लाहुरे बुबा देश विदेश गर्थे । प्रतिभा पनि हङकङमै जन्मेकी थिइन् । बुबाको माया मृगतृष्णा थियो । पैसा थियो, प्यार थिएन ।
प्रतिभा धरानमा आमा र दाइहरुसँग बस्थिन् । पुगीसरी जिन्दगी थियो । ६ कक्षा पढ्दै गर्दा साथीहरुमाझ कुनै दिन एक खिल्ली चुरोट सल्कियो । बाल जिज्ञासाले एक पफ धुवाँ उडायो । त्यसपछि सनै सनै प्रतिभाको जिन्दगी सल्कियो । घर परिवार र सम्बन्धहरु सल्किए । प्रतिभाले बाँचेर पनि बाँच्न नसकेको एउटा जवान समयले उनलाई यतिखेर फेरि बाँच्ने रहरहरू दिन थालेको छ ।
समयको कथा
प्रतिभा ८ कक्षामा पुग्ने बेलामा लागु पदार्थको लत सुरु भइसकेको थियो । दुई जना दाइ पनि त्यही बाटोमा हिँडेका थिए । त्यही बेला आमाले पनि संसार छाडिन् ।
प्रतिभा घर परिवार र समाजबाट भाग्दै हिँड्थिन् । उनलाई केवल लागु पदार्थको नशा प्यारो थियो । बेहोशीमा भोगेका चोक, गल्ली, झ्यालखाना, प्रेम र सम्बन्धहरुको हिसाब छैन ।
बेला बेला बिगतका नमिठा सम्झनाहरू आँशुका थोपा भएर झर्छन् ।
आमाका साडी र बुबाका पल्टनका तक्माहरुसँग उनी एक डोज नाशा साट्थिन् । अहिले आएर लाग्न थालेको छ, उनले स्वतन्त्रता भन्ठान्नेको गरेका नशा त केवल एउटा ब्ल्याक होल रहेछ जसले निलेको थियो प्रतिभा र उसँग जोडिएका माया र सम्बन्धहरुलाई ।
प्रतिभा पटक पटक एउटा शब्द प्रयोग गर्छिन् – सरेन्डर अथवा आत्मसमर्पण । लागु पदार्थको दुर्ब्यसनको चरम अवस्थामा पुगेकी प्रतिभासँग केवल दुइवटा बाटा थिए । जेलभित्र सड्ने अथवा ओभरडोज भएर मर्ने । प्रतिभाले हारसँग होइन जितसँग आत्मसमर्पण गरिन् ।
प्रतिभालाई बाँच्न मन लाग्यो । जिन्दगीमा ग्लानिबाहेक केही थिएन । त्यही ग्लानिले उनलाई अलिकति बल दियो । सुधार गृहमा बसिन् । बाहिर निस्केर नशामुक्त भइ आफैंले सुधार गृह खोलिन् ।
जिन्दगी सरल रेखामा कहाँ हिँड्छ र ? लागु पदार्थ छाडेको ८ वर्षपछि प्रतिभाले फेरि नशा सुरु गरिन् ।
यो एउटा रोग थियो । उपचार अफ्ठ्यारो थियो तर असम्भव थिएन ।
प्रतिभाले धरानमा फेरि महिलाहरुको लागि सुधार गृह खोलिन् । ६ वर्षभयो ड्रग छाडेको । अब चाहिँ त्यही बाटोमा फर्किन्छु जस्तो लागेको छैन ।
प्रतिभाको सुधार गृहमा 27 जना महिला छन् । धेरै जसो स्कुल पढ्ने उमेरका । प्रतिभाले कुनै समय बाँचेको जिन्दगी बाँचेका ।
उनी चाहिँ स्कुलको शिक्षिका थिइन् । ५ महिना भयो यहाँ आएको ।
प्रतिभा र प्रतिभाले चलाएको सुधार केन्द्रका मान्छेहरु सप्पै जना एउटा साझा कथा बाँचिरहेका छन् । पश्चातापको कथा । यही पश्चाताप नै यतिखेर उनीहरुको परिचय बनेको छ र बाँकि जिन्दगी बाँच्ने आँट पनि ।