लकडाउनले हामी सबैको दैनिकी फेरिएको छ र पहिला भन्दा निकै फरक बनेको छ।सबैभन्दा धेरै मानिसकाे बसोबास भएकाे निकै व्यस्त मानिने राजधानी सहर काठमाडौं यतिबेला सुनसान छ। मान्छेको भिड, घुईंचो र सवारी साधनको एकोहोरो चाप हुने अनि हिड्ने गल्ली बाटोहरुसम्म खाली नहुने सहरको स्वरुप बदलिएको छ। निजी अस्पतालहरु, विश्वविद्यालय मठ, मस्जिद, मन्दिर, पाटी, पौवा, पार्क, ठूला ठूला व्यापारिक मल, कारखाना, उद्याेग, पाँच तारे होटेल, बार नाचघर र सिनेमाहलले आराम पाएका छन्। पैदल यात्रा गर्दा बाटो काट्न कत्ति बेर पर्खन पर्थ्याे। अहिले सडक करिब करिब रित्तै छन्।
सुनसान र फेरिएको रुपले काठमाडौँको वातावरण भने निखारिएको छ। काठमाडौँ झन सुन्दर भएको छ। म ललितपुरको महालक्ष्मी नगरपालिका नजिकको एक टोलबाट नियालि रहेको छु। यो फरक सहर र फेरिएको मुहार। मैले बुझेको र यसअघि देखेकाे अव्यवस्थित काठमाडौँ सहर, धुँवा, धुलो, प्रदुषण जस्ता समस्याहरु भन्दा माथि रहेछ।
बिहानपख पत्रपत्रिका शारीरिक ब्यायम, कलेज, साना बालबालिकालाई होम ट्युसन पढाएर र अन्य विभिन्न खाले काम गरेर मेरो दिन बित्ने गरेको थियो। अहिले म एकाएक समाज निहाल्दैछु। म आफै एक विद्यार्थी, अहिले डेरामा बसिरहेकी छु।
सर्वप्रथम त विभिन्न किसिमका मिथक समाचाहरुको बढ्दो प्रभावले दिमागमा धक्का दिरहेको जस्तै लाग्छ। कोरोना रोगको प्रभावले बिद्यार्थीलाई परेको असर असहजता र समस्याहरु त छँदैछ।त्यसमाथि नेपाल सरकराले उपत्यका देखि बाहिर आवतजावतमा निषेध गरेको हुनाले मेरो लकडाउनको समय यही बितिरहेकाे छ।
यहाँ बस्दै गर्दा यहाँको समाज र छिमेकीहरुको हेर्ने दृष्टिकोण र व्यावहारमा मैले आकाश जमिनको फरक पाएको छु। म सधैँ एकैठाउँमा बस्न नरुचाउने स्वभावको भएता पनि समयको मागलाई मध्यनजर गर्दै आपतकालिन खाद्यान्न सामग्री र अति आवश्यक वस्तु खरिद गर्न जाँदासम्म पनि छर-छिमेकीले नकारात्मक चियो चर्चा गरिरहेकाे झैँ लाग्छ। छिमेकीहरुले कुरा काट्ने घरबेटीलाई नचाहिने कुरा लाउने कोठामा बस्ने बाहालवालाहरुले कोरोना रोग सारेर ल्याउँदैछ भनेर हल्ला फैलाउने समाजलाई देख्दा म आफै निशब्द छु। भौतिक दुरीलाई ध्यानमा राखेर आफन्तसँग अति आवश्यक कुरा र काममा पनि घर बाहिरै भेटघाट गर्नुपर्दा खल्लाे लाग्छ। मान्छेलाई मान्छेसँग भेट्न अनि घरभित्रै आउन दिनु हुन्न भन्ने यो समाज र छिमेकीहरुको कुरा सुन्दा म आफैलाई हामी मानव हो कि होइन? भनेर प्रश्न गर्न मन लाग्छ।
यो महामारीको समयमा म जस्तै धेरै बाहालमा बस्ने विद्यार्थी साथीहरुले यो असहजता खेप्न परे पनि चुप भएर बस्न बाध्य भएका छौं। के बाहालमा बस्ने विद्यार्थीलाई चाहिँ आपत बिपत नै नपर्ने हो र? भाडामा बस्ने विद्यार्थीको आफन्त हुँदैन होला र? के पक्का छ कि भाडामै बस्ने विद्यार्थीहरुले मात्र कोरोना रोग सारेर ल्याउँछ भन्ने? जति नै विकसित सहर ठाउँ भए पनि यस्ताे अमानविय व्यवहार देखेर म अकबक्क भएको छु। यो संक्रमणको समय सकेको सहयोग गर्ने र नसकेको बेलामा सहयोग माग्ने समय हो। यो संकटको बेलामा त एकले अर्काकाे मनाेबल बढाउने काम गर्नु पाे राम्राे हुन्छ त।
