डायरी, याे शब्द नै यस्ताे छ जसले हरेक कुराहरूलाई सम्झाइदिन्छ। तर अहिले १९ वर्ष पुग्दा पनि मनका कुरा मजाले लेखेर राख्न सक्या छैन। खाली अल्छिपनले त जित्या हाेला नि! लेख्न त धेरै खाेजियाे, कक्षा ४ तिर पढ्दा म्यामले डायरी लेख्नुपर्छ है भनेपछि बेलुका स्कुलबाट फर्केर लेख्न खाेज्थेँ तर जान्दै जानिन। डायरी लेख्ने मेराे पहिलाे प्रयास यत्तिकै गयाे। दाेस्राे पटक दिदीसँगै नयाँबर्षकाे दिन देखि डायरी लेख्ने भनेर थालियाे। तर अहँ। त्याे पनि त्यसै भयाे।मानाैं मलाई अब डायरी लेख्नकालागि हाेमवर्क नै दिनुपर्छ। त्यो पनि अरुले हैन पहिला हामीलाई अङ्ग्रेजी पढाउने शिक्षकले। उहाँको नाम सुन्दै थरर हुन्थ्याैं हामी। आज धेरैपछि डायरी लेख्न खाेज्दैछु, म खुसी छु। मेराे पहिलाे पूर्ण डायरी हेर्ने कथाकाे नाममा।
मेराे भाग्य त हाेला नि! लकडाउनकाे ठ्याक्कै अघिल्लाे दिन गृह जिल्ला इलाम फर्किन सकेँ। युद्ध जिते जस्तो भयो। आमा खुसीले गदगद। नहुनु पनि कसरी। दशैं भन्दा पछाडि छाेराकाे नाक मुख देख्नुभएको थिएन। भिडियाे कल गरौं भने पनि मेरी आमालाई माेबाइल चलाउनै आँउदैन। बुवाको पनि स्मार्ट फोन होइन। म घर पुग्दा भाइ पनि खुसी भयाे, अब क्रिकेट खेल्न पाइन्छ भनेर । प्राय घरमै भाइ र म क्रिकेट खेल्छाैं। न हामीलाई काेही फिल्डर चाहिन्छ न काेही विकेट किपर नै। हामी आफैँ फिल्डिर आफैँ विकेट किपर र आफैँ ब्याट्सम्यान पनि। दाइ विदेश भएकाले अब दाइलाई कस्ताे लाग्याे त्याे दाइ नै जानाेस्। दिदी भने खुसी हुनुहुन्थ्यो। दुई चार दिन भए नि भाइलाई काम लगाउँछु भनेर।
हुन त अहिले गाउँमा चहल पहल बढेकै छ, सबैजना घर फर्केका छन्। घर आएपछि यत्तिकै बस्ने भन्ने पनि कुराे आएन। २/४ दिन त घरका काेठा सफा पारियाे, चट्ट पारेर फुलबारीमा मलजल, गाेडमेल गरियाे। दिन गएकाे पत्तै भएन। दुख त त्यसपछि पो थपियाे। काम सक्किगाे, अब दिन कसरी काट्ने भनेर। अनि फेरि हेर्ने कथाका मन पर्ने कथाहरू हेर्न थालेँ। मलाई सबैभन्दा मन परेकाे एपिसाेडहरूलाई क्रमबद्ध राख्ने हाे भने पहिलाे नम्बरमा सपना श्रृङखलाकाे अन्तिम अंक- यात्रा हो। देवेन्द्र दाइकाे कथाले किन किन हाे मुटु नै चिसाे बनाउँछ। दुखमा पनि हाँस्ने दाजै बडा रमाइला लाग्छन्। अनि दाेस्राे नम्बरमा पाेखराकाे आकाशकाे कथा। दिपक दाइकाे चैँ स्वर नै मिठाे । यदि कुनै बेलामा पाेखरा घुम्न गइयाे भने दिपक दाइसँगै उड्ने हाे आकाशमा।
यी त हुन् मेरा दृष्टिकोणमा दुई राम्रा अंक। तर प्रत्येक अंकले ज्ञान दिइरहन्छन्, प्रेरणा दिइरहन्छन्। अब एकै दिनमा लगातार हेर्न थालियाे भने भाेलि हेर्नलाई केही हुँदैन। त्यही भएर एक एक अंक गर्दै हेर्छु। म खासै कुनै सिरिजहरू हेर्दिन। नत्र त दिन सजिलै कट्थ्याे हाेला। बरू पुस्तकहरू पढ्छु। ‘एक सर्काे माया’ र ‘गुलाबी उमेर’ हुन् मैले पछिल्लाे पटक पढेका दुई पुस्तकहरू। दुइटै भिन्न खालका र विभिन्न परिवेशमा लेखिएकाे छन्। एक सर्काे माया पढेपछि त मलाई एक सर्कै गाँजा तानेजस्ताे लाग्याे। लेखक जिएस पाैडेलले मलाई डाेनिमा राखेर माल्दिभ्सका हर टापु घुमाइदिए। गुलाबी उमेरले भने त्यस्तो पारेन। अहिले विश्वेश्वरप्रसाद काेइरालाकाे ‘सुम्निमा’ सुरू गर्या छु। यसरी हर्ने कथा, अलिअलि आमाकाे गाली, थाेरै भाइसँगकाे झगडा, हँसिमजाक अनि घरका छिटफुट कामले लकडाउन पनि रमाइलै हुँदैछ।
यसाे टिभी हेर्न खाेल्याे भने बिभिन्न ठाउँमा यस्ताे भयाे काेराना भाइरसका कारण भनेकाे नै देख्छु। मन विचलित हुन्छ। अस्ति एकै दिनमा १४ जना सङ्क्रमित थपिँदा हतास भए। तर के गर्नु मनलाई सम्हाल्नै पर्छ ।आफू र आफ्नाे परिवार सुरक्षित रहन बाहेक अरू उपाय छैन। आजकाल त हात पनि छक्क परिसक्याे हाेला धुदाँ धुदाँ। तपाईंहरू पनि हात धाेएकाे धाेइ गर्नुहाेस् है।
