पहाडकाे अग्लाे डाँडाहरुमा गुन्जिन्छन् बैराग भरिएका भाकाहरु ।
अनि त्यही डाँडामा भेटिन्छन् गाई बाख्रा चराउने गाेठालाहरु ।
जुम्लाकाे याे बुकि फुल्ने चिमारा पाटनमा गाेठालाहरु आएकाे केही महिना भयाे । उनीहरु धेरै जसाे महिलाहरु छन् । यतै बस्ने खाने उनीहरुले बस्ने आँटी(अस्थाई घर) बनाएका छन् । आँफूलाई चाहिने सर-सामान, खाना बनाउने भाडाकुडा पनि साथै ल्याएका छन् ।
हरेक बिहान ४ बजे गाईबाख्राका बथान लिएर गाेठालाहरु हरिया फाँटहरुमा निस्कन्छन् । वस्तुभाउ फाँटतिर छाेडेर दिउँसाे १२ बजे चाहिँ आँटी(बस्ने ठाउँ) फर्किन्छन् । अनि बिहानकाे खाना खान्छन् ।
३०० मिटरकाे उचाईमा रहेकाे पाटनबाट डाँडाकाँडा, खाेला-नाला, बस्ती अनि खेतबारीकाे लाेभलाग्दा दृश्य देखिन्छन् । त्यहिँ ठाउँमा गाेठाला आएका जुम्ली महिलाहरु साउन भदाैदेखि ४ /५ महिना पाटनमै बस्ने गर्छन् । उनीहरुको लागि खाना खाने सामल आफन्तले टाढाको घरबाट ल्याइदिन्छन् ।
दिउँसो खाना खाएपछि दाउरा, स्याउला, अनि पाटनकाे सागपात टिप्छन् । टिपेका साग, बनाएकाे महि र घिउ चाहिँ सामल ल्याइदिने आफन्तलाई घर पठाइदिन्छन् ।
साँझ काेही दुध दुहुन्छन्, काेही खाना बनाउनतिर लाग्छन् ।
साँझकाे खाना पश्चात जब आँटीमा आगाे दन्किन थाल्छ । तब हाँसाेठट्टा र सुखदुख भरिएका भाकाहरु पर-परसम्म गुन्जिन थाल्छ ।
