म सधैँ झैँ कौसीमा नै रमाउँछु आजकाल। लगभग ४१ दिन यतादेखि म जतिबेला कौसीमा जान्छु केही न केही नयाँ चिज देख्छु। कहिले पूर्वतिरका हात्तीवन, सेतीपाखा, लाकुरी भञ्याङ्गका दृश्य त कहिले पश्चिमपट्टि देखिने चन्द्रागिरिको चुचुरो र ससाना पहाडका टाकुराहरु। उत्तरदेखि पूर्व पश्चिमसम्मै देखिने दन्तै लहर मिलाइ हाँस्ने हिमश्रृंखलाहरु । सबै यही काैसीबाटै त देखिन्छन्। मलाई हिमाल देखि सधैँ इर्ष्या लाग्छ।तर हिमाल कहिले काहीँ मात्र यसरी मुस्काउँछ। यसाे सम्झन्छु, याे काठमाडाैँ सहरकाे धुवाधुलाे र अस्तव्यस्त बस्तीहरुमाझमा धन्न धन्न मुस्काउँछन् हिमालहरु। त्यसैले हाेला वर्षमा लगभग १०/१२ पटक मात्रै अनुमति दिन्छ र मस्त हाँसिदिन्छ – ल हेर भन्दै!
साँच्चै मेरो घरको कौसी आजकाल मलाई यति प्यारो लाग्छ कि मानौ सबै विश्व यहीँबाट निहाल्न सक्छु। त्यसपछि दिमागमा बसेका कृत्रिम दृश्यहरुले पूरा गर्छन् बाँकी कल्पनाहरुलाई। सानैबाट म धेरै हिंडडुल गर्न चाहने भएकोले स्वदेशी तथा विदेशी प्रचलित ठाउँहरु youtube /television बाट म बेला बेलामा घुमिरहन्छु। हो, त्यही हृदयस्पर्शी दृश्यहरुलाई सम्झन्छु अनि छतबाट यता उता हेर्दै मनमनै भन्छु, सायद अमेरिका यो दिशामा पर्छ। यता युराेप अनि एसियामा त मै छु। अनि आफै मख्ख पर्छु। कम्तिमा मैले पनि याे धर्तीमा पाइला राख्न त पाएँ। आफ्नै नेत्तृत्वमा यो मनलाई आफैले चाहेको ठाँउसम्म पुर्याउन सके।
म आज मेरो घरको कौसीबाटै काठमाण्डौँका प्राय ठाँउहरु जस्ताे कि नागर्जुन दरबार, पशुपतिनाथ, स्वयम्भू, पाइलट बाबा, पाटन दरवार, भक्तपुर दरवार, बुढानिलकन्ठ सबै कहाँनिर र कति दुरीमा छन् भनिदिन सक्छु। त्यस्तै याे सहरका सिमानाहरु थानकोट, चापागाँउ, गोदावरी, साँगा त मलाई यही घरका कौसीको सिमानामा ठम्याउन सक्ने पिल्लरहरु जस्तै लाग्न थालिसक्याे ।
यो घरको कौसीमा पनि कति विविधता के। कहिले सुर्योदय हेर्न पाइने कहिले घाम सिधा डाँडाबाट माथितिर गएको देख्न पाइने।फेरि माथि आकाशतिरबाट डाँडामुनि पुगेकाे घाम र सूर्यास्त पनि यहीबाट देखिने। कहिले घामको प्रचण्ड ताप त कहिले हावाको मधुर स्पर्ष पनि यहीबाट अनुभव गर्न सकिने। ठूला ठूला तृष्णा बेगले परेको पानीको थोपा र असिनाले यस्ताे लाग्छ मानाै घरको छतमा नै रारा ताल पाे बन्छ कि।
अझै आजकल लकडाउनको बेलामा त मानीसहरुको चहलपहल पनि छतमा नै देखिने। बिहानको समयमा योगा तथा एक्सरसाइज, सूर्यास्तकाे समयमा कोही सूचना प्रविधि मार्फत विभिन्न कामहरु गर्ने त काेही परिवारै जम्मा भएर गफगाफ गर्ने पनि त छतमै हाे। कोही कौसीमै हिडाइको पाइला नाप्न मोवाइल बोकेर हिडिरहेको देखिने। खै किन हाे, आजकाल सबैले लगभग १००० पाइलाचाहिँ पुर्याउँछु भन्छन् ।
अनि यस्सो सम्झन्छु। मेराे कौसीको जिम्मेवारी पनि कति धेरै हई। यसाे सोचेर भावुक हुन्छु , म लगायत मेरो परिवारलाई सधैँ घाम, पानी, हावाहुरी, बाहिरी वायु प्रदुषणबाट जोगाउने यहीँ काैसी त हाे। हुन त सबैले आस गर्ने पनि यहीँ नै हाे आफ्नो घरको छानोवाट। तर मलाई भने यसले स्वर्गकाे आभाष दिएकाे छ। सोच्छु, सायद घरको याे छत नहुँदो हो त मैले आफ्ना यी सर्लक्क परेका हातपाउ र चस्मा लगाएरै भएपनि टाढाटाढासम्म देख्नसक्ने आखाँले यस्तो व्याकुल परिस्थितिमा मलाई स्वर्गानुभूति गराउन सक्ने थिएनन्।
