बैतडीको सिगास गाउँपालिका गोलेधारका काशिराम लोहार धार लगाइरहेका हुन्छन् । आँसी, बन्चरा र खुकुरीहरुमा ।
भाइ दीपक र उनको घर गाउँभन्दा माथि जंगलको छेउमा अलग्गै छ । जिन्दगीका भोगाइहरु पनि अलग्गै छन् । मानौं उनीहरु अलग्गै मान्छै हुन् ।
काशिराम आज कोइला बनाउँदैछन् । घर छेउको सल्लाको रुख दनदन बल्दैछ कोइलाको खातिर । काशिरामका दाजुभाइको मन पनि कति बल्यो कति पेटका खातिर ।
काशिरामका बाबु बैतडीकै अर्को गाउँबाट अँगार खोज्दै यहाँ बसाईं आएका थिए कुनै दिन । बाउ बाजेहरु गाउँभरिका कोदाला बन्चरा र खुकुरीहरुमा अमर छन् । काशिरामहरु उसैगरी हत्केलाका रेखाहरु छाप्दैछन् फलामहरुमा ।
ठूला जात भनिने दैलियाहरुको वर्षभरिका हतियारहरु काशिराम बनाउँछन् । वर्षमा २ फेरा खलोमा पुग्छन् र अन्न थाप्छन् ।
साँझमा झर्रो बल्छ । काशिराम पत्नी चुलो बाल्छिन् । आँगनमा दाउरा बल्छ । पूर्वबाट पुगेका हामी परदेशीहरु काशिराम र दीपकका कथा सुन्छौं ।
काशिरामका भाइ गोकर्ण । दुई चार अक्षर पढ्न पाए । गाउँमा दाइ आरन चलाउँछन्, बजारमा गोकर्ण कलम चलाउँछन् ।
विगतमा भोगेका अश्लिल विभेदका अनगिनत घाउहरु बेला बेला दुखिरहन्छन् ।
एक फेर पुराण लगाउन आएका महात्माले काशिरामको मन पगालेछन् । महात्मा गएपछि गाउँ फेरि उस्तै ।
हतियार बनाउने सीप भएका दीपक माओवादीमा हिँडे । गन्तव्य चाहिँ खै कता हरायो । मनमा लागेको आगो निभेको छैन ।
काशिराम र दीपकका आरनको आगो त पानीले निभ्दो हो । आत्माको आगो खै के ले निभाउने हो ?