जिन्दगीको यात्रा बगिरहने खोला जस्तै रहेछ । खोलाको बग्ने मक्सद त सागर भेट्ने हुन्छ । तर जिन्दगीले सागर भेट्छ कि भेट्दैन निश्चित नहुँदोरहेछ । बीचमा हजारौं बाधा, व्यबधान र बाध्याताहरूलाई पार लगाउनु पर्ने रहेछ ।
कोरोना भाइरस (covid 19) को आतंकले आफ्ना परिवारलाई समेत विच्छेद गराएर एकै ठाउँ गुम्सिएर बस्न बाध्य पारेको छ । यो परिवेशमा रोजी रोटीको लागि विदेसिने हामी जस्ताको पीडा झनै भयावह छ । हामी परदेशी मजदुरहरू एउटै साँघुरो कोठामा कोचिन बाध्य छौं । मानाै हामी एउटा अघोषित जेलमा छाैं । सरकारले लकडाउनमा बाहिर ननिस्कन उर्दी जारी गरेको छ । उल्लङ्घन गरेमा सजाय पाइन्छ ।
अहिले यहाँ सुन्यप्राय: छ शहरहरू, गाउँहरू । सुनसान छन् छिचिमीरा झैं सवारी साधनहरू गुड्ने मैदान जस्ता चाक्ला सडकहरू । सँधै भीडभाड हुने पार्कहरू, सपिङ मलहरू, चोक-गल्लीहरू, होटल रेस्टुरेन्टहरू, सरकारी कार्यालयहरू, सबै जातजातिका धर्म सम्प्रदायका गिर्जाघरहरू पनि सुनसान छन् । विरक्तलाग्दा दृश्यहरू देखिन्छन् । रंगीचंगी ड्रेस लगाएर हिंड्ने स्कूले नानीहरू पनि देखिंदैनन् । सबै-सबै घरभित्रै नजरबन्दमा छन । मान्छेदेखि मान्छे डराएका छन् !
दु:ख पीडा त आ-आफ्नै हुन्छन् । हाम्रो भने स्थिति अलि फरक छ । कम्पनीले कहिले ड्युटी जा भन्छ । कहिले नजा भन्छ । कम्पनीको यो प्रवृति देख्दा रिस पनि उठेर आउँछ । तर पनि घुँडा टेकेरै भए पनि आदेशको पालना गर्नै पर्यो । सेक्युरिटीमा काम गर्नेहरूको अवस्था झनै नाजुक छ । हप्तामा चार दिन अनिवार्य ड्युटी गर्नु पर्छ । कम्पनीले आवश्यक सुरक्षा सामग्रीहरू पनि दिएको छैन । मास्क बजारमा पाईंदैन ।
बजारहरू आंशिक मात्र खुलेका छन् । त्याे पनि सीमित मात्रामा खाद्यान्न पाइने पसलहरू मात्रै । महंगीको कुरा गरिसाध्यै छैन । खाद्यान्न किन्न जान पनि साह्रै गाह्रो छ । हरेक ठाउँमा शरिरको तापक्रम नापिन्छ । जताततै प्रहरीको गस्ती छ । कतै निस्किए पुलिसले समातिहाल्छ । शरिरको रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता बढाउनको लागि रसिलो पोसिलो खाना खाने भन्छन्। तर यहाँ हामी दाल र भातमा सीमित छौं । त्यही पनि पाएका छाैं भन्नुपर्याे ।
कम्पनीले केही बेइमानी गरेको भेटिए विदाको समयमा Basic तलब पनि नदिने भनेर हस्ताक्षर गराएको छ । कहिले Non Paid Leave राख्छ । तावाबाट उफ्रेको माछा भुंग्रोमा परे जस्तै अवस्था छ अहिले हामी परदेशीको लागि । यस्सो हेर्दा लाग्छ जीवन केही छैन ।
हाम्रो हालत यस्तै छ । कोठामा कोचिएर बस्यो । कोही तास खेल्ने, कोही लुँडो खेल्ने , कोही फिल्म हेर्ने । कोही गीत गजल लेख्ने । कोही कविता लेख्ने । कोही युट्युबमा लोक दोहोरी हेर्ने । कोही नाफाको जिन्दगी हो भनेर रक्सी खाने । कसले सक्छ र हामी नेपालीलाई !!
तर पनि पीडा त आफ्नो ठाउँमा छँदैछ । महिनामा पुराका पुरा काम नपाएपछि तलब पुरै आउने कुरै भएन । यसरी घरको समस्या कसरी टार्ने ? बैंकको किस्ता कसरी तिर्ने ? नानीबाबुको स्कूलको फि कसरी तिर्ने ? बुढाबुढी भइसक्नुभएको बुबा-आमालाई के खर्च पठाउने ?
आफनै देशको आर्थिक अवस्था चौपट हुँदा झनै मन दुखेर आउँछ । यहाँ विदेशीलाई हेर्ने दृष्टिकोण नै फरक छ । अर्काको छोराछोरी ‘मरून् कि बाँचुन्’ जस्तो केही मतलब छैन । यो सम्झँदा लाग्छ कोही पनि दाजुभाइ दिदीबहिनीले परदेशिन नपरोस् ।
