भैरहवाका नन्दलाल बढई कुनै बेला मूर्ति बनाउने काम गर्थे । अहिले उनकी श्रीमती नै मूर्ति जस्तै अचल भएकी छिन् । ८६ वर्षका नन्दलाल बिरामी श्रीमतीको शरीरमा प्राण भरिरहन्छन् ।
अढाई वर्षदेखि नन्दलाल दम्पती अस्पताल धाएको धायै छन् ।
‘धेरै चेकजाँच गराए तर के रोग हो पत्तै लागेको छैन ।’ नन्दलाल ओछ्यानमा लडिरहेकी श्रीमतीलाई हेर्छ । ‘अब त उपचार गराउन पनि पैसा सकियाे । के गर्ने, कसलाई सहयाेग माग्ने ? मेराे बुद्धीले काम गरेकाे छैन । आशा छ कि राम्राे हाेस् ।’ नन्दलालकाे निराश अनुहारमा झिनाे आशा थपिन्छ ।
नन्दलालको सहाराविना मोति हलचल गर्न पनि सक्दिनन् । नन्दलालकाे बुढ्यौली हातले खेलौनाजस्तै रिक्सा बनाएका छन् । आफैंले बनाएको रिक्सामा मोतिलाई राखेर कहिले अस्पताल पुर्याउँछन्, कहिले वरपर घुमाउँछन् ।
नन्दलाल दम्पतीका सन्तान भएनन् । उनीहरु एकअर्काका साथी भइरहे । साँघुरो कोठाका खटिया र भाँडाकुँडा मात्रै सम्पत्ति छन् ।
सबैभन्दा ठूलो सम्पत्ति चाहिँ नन्दलालको लागि मोति र मोतिको लागि नन्दलाल ।
