजको फोटो नहेरी निदाउनै सक्दिन आजकल। त्यो तस्बिर हेरिरहँदा तिमीले मलाई नै हेरिरहेझैं लाग्छ। तिमीलाई नै हेर्दै तिमीसंगका अतीतका दिनहरु कल्पिदै एक्लै रमाउने गरेको छु म। हिजो पनि तिमीलाई हेर्दा हेर्दै कतिखेर आँखा लागेर सपनामा तिमीसँगै भेट्न पुगिसकेको रहेछु पत्तै पाईन। कुनै प्रेमिल वातावरणमा चियाका दुईवटा कपहरुको पछाडि हामी दुई बसिरहेका थियौँ। मेरो दाहिने हत्केलाको औलाहरु बिचको खाली ठाउँ तिम्रो देब्रे हत्केलाको औंलाहरुले भरेका थिए। मेरो दाहिने पट्टि कुममा तिम्रो शिर देब्रे पट्टि कोल्टाएर अडाएकी थियौ। प्रेमील वातावरणमा हामी सायद केही प्रेमिल कुराकानी गर्दै थियौँ। तिम्रा ती सुन्दर नयनहरूमा देख्नसक्थेँ म मेरालागि प्रेमका चमकहरु। तिम्रो त्यो ओठमा देख्नसक्थेँ म मेरालागि प्रेमका मुस्कानहरु। एकमुस्टमा भन्दा तिम्रो त्यो निर्दोष चेहेरामा देख्नसक्थेँ म मेरालागि प्रेमका उज्यालाहरु। तिम्रो त्यो कोमल हत्केलाको छुवाइमा पनि महसुस गर्न सक्थेँ म मेरै निम्ति प्रेमका स्पर्शहरु। निकै खुसी देखिन्थ्यौ तिमी। तिमी देखेर तिमी भन्दा कैयौं गुना धेरै खुसी भएको थिएँ म।
विडम्बना ! तकियाको छेउमा म सँगसँगै निदाएको मेरो मोबाइलमा एक्कासी अलराम बजिदिँदा मेरो सपनाको तिमी र म छताछुल्ल छुटि्यौं । बिपनामा तिमी गएको दिनदेखि नै आउने गरेकी छौ हरेक रात तिमी मेरो सपनीमा यसरी नै। तिमीसँगैको सपना देखि एकैचोटि तिमी बिनाको यथार्थमा आउँदा सधैँ झैँ थोरै खल्लो त भयाे। अनि केही बेर बिस्तरामा नै यसै पल्टिएर दाहिने पट्टिको भित्तामा टाँसेको तिम्रो पासपोर्ट साइजको फोटो हेर्दै मेरो सपनाको तिमी र म सम्झिदैं मुस्कुराईरहेँ ।
तिमीसँग भेटेको दिनदेखि न त म तिम्रो हुन सकेँ न त आफ्नै हुन सकेको छु ।
