हातमा नक्सा लिएर पल्टाएजस्तो हुँदैन भूगोल । सजिला हुँदैनन् सिमानाका रेखाहरु । नदीहरु सिधा बग्दैनन् । पहाडहरु फड्के साँघुजस्ता हुँदैनन् ।
नेपाल र भारतको पूर्वी सिमानामा डाँडाँकाँडा छिचोल्दै बग्छ मेची नदी । मेची नदीकाे घुमाउराे लहरो पछ्याउँदै सिमानाका मान्छेहरु आउजाउ गर्छन् । इलामको सिमान्त गाउँका मान्छेहरु घोडा खच्चड लिएर सौदा गर्न भारतको नक्सलबारी हाट झर्दा रहेछन् । हाटबाट फर्किरहेका घोडचढीहरुलाई हामीले मेची बगरमा भेट्यौं । र उनीहरुसँगै किनारै किनार उकालो लाग्यौं ।
२ घन्टा उकालो लागेपछि अम्बिटार गाउँ भेटियो । मञ्जु तामाङले स्यालको रक्सीले स्वागत गरिन् । भारतकी छोरी नेपालकी बुहारी । लेप्चा परिवारमा बिहे गरेर दार्जिलिङबाट आएकी ।
रसिलो गाउँ अम्बिटारलाई छाडेर हामी झमक्क साँझमा सुङ्तुङ पुग्यौं । मेची नदी छेउको अन्तिम गाउँ । मेचीपारि भारत ।
बाटो र बिजुली भर्खर देखेको सुङतुङकी पम्फा तामाङले आधा जीवन यहिँको भीर पाखामा बिताइन् । रेडियो र टेप रिकर्डरमा घन्किने गीतका लहरा समाउँदै पम्फाहरु काठमाडौं र दार्जिलिङ शहरका कल्पनामा हराउँथे । राति अबेर सम्म पम्फाले गीत सुनाइन् । हामीले साथ दियौं ।
सुर्योदयको जिल्लामा विहानै घामका किरणले पाखा पखेरा चुमे ।
गाउँका कमल तामाङको साथ लागेर हामी मेची किनारतिर लाग्यौं ।
घाम चर्किँदै जाँदा मेचीमा माछा मार्न, घुम्न, वनभोज खाना आउनेहरुको चहलपहल बढ्यो । आइतबार थियो । भारतको छुट्टी । नेपाली र भारतिय सराबरी साझा पानीमा रमाउँदै थिए ।
मेची नदीमा दुबैतर्फको देशको साँध सकिन्छ । तर भाषा, सँस्कृति अनि सम्बन्धहरुलाई नदी, पहाड र सिमानाहरुले छेक्न नसक्ने रहेछन् । यो सिमान्त गाउँका रंगीन आयामहरुलाई छाडेर हामी अर्को गन्तव्य लाग्यौं ।