पेशाले म एक बेकंर, विगत २१ महिना देखि राष्ट्रिय बाणिज्य बैँक बर्दघाट शाखामा कार्यरत छु ।जन्मघर बर्दघाट र कर्मघर भक्तपुर भएता पनि लकडाउनका कारणले मात्र नभइ जागिरको कारणले पनि म र मेरो छोरी यहाँ बर्दघाट छौँ भने श्रीमान् र परिवार भक्तपुरमा नै हुनुहुन्छ। केही महिना अघि देखि नै सामाजिक संजालका भित्ताहरु हुन् या टिभी च्यानलहरुमा हुन् कोरोना भार्इरसको व्यापक समाचार आइरहेका थिए।तर नेपालमा भने मानिसहरु त्यति चिन्तित थिएनन्। लकडाउन हुनुपूर्व चैत्रको पहिलो साता म र मेरी २ बर्षकी छोरी भक्तपुर घर बसेर फर्केका थियौँ। तोते बोलीमा बाबा मामु भन्ने मेरी छोरी हप्ता दिन आफ्नो बाबासँग रमाउँदै खेलेर मामाघर फर्केकी थिइन्।
सरकारी बैँक र यस क्षेत्रको पुरानो बैँक भएकाले हाम्रो शाखा मानिसहरुको भिडभाड अलि बढी व्यस्त हुनेमा पर्छ। कोरोनाको समाचार आइरहँदा पनि अत्यावश्यक सेवा अन्तर्गत पर्ने हाम्रो कार्यालय सञ्चालित नै थियो जसकारण एक हप्ताको छुट्टी पश्चात म पनि कार्यालयमा नै व्यस्त थिएँ। चैत्र ११ गते विहान ६ बजेबाट देशव्यापी रुपमा लकडाउन घोषणा हुनु अघिल्लो दिनसम्म कार्यालयमा मानिसको उत्तिकै भिडभाड थियो।
लकडाउनको पहिलो हप्ता त घरमै बसेर कहिले छोरीको टिकटक बनाएर कहिले छोरीसँग डान्स गरेर बित्यो ।चैत्र २० गते पर्ने छोरीको जन्मदिन सबैजना साथमा मनाउने योजना अनुसार श्रीमान् काठमाण्डौँबाट यहाँ आउने लगायतका धेरै कुराहरु अधुरै रहे।२ वर्षकी मेरी छोरी मोबाइलमा बाबाको फोटो हेरेर ‘मनो बाबा’ (मेरो बाबा) भन्छे। मेसेन्जरमा जसको भिडियो कल आए पनि ‘मामु बाबा’ भन्छे। छोरीका यस्ताे बेला चाहिँ मन भारी भएर आउँछ।
घरपायक कार्यालयमा पोष्टिङ मिलाउन सके घरमा बस्न पाउने र छोरीलाई बुबा ममी दुवैको प्रत्यक्ष माया र रेखदेख हुने उद्देश्यले केही समय अघिबाटै सरुवा मिलाउने प्रयास गरिरहेको थिएँ। घरबाट सासु ससुरा सरुवा कहिले हुन्छ भनि प्राय सोधिराख्नु हुन्थ्यो, जवाफमा वैशाखसम्म हुन्छ भन्दै आएको थिएँ। लकडाउनले गर्दा मेरो सरुवा मात्र नभएर छोरीको मामु अनि बाबासँग सँगै बस्ने दिन समेत पछि धकेलिएको छ। चञ्चले र चुलबुले मेरी छोरी भर्खर नयाँनयाँ शब्दहरु बोल्न सिक्दै छिन् र उनको बालापन झन् रमाइलो बन्दैछ। मामु छोरी साथमा भएता पनि हरेक दिन छोरीलाई छाडेर कार्यालय जानु पर्दा छोरीसँग समय बिताउन नपाउने मलाई कोरोनाले गर्दा छोरीसँग भरपुर समय बिताउने मौका जुराएको छ। हरेक कुराको सकरात्मक र नकरात्मक पक्ष भए झैँ यसलाई मैले कोरोनाको सकरात्मक पाटोको रुपमा लिएको छु। श्रीमान् भने मलिन अनुहार लगाउँदै छोरीको बालापनका क्रियाकलाप हेरेर रमाउनबाट म बञ्चित भएँ भन्नुहुन्छ। लकडाउन सुरुवात हुन अघि मात्र बाबालाई भेटेर आएका मेरी छोरी र मलाई समेत लकडाउनले महिना दिन नाघिसक्दा अब भने बर्षौ दिन टाढा भएको झैँ अत्यास छुट्न थालेको छ।
लकडाउनको दोस्रो साताबाटै हप्तामा दुई दिन शाखा खुल्ने भए देखि नै म कार्यालय जाँदै आएको छु। बैँकको फ्रन्ट डेक्समा काम गर्ने कर्मचारी हुँदा कोरोनाको संक्रमणको जोखिम उत्तिकै बढी छ। सक्दो सुरक्षित रुपमा काम गरिरहेता पनि ‘वनको बाघले खाओस् नखाओस् मनको बाघले खान्छ’ भने झैँ कता कता रोग सम्झेर मनमा त्रास बसिरहन्छ। अनायासै सानी छोरी श्रीमान् र परिवारको याद आउँछ। हरेक दिन कार्यालयबाट आउने बित्तिकै ‘मामु मामु’ भन्दै ट्याप्प अँगालोमा बेरिने उसको बानी अहिले भने कोरोनाको संक्रमणको जोखिमले घर पुगे पछि केही समय सरसफाइमा समय बिताएर सुरक्षित भए पछि मात्र छोरीसँग खेल्ने गरेको छु।
लकडाउनका दिनहरु सकिने बित्तिक्कै मेरी छोरीलाई उसको बाबासँग भेटाउने दिनको प्रतिक्षामा छ ।
