बिहे गरेकै बर्ष हो माइती गाउँमा दोहोरी गाउँदा र नाच्दा रात छर्लङग भएको थियो । राम्रो नाच्यो भनेर फुल लगाइदिएका पैसा गन्दा २५ सय पुगको थियो । ति सम्झना अझै ताजा छन् । गाउँका माझमा बसेर गीत गाउन न लाज थियो न धक । त्यतिबेला कास्की फेदिपाटनकी गोमा पौडेल जम्मा १३ बर्षकी थिइन् ।
श्रीमान बिते । छोराछरी लाखापाखा लागे । गोमा दुखको बेला डाँको छोडेर रुदिनन् बरु जिन्दगीको गीत भाका हालेरै सुनाउँछिन् ।
गोमाका गीत न कतै लेखिएका छन् न कतै कोरिएका । मनका पानाहरु कहिले भरिन्छन् उनलाई नै थाहा छैन ।
कहिलेकाँहि त पोखरा बजारका रडियोमा पनि गीत आउन पुग्छिन् ।
जिन्दगीको सन्तावन्न् (५७) वर्षे यात्रामा गोमाले कति सय वटा गीत गार्इन् गन्न भ्याउँदिनन् । न गनिदिने घरमा कोहि छन् नै ।
त्यसैले त हरेक दिन झिसमिसेमै उठेर बिरौटा बजार झर्छिन् । बजार उनको घरको साग र भैँसीको दुध कुरिरहेको हन्छ ।
यो पालि हाम्री साथि आशा उनको झिसमिसे यात्राकी सहयात्री बनिन् ।
उनि डालो बाकेर बजार झर्दा बजारका मानिसहरु मर्निङ वाकमा गाउँ उक्लिनछन् । गोमा उतिखेरै गीत जोडिहाल्छिन् अनि माहोल बनिहाल्छ ।
रात होस कि बिहान । घमाइलो होस कि धमीलो गीत नै गोमाको साथी ।