अन्दाजी ३५ वर्षपछि त्यही फुच्चे केटो चुम भ्यालीको एउटा चौंरी गोठमा भेटियो । यतिखेर उसले भुलिसकेको थियो आफ्नो वास्तविक नाम, ठेगाना, बाउ-आमा उमेर र आफू हराएका वर्षहरु । उसँग सम्झिनको लागि समेत कुनै सम्झना बाँकि थिएन ।
एउटा संयोगले डोर्याएर चौंरी गोठमा पुगेका हामीले उसका केही विस्मृतिहरु कोट्याउन खोज्यौं ।
प्राय मानिसहरु उसलाई उमेर सोध्छन् । उसले उमेरको गिन्ती जानेको छैन बरु जानेको छ घिउ निकाल्दा मदानी हल्लाउँदै गाइने तिब्बती भाषाको गुणन ।
हामीले प्रकाशलाई सोध्यौं – तपाईंको घर खोज्न जान मन छ ? बितेका ३५ वर्षमा प्रकाशलाई कसैले नसोधेको प्रश्न थियो यो ।
हामीले झापाका पत्रकार साथी पर्वत पोर्तेललाई तिनकठ्ठे भन्ने ठाउँको बारेमा सोध्यौं ।
त्यसै रात प्रकाशलाई खबर गर्यौं । प्रकाश भोलि विहानै हिँड्न तयार भए।
तर प्रकाशका मालिक उनलाई पठाउने कुरामा दोधार थिए । मालिक्नीलाई पठाउन मन थिएन । धेरै अनुनय गरेपछि प्रकाशले १० दिनको छुट्टी पाए । मालिकले प्रकाशलाई बाटो खर्च ५ हजार थमाइदिए ।
हिँड्ने बेला प्रकाशका गोठाले साथी उनलाई विदाइ गर्न आइपुगे ।
हामी एउटा अनिश्चित र लामो यात्रामा हिमालबाट ओरालो झर्यौं ।
गाउँ भन्दा अलिक पर चौंरी खर्कमा पसल गर्ने साथीहरुले रसिला आँखाले प्रकाशको बिदाइ गरे ।
हिमालका झ्यालखानाभित्र जन्मकैद बिताएका प्रकाशको कल्पनामा समेत बाहिरी दुनियाँको तस्बिर त्यति प्रष्ट थिएन ।
यात्राले डोर्याइरहँदा प्रकाशका कतिपय हराएका सम्झनाहर फर्किएर आइरहेका थिए । उनले सनै सनै सम्झिए घर छेउको देउनी खोला, हाट बजार र गोरेटोहरु ।
बाटोबाट कतै हामीले फेरि झापाका साथीलाई फोन गरेर उनको सम्झनामा बाँचेका ठाउँहरु छन् छैनन् सोध्यौं ।
बाटोमा भेटिएका गाउँले बाजेले प्रकाशकी आमा बितिसकेको खबर सुनाए ।
दिदीहरुलाई भेटेपछि प्रकाशको मन आधा सन्चो भयो । बाउ आमा र दाजुभाइहरु माथि पहाडमा जिउँदै छन् रे । झापाबाट हामी सोझै भोजपुरतिर लाग्यौं ।
प्रकाशको अनुहार यतिखेर धेरै उज्यालो भइसकेको थियो । उनी वर्षौं हराएको समयलाई बिर्सिएर नयाँ समयको पर्खाईमा थिए ।
वर्षौं हराएको मान्छे गाउँ फर्किएर आएको खबर वरैसम्म फैलिएको रहेछ ।
प्रकाशको घरमा आफन्त र छिमेकीहरुको घुइँचो लागेको थियो । आँखा कम देख्ने प्रकाशका रिठ्ठे भाइ भेटिए । बालखमैमा छुट्टिएका यी दुइ भाइले वर्षौंको मौनता तोड्ने शब्द भेटेनन् ।
मरेको छोरो फर्किएर आएको सपनाजस्तो खबरले दिएको खुसीको ज्वालामुखीलाई निभाउन आमा अलिकति रक्सी खाएर आँगनमा चट्टान झैं उभिएकी थिइन् । खुशिहरू झुक्याउँदै आँखाबाट टिलपिल निस्किन खोजिरहेका थिए । प्रकाशले आमा चिनेनन् ।
हिजोसम्म हिमालमा हराएको एक्लो मान्छे यतिबेला आफ्नै घरको आँगनमा आफन्तै आफन्तहरुले घेरिएको थियो ।
फर्किने बेलामा प्रकाशले साहुले दिएको बाटो खर्च आमाको हातमा राखिदिए । दशैं मान्न घर फर्किने वाचा गरे ।
