गाउँका कथाहरु कथैबाट सुरु हुन्छन् प्राय । आगो, पानी र माटो खोज्दै आएका घोडचढीका कथाबाट । जंगल फाँड्दै, चट्टान फुटाउँदै, पसिनाका पैनी लगाउनेका कथाबाट । बाँच्नका लागि गरेका कठोर संघर्षका कथाबाट ।
भक्तबहादुर गुरुङका जिजुबाजे पनि लमजुङबाट फेवाताल सिरानको तामागी गाउँमा उसैगरी आएका थिए कुनै समय । पन्चासेको काखमा गाउँ बन्यो । बाजे आफैं कथा भइसके ।
थुप्रै कथाहरु बिते । गाउँ हराभरा थियो ।
शूरीला गुरुङहरुलाई भटाभट समुद्रपारिका युद्धहरुले बोलायो । तामागीका सिपाहीहरु रगत र पसिनासँग साटिने लोभलाग्दा कमाई खोज्दै जंगमैदानहरुमा जान थाले । थुप्रै लाहुरेहरु कथा बने ।
भक्तबहादुर गुरुङ उसैगरि लाहुरिएका थिए । उनीसँगै लाहुरिएको थियो सारा गाउँ । परदेशिएको गाउँ बिजुली, बाटो र अस्पताल नभएको यो एकान्त पहाडमा फर्किन मानेन । सनै सनै गाउँ रित्तिन पो थाल्यो ।
तामागी गाउँ आजकल पोखरा, नारनघाट, हङकङ, बेलायत अमेरिका र अष्ट्रेलियातिर छरिएको छ । बरु यो बनेली गाउँमा छरिएका छन् भक्तबहादुरका विराना सम्झनाहरु ।
बेलायतबाट बैदाम आएका बेला भक्तबहादुरलाई गाउँको मायाले बोलाइरहन्छ । रित्ता गाउँ कुर्न राखिएका मान्छेहरु भेट्छन् । सन्चो विसन्चो सोध्छन् । पोखरामा बस्ने काइँला मामा पनि बेला बेला गाउँ पुगिरहन्छन् ।
गाउँछेउ आजकल वनकुसुमहरु फुल्दैनन् । पैंयुका बोटमा अडेस लागेर बाख्रा चराउने केटाकेटीहरु भेटिँदैनन् । धान फल्ने खेतहरु वनमाराका झाडी भएका छन् । ढुँगाका छपनीहरु लेउले ढाकेका छन् । पँधेरामा पानी रसाउन छाडेको छ । बरु रसाइरहन्छ भक्तबहादुरको आँखा । रोइरहन्छ मन ।
बाध्यता र नियतिले रित्तो बनाएको यो गाउँमा गुल्जार साँझहरु कहिले फर्केर आउलान्? कसैलाई थाहा छैन ।
गीत
कुन दिनको संजोगले बने लाहुरे
हिउँ त हैन फाप्रेको डंगुर
मेरो पौवा पाटिलाई