आँसुले भरिएका ती कोमल नयनहरु मेरो बाटो हेरि रहेका होलान् । धेरै कमाउने अनि ती तिम्रा सपनाहरु पुरा गर्न एउटा सोच लिएर धेरै टाढा आएको छु ।
जाने मन त कस्को पो हुन्छर आमा बाबाको साथ अनि आफूलाईभन्दा बढी माया गर्ने मायालु लाई छाेडेर । तर बाध्यतामा बाँधिदा आज सबै बाट टाढा छु । परदेशी भएसि ती बिताएका बाल्यकाल अनि परिवारबाट टाढा हुनु पर्ने । मनमा पिडाभए पनि बस्नु पर्ने । पीडा जे जस्तो भए पनि आफ्नो घर परिवारको साथ सम्झँदा मन कुँडिएर आउँछ ।
यस्तै यस्तै काटि रहेको थिएँ जीवन त्यो दिन पनि धेरै सोच मनमा रजाएको थिएँ । जताततै डर लाग्दो कुराहरु मात्र सुनिएको थियो विश्व भरि फैलिएको माहामारि कोरोना covid-19 सबै ठाउँमा फैलिरहेको छ भन्दा बिमारि भेट्न थालेको छन रे भन्ने सुन्दा मन निरास भयो । एउटै मात्र कुरा मनमा खेल्न थाल्यो मेरो घर परिवार अनि आफूलाईभन्दा बढी माया गर्ने मायालुले पनि यो कुरा थाहा पएका होलान् भनि । के हुने हो, के गर्ने हो केही कुरा सोच्न सकेको थिइन मैले । घर परिवारले के सुनेको होलान ? कति सम्झिएका होलान ?
मन सम्हाल्न सकेको थिइन । रुनु कि हाँस्नु भयो। जस्लाई हेर्यो यस्तै कुरा मात्र गर्छन। केही आँट आएको थिएन । फेरि सोचेँ म जस्ता हाजारौँ पर्देशिको पीडा यस्तै होला उनिहरू पनि आफ्नोे परिवार छोडेर टाढा छन् । उनिहरू पनि यहि सोचेका होलान जसो तसो मनलाई सम्हाल्न कोसिस गरे । यस्तै मनमा अनेकौं कुराहरू सोचिरहेको थिए मोबाइलमा फोन आयो । साहुको फोन रहेछ आज बाट काम बन्द हुदैछ अरु कुरा गर्ने नपाउँदै फोन काटियो । झन छाँगा बाट खसे जस्तो भयो ।
न त हातमा पैसा छ न त बस्ने ठेगान जसो तसो एउटै रुम मा धेरै जना बस्दै आका थियौँ। के खाने के गर्ने चिन्ताले सताउन थाल्यो हरेक दिन जस्तो आज पनि घर बाट फोन आयो अतालिएको मन अनि डराएको स्वर । “सन्चै हुनुन्छ ? ” बोली सुन्दा झन मन आतिन थाल्यो । भन्छन् टाढा हुँदा जति परिवारको मायाले सताउछ त्यति देशको पनि माया लाउछ। कुराहरु यहि माहामारि फैलाएको कोरोनाको नै निस्कन थाल्यो सम्झाउन थाले परिवार अनि देश संकटमा परेको बेला माहामारि बाट बाच्न घरमै बस्ने, सेनिटाइजर अनि साबुनको प्रयोग गरि हात धुने यस्तै यस्तै ।
हुन त गाउँले जीवन कहाँ सम्भब हुन्छ र । कामको बेला तै पनि सतर्कता अपनाउनु पर्छ । उता बाट पनि यस्तै कुरा हरु आयो फोन राखे । न त घर जान नै पाइयो न त बस्ने खाने ठेगान छ। तै पनि बिपत्ति को बेला जसो तसो गरैँला भन्ने आट आयो । सोच्छु म जस्तो हजारौं पर्देसी नेपालीको पिडा यस्तै होला । उनीहरू पनि निरासमै होलान् । पीडा सबैको एउटै हो नि आफ्नो देशमा रोजगारी भएको भए कम्सेकम भोकै बस्नु पर्ने बाध्यता आउने थिएन।
धेरै चिन्ता नलिनु बाबा आमा अनि मायालु छिटै फर्कि आउने छु । सावधानी सङ्गै अगाडि बढ्नु । दुःख सुख भन्ने त जीवनमा हमेसा परेको नै हुन्छ ।
