प्यारो डायरी,
आज मैले तिमीलाई चारबर्ष पछि भेट्टाए।
खै के भेट्टाए भनौ ,बेला बेलामा तिम्रो याद नआएको त हैन, तर खोज्ने प्रयास कहिल्यै गरिन।
मसंग फुर्सद पनि कहाँ थियो र! जिन्दगीको लामो यात्रामा दौडिरहेकी थिए ।
कोरोनाले महामारीको रुप लिए संगै कलेज बिदा भयो ।म पनि दराज भित्र थन्क्याएर राखेको पुरानो डायरीलाई झोलामा राखी गाउँ फर्किए। ओहो! गाउँमा त झन् रौनक पो छाएको रहेछ ।दशैमा समेत नआएका मान्छेहरु आफ्नै परिवारसंग सुरक्षित हुने आशमा गाउँ फर्केका रहेछन् ।
वसन्त ऋतुको आगमन संगै बोटबिरुवामा नयाँ पालुवा पलाउदै गरेको दृश्यले गाउँपाखालाई नै रमणीय बनाइदिएको रहेछ।धेरै बर्ष भइसकेको थियो आँप ,लिच्ची ,अनार,आरुका बोटमा फूल फुलेको देख्न नपाएको । यसपालि फूल फुलेको पनि देखे।अझ पाकेको किम्बु आफ्नै हातले टिपेर जिब्रै कालो हुनेगरि खाए पनि।
बाल्यकालमा साथीहरूसंग खेलेकाे ठाँउ पनि घुमे।ठाँउ उहीँ थियो तर पहिलाको जस्तो रौनक भेटिन। घर अगाडिको चाैरले टुलुटुलु हेरिरहेको छ जस्तो लाग्याे। पिढिँमा टोलाएर एक्लै सोच्दै छु – ‘खै कता गए ती संगै गट्टा खेल्ने साथी ।सायद म जस्तै ठुलो भए होलान्। अनि अतीतका कुराहरू कल्पिदै होलान्।’
दुइचार दिन त सजिलैसंग बित्याे। तर पछि पछि साह्रै मुस्किल पर्न थाल्यो।अनि पो बल्ल तिमीलाई सम्झिए। बिस्तारै पल्टाउन थाले मेरा यी हातले लेखेका डायरीका पानालाई। याे डायरीमा मैले स्कुले जीवनमा बिताएका तिता मिठा पलहरुलाई लेखेकी थिए ।जति जति पानाहरु पल्टाउदै गए त्यती यादहरु पनि ताजा हुँदै गए। ओहो ! कति धेरै खुसी हुँदि रहेछु स- साना कुरामा पनि। आफू खुसी हुँदाको कुरालाई उत्साह साथ लेख्दी रहेछु अनि दुखी हुँदा लेख्दा मेरा अक्षरहरु लतपतिँदा रहेछन ।
पाना पल्टाउदै जाँदा देखे जानि नजानि कोरेका रचनाहरु । झल्याँस्स बिउँझे। ओहो! मलाई कथा कविता लेख्न साह्रै रहर पो लाग्थ्यो है! आफू ‘को हो’ भनेर बिर्सिसकेको पो रहेछु। आफैलाई बिर्सेको सम्झना गर्दा अनाैठाे लाग्दाे रहेछ ।
साथीहरुका सुन्दर अक्षरले मेरा डायरीका पाना पानामा बुटा भरिदिएका थिए । जति टाढा गए पनि नबिर्सने , साथ कहिलै नछोड्ने भनेर साथीले लेखेका कुरा त केबल पानामै सिमित भए।साँच्चै मान्छे यति साह्रै किन स्वार्थी भएका होलान् है।जब आफूलाई कसैको अभाव हुन्छ तब मात्र सम्झन्छौँ। मैले पनि त्यही गरे।
व्यस्त जीवनबाट फुर्सद पाएपछि मात्र तिमीलाई सम्झिए।सायद लकडाउन नभइदिएको मैले तिमीलाई पल्टाएर समेत हेर्ने थिइन। मैले आफू को हो भनेर चिन्ने मौका पाउने थिइँन । जे गर्दा खुसी मिल्छ जीवनमा त्यही गर्नु पर्दो रहेछ भन्ने कुरा बुझेँ।
अब म खालि रहेका पानाहरु फेरि भर्दै जाने छु।अनि मेरा भबिस्यका योजनाहरुलाई बिस्तारै कोर्दै जाने छु।
बाँकी कुरा अर्को भेटमा!
उहीँ तिम्रो,
