कलेज बिदा भएर महिना दिनपछि घर फर्केको छु। पल्लाघरका दाजु भाउजु पनि काठमाडौं देखि घर फर्कनु भएको छ। गाउँको शुन्य झुपडीहरुमा कोरोनाले चहलपहल बढाएको छ अचेल।
लकडाउनमा सबै आ-आफ्ना घरमै ब्यस्त देखिन्छन्। काेही आमाबुवालाई लामो समयपछि आफ्ना छोराछोरीसँगै बसेर मिठामिठा परिकार बनाउने फुर्सद मिलेको छ।कोही १०/११ बर्ष अघि”म यस्तो थिएँ” भन्दै फेसबुकमा फोटो अपलोड गर्दै छन् । कोही हाँस्य troll(ट्राेल) बनाउँदै कमेन्ट गरेर बितेका पललाई सम्झदै छन्। कोही लुडो, चेस खेलेर दिन बिताउँदै छन्।
यस्तो लाग्छ, लकडाउनले सहरलाई जति गाउँलाई छाेएकाे छैन । भाइबहिनीहरु बाटोमा जम्मा हुँदै खेलिरहेकै छन्। दाजु, काकाहरु जम्मा भएर कुराकानी गरेकै देख्छु । खुशीको कुरा नियमित साबुन पानीले हात धुने बानी भने सबैमा जागरुक भएको छ।
Dear Herne Katha,
म पनि याे बेला हेर्न छुटेका “हेर्ने कथा” का पुराना भागहरू हेरिरहेकाे छु । युट्युवमा अडियो नोबेल बुक सुनिरहेको छु । कहिले साथीहरुसँग भिडियो कल गर्दै, घरमा दिदिबहिनिहरुसँग हाँस्दै रमाइलो गर्दै दिन बिताउँदै छु। साथै कुनै समय फूल रोपेर र कुनै समय बारीमा तरकारी गोडेर आफूलाई ब्यस्त राख्दैछु। एकछिन टिभी हेर्छु, एकछिन मोबाइल चलाउँछु। बिहानको सूर्य उदाएसँगै हरेक दिन केही नयाँ गरूँ कि भन्ने सोचमा दिनभर उट्पट्याङ काम गर्दैछु ।
आज मैले ४/५ बर्ष अघि खेलेको खेल गट्टाकाटी पनि खेँले । २ बर्ष अघिदेखि नदेखेको साथी ‘बर्षा’लाई भेँटे । खुशी छु -लकडाउनले स्कुलको रमाइलो झणको याद दिलाएको छ।
घरि-घरि मनले उट्पट्याङ कुरा पनि सोच्न भ्याउँछ ।आफूलाई कोरोना लाग्ला कि नलाग्ला ! नेपालको अवस्था के होला !सबैलाई कोरोना लाग्याे भने ! अनि झसङ्ग हुन्छु र भन्छु – सर्तक भए अवश्य कोरोनालाई हराउन सकिन्छ। अझ छिमेकीहरुले ‘काल आए यसै नि मरिन्छ’ भन्ने गरेको सुन्छु । हाँसो पनि लाग्छ। आखिर आत्मविश्वास नै ठुलो कुरा हो । छिट्टै बाँकी लकडाउनका दिनहरु बिताएर आफ्नो दैनिकीमा फर्किन पाइयाेस्
