याे स्वास्थ्यकर्मीहरुले आफ्नो जीवनलाई खुकुरीको धारमा राखे झै गरेर काम गरिराख्नु परेको छ । काम नगरौँ भने पनि सकिन्न।गर्न पनि डरमर्दाे। तर यो स्वास्थ्यकर्मीको जिम्मेवारी हो ।
म पनि एक स्वास्थ्यकर्मी हुँ। देशमा लकडाउन छ । मलाई भने लकडाउनले झनै बढी संवेदनशील व्यस्त र अझै जिम्मेवार बनाएको छ। मैले काम गर्ने अस्पतालले आकस्मिक सेवा, अन्तरंग सेवा र बहिरंग सेवा प्रदान गरि नै राखेको छ। कुष्ठ राेगबाट प्रभावितहरू, टिबि, मधुमेह र टाढा टाढाबाट जुनसुकै समस्या लिएर आउनु भएका बिरामीहरुलाई पनि अस्पतालको टिमले सेवा दिइरहेकै छ ।
म साँढे आठ बजे ड्युटी जान्छु र तीन बजे फर्कन्छु। आवश्यक पर्याे भने जुनसुकै समयमा पनि अफिसमा उपस्थित हुन्छु। अस्पतालमा मेरो जिम्मेवारी भनेकाे आवश्यक पर्ने औषधी आपूर्तिको व्यवस्थापन र बिरामीहरुलाई औषधी वितरण गर्नु हो । लकडाउन भन्दा अगाडि दैनिक ५०० देखि ६०० जना बिरामीहरु आउने गर्थे। अहिले भने मोटामोटि २० देखि ३० जना आउने गर्छन्। मैले औषधी दिने बेलामा ‘कसरी आउनु भयो?’ भनेर साेध्ने गर्छु। कतिपय बिरामीहरू हिँडेर, कोही साइकलमा, बाइकमा त कोही एम्बुलेन्स समेत रिजर्व गरेर आएकाे बताउनु हुन्छ।बिहान खाए बेलुका के खाने। दैनिक ज्यालादारी काम गर्ने बिरामीहरू एम्बुलेन्स रिजर्व गरेर ३००० देखी ४००० सम्म पैसा तिरेर औषधी लिन आउनुपर्ने अवस्था छ । गरिबहरुको लागि निकै सकस भएकाे छ यो लकडाउन ।
धन्न म कार्यरत अस्पतालले दुःखी, गरिब, असक्त, अपाङग, कृष्ठरोगी र प्रभावितहरुलाई सम्पूर्ण सेवाहरु र औषधी फ्रिमा दिन्छ।तर कहिले सम्म होला यसरी लकडाउनमा बसेर काम गर्ने स्वास्थ्यकर्मीहरुले ।
पहिला पहिला फार्मेसीको झ्यालमा औषधी लिनेको भिड हुन्थ्यो। तर अहिले भने एउटा बिरामी औषधी लिन आयो भने पनि मनमा कस्तो कस्तो बिचारहरु आउँछन्। किनभने यस अस्पतालमा भारतबाट जाँच गर्न आउने बिरामीको संख्या पनि धेरै नै हुन्छ। त्यसैले कोरोनासँगै लिएर आएका छन् कि अथवा कोरोनाको संसर्गमा भएका व्यक्तिहरु पनि आएका छन् कि भनेर मन डराइरहेको हुन्छ। अहिले तराईका जिल्लाहरुमा प्राय मानिसहरु विदेश तथा भारतबाट आउने भएकोले मनमा त्रसित भएर काम गर्नु परेको छ । यो कोरोनाको डर कहिलेसम्म हो? अत्यास लाग्न थालिसक्यो। तापनि सामाजिक दुरीलाई कायम राख्दै औषधी बितरण र परामर्श दिने गर्छु ।
सुरु सरुका दिनमा लाग्थ्यो,कोरोना त जहाज चढेर मात्र आउँछ। तर होइन रहेछ। यो त हिँडेर, बसमा, ट्रेनमा ,साईकलमा जेमा पनि आउँदो रहेछ । जुनसुकै ब्याक्तिबाट पनि आउन सक्दो रहेछ। हरे कस्तो दिन आयो, मान्छेसँग मान्छे डराउनुपर्ने । यतिखेर म स्वर सम्राट नारायण गोपाल ज्यूको गीत ‘मुटु माथि ढुङ्गा राखि हाँस्नु पर्या छ’ सम्झिन्छु ।
म अस्पताल परिसरभित्र बस्छु । अहिले अस्पतालको परिसरमा क्वारेनटाइनको व्यवस्था छ । यस्तो बेलामा सरकार र जनतालाई सहयोग नगरे कहिले गर्ने भनेर १० बेड राखिएकाे छ । अहिले यहाँ ५ जना क्वारेनटाइनमा छन्। म दैनिक बेलुका आधा घण्टा अस्पताल परिसर घुम्थेँ जसले स्वास्थ्यलाई फाइदा हुन्थ्यो। तर अहिले म घुम्न छोडेर बालबालिकासँग टेवुलटेनिस खेल्छु। घरमा आएर थप व्यायाम गर्छु । आफूलाई स्वस्थ राख्नु नै महत्वपुर्ण कुरा हो यो समयमा ।
कोरोनाको बारेमा समाचार सुन्छु। स्थिति राम्रो छैन बिरामी बढ्दो क्रममा छन् । विदेशतिर त स्वास्थ्यकर्मी र डाक्टरहरको समेत मृत्यु भएको समाचार छ। मनोबल बढाएर काम गर्न खोज्छु तर घरीघरी त झसंग हुन्छु। आखिर मेरो पनि त मनमै हो ।
मेरो परिवारका तीन जना अस्पतालमै काम गर्छौं । झन् हामीलाई केही हुने हो कि भनेर मनमा धेरै कुराहरु खेल्छन्। अनि घरमा खाना राम्रो खाएर शरीरको प्रतिरोधात्मक शक्ति बढाउनुपर्छ र मनोबल बढाएर काम गर्नुपर्छ भन्ने सल्लाह गर्छाैं । कस्तो त्रासको जिन्दगी हामी स्वास्थ्यकर्मीको।।
