झिसमिसे बिहानमा काठमाडाैँबाट गाडी तरहरा चाेक आइपुग्छ ।
चाेकमा फ्याट्टफुट्ट मान्छेहरुकाे आवत जावत हुन थाल्छ । मनाेज पाैदार पनि साइकल चढेर त्यहीँ पुग्छन्, गाडीले ल्याएकाे पत्रिका लिन । सधैँ यसरी नै उनकाे दैनिकी सुरु हुन्छ ।
सानाे छँदा मनाेज फुटबल खेल्थे । उनले सानैमा फुटबल खेलाडी बन्ने सपना बाेकेका थिए । तर एकदिन अचानक मनाेजकाे खुट्टामा समस्या देखा पर्याे । त्यसपछि उनले १२ वर्षकाे उमेरमा एउटा खुट्टा गुमाउनु पर्याे । अहिले एउटै खुट्टाको भरमा साइकल चढेर उनी सबेरै तरहराका घर-घर पुग्छन् र पत्र-पत्रिका बाड्छन् । अनि दिउँसो चाहीँ बिग्रेकाे साइकल बनाउँछन् ।
तरहराको पुरानो प्रहरी चौकी नजिकै मनोज पौदारको साइकल पसल छ । धेरै जसाे मान्छेहरु साइकल बनाउन मनाेजकै पसलमा आउँछन् ।
‘एउटा साइकल बनाउने ठाउँमा काम गर्न जादा काम गर्न सक्दैन भनेर काम दिएनन् । त्यसपछि मैले आफैंले साइकल रिपेरिङ सेन्टर खाेलें । अहिले मैले गरेकाे काम सबैले मन पराउछन् । धेरैले मेरैमा साइकल बनाउन ल्याउछन् ।’ मनाेज आफ्नाे कामप्रति गर्व महसुस गर्छन् ।
केही वर्ष अगाडी मनोजको जीवन साथी बन्न पुनमदेवी पौदार जोडिईन् ।अहिले स्कूल जाने एक छोरी छिन् । दुवैजनाले आफ्नाे पढ्ने सपना छाेरीकाे आँखामा देख्न थालेका छन् । डेराकाे साँघुरो कोठासँगै जाेडिएकाे साइकल पसललाई अझै ठूलो बनाउन मन छ मनोजलाई ।
No responses yet