मुलुकभर कोभिड–१९ को कारण लकडाउन छ। व्यस्त दैनिकीहरु खुम्चिएर कोठाभित्र सीमित भएका छन्। सुरुवाती दिनहरुमा कोठा वा घरैमा दिन काट्नलाई आम्मै र बाबै गर्ने मनहरु पनि अब त अभ्यस्त भइसकेका छन्। सामाजिक संजालहरुमा त्यस्तो साह्रो हल्ला गर्न छाडेका छन्।
पढाइको सिलसिलामा म काठमाण्डौं उपत्यकामा छु र अहिले लकडाउनले कोठामा नै सिमित छ मेराे दैनिकीहरु। दिनहरु काट्न र बस्न त्यस्तो गाह्रो परेको छैन मलाई। केही रचनात्मक र आफ्नै कामहरु गर्दैछु। विशेषगरी किरात बायुङ राईहरुको तुम्लो(मुन्दुम) अध्ययनको काम ढुक्कले गर्न पाएको छु। साथमा आफ्नो मेलो त छँदै छ।
त्यसको अलावा सामाजिक संजालहरु पनि घुम्ने गर्छु। जहाँ धेरै साथीभाइहरुले लक डाउनको समयलाई यसरी सदुपयोग गरें, उसरी गरें भनेर पोस्ट्याउनु हुन्छ। उहाँहरुको रचनात्मक कुराहरु मन पर्छ। कसैले किताब पढेको, कसैले गीत, गजल र कविता लेखेको, वाचन गरेको, कसैले राम्रो चलचित्रहरु हेरेको, कसैले आफैँ हस्तकलाका सामानहरु बनाएको, कसैले नयाँनयाँ परिकारहरु बनाएको विविध कुराहरुले दिन अल्छी लाग्दो बनाएको छैन।
जन्मे हुर्केको गाउँठाउँको सबैलाई माया लाग्दो रैछ। सामाजिक संजालकै माध्यमबाट मेरो गाउँको अपडेटहरु हेर्छु। मेरो पहाडको गाउँ नेचासल्यान गाउँपालिका स्थित ख्याम्पु हो। घरमा मामा (आमा) सँग कुरा हुँदा सन्चै भएकोले र चिन्ता नलिनु भन्छु। यहाँको स्थिति ठीकै पनि छ। त्यस्तो साह्रो गाह्रो छैन।
लकडाउनको समय लम्बिएसँगै र लम्बिएला भन्ने आशंकाले सहर तथा गाउँभन्दा बाहिर बस्ने गाउँबासीहरुमा संकटपूर्ण वातावरण आउँला कि भनेर त्रास बढेको छ। सोलुखुम्बुका अन्य स्थानीय निकायहरुले जस्तै नेचासल्यान गाउँपालिकाले पनि आफ्नो गाउँवासीहरुले संकटको अवस्था झेल्न नपरोस् भनि नागारिक उद्धारको कार्यक्रम अघि बढाइरहेको छ। यो स्थानीय निकायको प्रशंसनीय कदम हो। यसमा गाउँपलिकालाई स्यावास भन्नै पर्छ। तर पनि स्थानीय निकायको स्वगतयोग्य कदमसँगै केही आलोचनाको आवाजहरु पनि आइरहेका छन्।पक्कै पनि स्थानीय निकायको आफ्नो नागरिकहरुलाई राम्रै गर्छु भन्ने ध्येय हो। र त्यो भन्दा पनि अझ राम्रो गर्नुपर्छ मलाई लाग्छ।
