म यतिबेला मलेसियामा छु ।
अहिले प्राय सबैतिर कोरोना भाइरसका कारण lock down छ । तर म चाहिँ सेक्युरिटी गार्ड भएकाले यो महामारीको बेला पनि सधैँ काम गरिरहनु पर्छ । डराइ डराइ काम गर्छु ।
यो संकटको घडीमा सबैभन्दा पहिला त घर परिवार इष्टमित्र सबैको याद आउँदो रहेछ । घरपरिवार एकातिर आफू पर देशको मरूभूमीमा ।
कोरोनासम्बन्धि जानकारी हेर्दै नेपालमा कोरोना नलागोस् भनेर प्रार्थना गर्छु भगवानसंग । अहिले नेपालमा पनि कोरोनाको केस पोजेटिभ देखिएकाले मन डराएको छ । मनमा अनेकन भावनाहरू खेल्छन् अनि आँखा चिम्लिएर सोच्ने गर्छु, “मेरो र सम्पूर्ण मानवको भाग्य” संसारका शक्तिशाली र संसारलाई जित्छौं भन्ने देशहरु पनि आज कोरोनासंग डराएको देख्दा मान्छेले घमण्डलाई त्याग्नु पर्ने रहेछ भन्ने लागेको छ ।
कहिलेकाँही छटपटी चल्छ । निन्द्रा पनि कहाँ छ कहाँ? घर-परिवार याद आइ रहन्छ । फुर्सदको समयमा नेपालको समचार हेर्ने गर्छु । विश्व महामारीको संकटमा पसेको बेलापनि भ्रष्टाचार गर्न खोज्ने नेताहरु अनि ज्याला मजदुरी गरेर खाने गरिब मजदुरहरूको हालत सम्झेर चिन्ता लाग्छ ।
शक्ति आर्जनको नाममा प्रकृतिलाई नै चुनौती दिने मान्छेका लागि यो समय नै ठूलो चेतावनी भएको छ । यस्तै सोच्दा सोच्दै दिन बित्छ, अनि मन निराश हुन्छ । तर पनि आशा मारेको छैन । चाडै नै यो संकट सकिएर र हामी सबै सामान्य जीवन यापनमा फर्किने छौं ।
