घरको झ्यालबाट पारी डाँडा हेर्छु । बिहान घाम झुल्किने बेला र साँझ घाम अस्ताउने बेलामा त्यो फालेलुङ डाँडा साँच्चै सुन्दर देखिन्छ । झन् यो हिउँ परेको समय त आहा ! कति राम्रो रमाइलो देखिने । अहिले नै जाउँ जाउँ लाग्ने ।
भारतको सिक्किम सिमाना र वेस्ट बङ्गालसंग नेपालको सिमाना जोडिएकोले ‘तीन सिमाना’ पनि भन्ने गरिन्छ । खास फालेलुङ भनेर चिनिने त्यो ठाउँ कहिले धुम्म कुहिरोमा लुकामारी खेल्छ त कहिले सिरसिर बतासको झोक्कासंगै नाङ्गै डाँडाका सिरुको पातहरु, पाखान्बेत फूलहरु अनि लौठ सल्ला र लालिगुराँस, चाँप, चमेलीका थुङ्गाले सुसेली खेलिरहेको हुन्छ । हिउँ पर्दाको याममा आन्तरिक तथा बाह्य पर्यटकको गन्तव्य स्थल फालेलुङ, त्यै हिउँको थुप्राहरुमा रमाउँदै खेल्दै आफ्नो बाँकी भाग्य खोज्दै पक्कै संघर्षको पाईलाहरु चाल्दै होला ।
बिध्या चापागाईं दिदिको फालेलुङ यात्रामा हेर्ने कथाको एक असल पात्र….छेटु भाई…..
बिदेशबाट फर्की आएर गाउँ मै केही गर्छु भन्नेहरुको जीवन कथाहरु सुन्दै, म भने बिदेशको सपना बोकेर काठमाडौ छिरेको मान्छे हुँ ।
आज एउटा कोठामा ‘नो आउट’को चाबी लाएर आफ्नो प्यारो गाउँलाई सम्झनु बाहेक अरु केही गर्न सकेको छैन ।
दिनानुदिन कोरोनाको बिरामीको संख्या वृद्धिले मनलाई अमिलो पार्दै बस्नु सिवाय अरू केही गर्न सकेको छैन ।साथमा रहेको एउटा मोबाइलको स्कृनलाई कोट्यायो बस्यो । बस् । सुन्ने कोही छैन । नेपालका फेक समाचारहरु हेर्यो , आफै रिसायो भुनभुनायो बस्यो । बस् ।
यसो सम्झिन्छु, अबको युद्ध हतियारको हैन, जैविक आणविक हतियारको हुनेछ, जस्ले मानव सृष्टि त के कमिला समेतका जन्तुहरु यो सृष्टिमा बाँच्नेछैनन्, र अर्को युगको सुरुवात हुनेछ भनेर कुन्नी कुन कितावमा हो पढेको जस्तो लाग्छ । त्यै शब्दले बारबार मेरो मनसपटलमा ज्वारभाटा चलाईदिन्छ । अलिक टाउको दुखेको जस्तो भान हुन्छ । कालो कफि बनाएर एक गिलास सुरुप्प पार्छु अनि दिमाग पनि हलुको हुन्छ र सोफामा ढल्किन्छु ।
दिउँसो निदाए जस्तो हुन्छ निँद आउँदैन । रिमोटले टिभी कोट्यायो । त्यै कोरोनाको न्युज । दिमाग उसै उसै ह्याङ पार्ने क्या… !! टिभी मारेर बस्यो समय जादैन ।
गाउँको खुब याद आउँछ । केटाहरू गाउँबाट फोन गरेर जिस्काउँछन – ओई केटा ! मोबाइल २ मिटर टाढा राखेर बोल है, कोरोना सर्छ । खिस्स हाँस्नु बाहेकको उत्तर छैन ।
साथसभाइसँगको कुरा सकेर मनमनै सोच्छु, शहरमा मात्रै मान्छेहरु सजग छन कि गाउँमा पनि । यो रोगले एक जनालाई मात्रै छोयो भने गाउँ पुरै सखाप पार्छ । त्यहाँ शहरमा जस्तो हस्पिटल हुँदैन । आवस्यक सुरक्षाको सामानहरु हुँदैन । यसरी केही सोचेर टोलाई रहेको थिए, गाउँकै कालु भाइको फोन आयो ।
‘हाम्रो संस्थाको प्याडँ छाप कहा छ?’ उसले सोध्यो ।
‘किन चाहियो’
‘हाम्रो समुहबाट कोरोना रोकथाम सम्बन्धित सुचना पम्प्लेट आउट गर्नु पर्ने भो ।’ उसले भन्यो ।
वाह! गाउँबाट युवाहरुको यस्तो सक्रियता । ह्वाई नट??
मैले भने ‘दराज छेउमा छ ।’
लगत्तै गाउँको डम्बर दाईलाई कल गरे । हाम्रो समूहबाट नि सूचना आउट हुँदै छ रे नि ?
दाईको जवाफ थियो । अँ, तर कसरी ब्योहोरा तयार गर्ने !
यही विषय टुंगो लगाउन गाउँका सबै साथीहरू भेला भएका रहेछन् । १०/१५ मिनेट भित्रै हामीले सूचनाको ब्योहोरालाई फिक्स गर्यौ र छपाईमा लग्यौ ।
सरकारको मात्रै आश गरेर, बाटो हेरेर हुँदैन । आफूले गर्नुपर्ने ठाउँमा सरकारलाई पनि सहयोग गर्नुपर्छ । सरकारले लकडाउन त गर्याे, तर सुरक्षा त आफ्नै लागि हो नि हैन र?
गाउँमा साथीहरुको यो सोचलाई सलाम गरे । आज हाम्रो गाउँको पुर्बेली युवा समूहले आफ्नो नामको छाप लाएर कोरोना विरुद्ध सचेतनामुलक पम्प्लेट बनाएर गाउँ गाउँ चोक चोकमा टाँस्दैछन् रे । म भने यहाँ काठमाडौंको बन्द कोठामा बसेर साथीहरुलाई औधी सम्झिरहेको छु । म पनि यतिखेर गाउँमा भएको भए साथीहरूसँग हातमा हात मिलाएर अघि बढ्थे ।कमसेकम गाउँको लागि केही सानो काम त गर्थे ।
बिदेशको चक्करमा लागेको युवाको हुलमा यतिखेर न यता न उताको दोसाँधमा अलमलिरहेको छु ।साँझ यसो माक्स लगाएर सब्जी किन्न चोकमा निस्कन्छु । मान्छेको हुल मात्रै देख्छु । मन मनै सम्झिन्छु, म जस्तै काम भएर निस्केको त होला नि ! दायाँ बायाँबाट भटभटे घुईईई सुईकाएर लान्छ्न, हेरि पठाउँछु हेल्मेट पनि हुदैन ।
यसो सम्झिन्छु हैन हामी मान्छेमा साँच्चै डर त्रास हराएकै होत ?
कोही कोहस झ्याप देख्छु कोही कोही चुम्बकीय शक्तिले तानेको जस्तो टास्सिएर उहुम्म्म्म्म्म्म्म्म….
गाउँबाट सेवा खोलामा समातेको असला माछाको फोटो मेरो म्यासेन्जरमा खसाई दिन्छन् केटाहरु । अनि भन्छन, ‘हाउ आईज है माछा खानु !’ यहाँ कोठाबाट बाहिर निस्कन नपाएको बेलामा साथीहरूले मन उसै अमिलो पारिदिन्छन् ।
उसो त यताबाट मेरो पनि गफ सानो जादैन नि फेरि ! मन अमिलो भएपनि गफ जोति हाल्छु । त्यो कालो दहमा त अस्ति ठूलो ठूलो माछा थियो । माक्चु भान्जा र मैले अझै ठूलो होस् भनेर छोडेको त्यही त मारेछौ नि !!
तर दिनानुदिन गोठालो गरेको सेवा खोलाबारे मलाई के थाहा छैन र । यही मङ्सिरमा त्यो खोलामा कम्ता दुख गरेको हैन माछा मार्नलाई । तर पाहा (खोलामा बस्ने भ्यागुतो जातको ) बाहेक अरु केही पाएको भए पो । झटारोमा हानेको गफले मिलेछ क्यारे । त्यै दहमा यसपाली औधी धेरै माछा मारेछन् केटाहरूले ।
गाउँको साथीहरुले गाउँको याद कम दिलाउँछन् र !!
त्यो सेवाखोलाको माछा मात्रै खाएर घरमा बस्ने हैन नि । कोरोना बाट कसरी बच्ने भन्ने जनचेतनामूलक पर्चा गाउँ गाउँमा टाँस्ने नि ल साथीहरू……
