एकनास गतिमा बगिरहेको थियोे समय, संसार निकै सुन्दर लाग्थ्यो, पूर्वदेखि पश्चिमसम्म उत्तरदेखी दक्षिणसम्म स्वतन्त्र भइ हिड्ने हामी नेपाली आज एक अर्काकाे समिपमा जान पनि डराउनु पर्ला भन्ने कदापि साेचिएकाे थिएन। राेक्दा राेक्दै याे महामारी एवं रितले अराजक गीत गाउँदै हिड्दैछ। के मन्दिर के मस्जिद के गुम्बा के विहार हरेक स्थानलाई लकडाउनले छाेयाे
हरेक बिहान खुलेर मुस्कुराउने माछापुच्छ्रे आज पनि सहरका तिनै अनुहार खाेज्दै छ, हरेक गल्ली हरेक चाेकमा भविष्य खाेज्दै दाैडनेहरूकाे शितल छहारी बन्न नपाउँदा साच्चिकै दुःखी छ माछापुच्छ्रे।अनि शून्य मसानघाट जस्तो बनिरहेकाे छ मेराे पाेखरा। मानिसहरू समयकाे ओइराे हालेर जिन्दगी पिनिरहेका छन्, कैयाैँ सपना पूरा गर्न याे सुन्दर सहर पसेकाहरूकाे लागि यहीँ सहर आज अभावकाे सम्राज्य बन्दै गइरहेकाे छ।
यी सुनसान बाटाेहरू देख्दा लाग्छ ,यी पनि विदेशमा भएका सबै नेपालीकाे सुरक्षित फर्काइकाे पर्खाइमा छन्। अनि गाउँ पसेका आम नेपालीको पर्खाइमा छन्। गाउँ सहर जहाँ छाैँ हामी त्यहीँ सुरक्षित छाैं। गर्ब गराैँ दुई छाक खाने, परिवारसँग रमाउने अनि याे संकटमा एकजुट हुने माैका पाइरहेका छाैं।
आफूभन्दा कम भाग्यमानीलाई सहयाेग गर्ने सहयाेगी हातहरू अगाडि बढिरहेका छन् र बढिरहुन् । हरेककाे चुल्होमा आगाे बलाेस्, सुखकाे सास फेर्दै याे संकटलाई हटाउन सकियोस् र सदा सम्मान जाे दिनरात हाम्रो लागि खटिरहनु भएकाे छ सुरक्षाकर्मी, स्वास्थ्यकर्मी र हाम्रो याे समयलाई थप सम्झन लायक बनाउन सहयोग गर्ने आइ टि टेक्निसियनहरूलाई।अत्यावश्यक समय बाहेक अरू समय लकडाउनलाई पालना गराैं। म पनि गरिरहने छु। आशा गराैँ सहरको उही चमक फेरि कसाे नफर्किएला!
