हुलाकी राजमार्ग हुँदै पर्सा जिल्लाको ठोरी नपुग्दै विजयवस्ती भन्ने ठाउँबाट एउटा साँघुरो कच्चीबाटो जंगलतिर लाग्छ । घना जंगल छिचोलेपछि एउटा गाउँ पुगिन्छ । एकातिर चितवन र अर्कातिर पर्सा राष्ट्रिय निकुन्ज । जंगल माझको यो गाउँ हो शिकारीबास ।
शिकारीबासको कथा
जंगल सकिने बित्तिकै गोठालाहरु भेटिए । जंगलको छेउमा बाख्रा चराइरहेका । हामीलाई भेट्ने बित्तिकै उनीहरुले बाघले बाख्रा लगेका कथा सुनाउन थाले ।
अलिक पर पुगेपछि शनिश्चर चौधरी र उनकी छोरी फेकनी चौधरी भेटिए । शनिश्चर माछा र गँगटा प्रसस्तै पाइन्छ भनेर वर्षौंअघि चितवनको कुनै गाउँ छोडेर यहाँ आइपुगेका थिए ।
गाउँका कथाहरु बाटोमै भेटिन थाले । सानो नानीलाई उपचार गर्न मान्छेहरु जंगलको बाटो जाँदै थिए ।
खोलाको छेवै छेवै हिँडेपछि गाउँ पुगियो । ५ कक्षासम्म पढाई हुने स्कुलमा गाउँकै शिक्षक सुशिला अर्याल भेटिइन् ।
हामी जमिन्दारको घर जान काँसघारी छिचोल्दै जंगलको छेउतिर लाग्यौं ।
गाउँको पुछारमा जंगलसँगै टाँसिएका दुई चार घर थिए । सुजित बस्नेत बाहिर निस्किने तरखरमा थिए ।
तुलसी कुसवाह कुनै बेला जमिन्दारको घरमा हली बस्थे ।
साँझ पर्ने बेलामा गाउँलेहरु खोलामा भेटिए । पिउने पानी पनि यही खोला नुहाउने पानी पनि यहि खोला ।
स्कुलको एउटा कोठामा हामीले आश्रय लियौं । गाउँलेले पकाउने भाँडा कुँडा ल्याइदिए ।
झमक्क रात परेपछि केटाहरु गस्ती गर्न स्कुल छेउ आइपुगे ।
ओमप्रकाश चौधरीका श्रीमान् श्रीमती पनि रुखमा सुत्न आए । हिजो रातभरि पानीले भिजाएकोले ओमप्रकाशले आज भारत गएर प्लास्टिक किनेर ल्याएका रहेछन् ।
मध्यरातमा कल्याङबल्याङले हामी बिउँझियौं । खेतमा एउटा हात्ती छिरेछ ।
गाउँलेहरुले हल्लाखल्ला गर्दै पुल्ठो बालेर हात्ती खेदे ।
विहान सबेरै हामीले हिजो आएको जंगलको बाटो समात्यौं । ओमप्रकाश चौधरी पनि टाढासम्म हामीलाई साथी आए ।