म प्रहरीसेवाको मान्छे । तालिमको बेलामा हामी सबै प्रशिक्षार्थीलाई अनिवार्य डायरी लेख्न लगाइन्छ । समय-समयमा चेक पनि गरिन्छ । डायरी नियमित नलेख्नेलाई सजायँको भागिदार समेत बनाइन्छ । तालिमको समयमा चाँही सजायँको डरले केही न केही लेखिन्थ्यो । तालिम सकिएपछि चाँहि त्यस्तै हो । कस्ले लेख्छ ? फुर्सद भए पनि लेख्न अल्छि लाग्ने । यसपालि केही न केही लेख्न मन लाग्यो ।
चैतको दोश्राे साता अफिसबाट चार दिनको बिदा स्वीकृत भयो । म आफ्नै मोटरसाईकलमा पोखरातिर हुइँकिए । लामो दुरीको यात्रा । त्यो पनि बाईकमा । बेला बेलामा थकाइ लाग्थ्यो । म चियाको पारखी । बाटाका चिया पसलहरुमा बाईक रोक्थे । र चिया पिउथे । थकान मेटिएपछि फेरि बाईक कुदाउँथे । करिब सात घण्टाको बाईक यात्रापछि पोखरा पुगे । चार दिनको बिदामा एक दिन श्रीमतीसंग र बाँकी दिन गाँउमा बुवा-आमा दिदी र छोरीसंग बिताएर फर्किने योजना थियाे । तर गाँउ जाने सक्ने अवस्था भएन । साँझ कोरोना भाइरसको महामारीका कारण चैत ११ गते बिहान ६ बजे देखि लागू हुने गरेर नेपाल सरकारले लकडाउनको निर्णय गर्यो । चार दिनको बिदा पोखरामै बित्ने भयो ।
श्रीमती ड्युटी जान्थिन् । म कोठामा एक्लै । दिन बिताउन गाह्रो । याे बेला हेर्न छुटेका हेर्ने कथाका सबै भागहरु हेरेँ । सबै भागहरु हेरिरहँदा हामीजस्ता प्रहरीका कथा-व्यथाहरु पनि हेर्ने कथामा समेटिए हुन्थ्यो भन्ने लाग्यो । दु:खको कुरो । कोठामा वाईफाईको सुविधा छैन । डाटा प्याक लिँदै, हेर्दै । मोबाईलमा ईन्टरनेट साह्रै मंहगो । पैसा त एकै छिनमा चैट । चार दिनको बिदामा मोबाईलले पन्ध्र सय सकेछ । श्रीमतीसंग यही कुरामा अलिअलि ठाकठुक समेत पर्यो ।
चारदिनको बिदा सकियो । शाखा अधिकारीलाई फोन गरे – “सवारी साधन चलाउनलाई रोक छ, सर । कार्यालयमा हाजिर हुन समस्या हुने भयो ।” उहाँले सहज जवाफ दिनुभयो – “प्रहरीलाई कुनै रोकावट छैन । आई.डि.कार्ड साथमा लिएर आउनु । अरु सबै कर्मचारीहरु बाहिर डिउटीमा खटिनु भएको छ । अफिसमा थौरै मात्र छौ । तपाईं पनि बाहिर खटिनुपर्ने अवस्था आउन सक्छ ।”
श्रीमतीलाई शाखा अधिकारीको कुरा सुनाए । उनी त्यही फिल्डको भएकोले कुरा बुझाउन गाह्रो भएन । घरमा आमा र बुवालाई फोन गरे । बुवा पूर्व भारतीय सेना भएकोले सुरक्षा निकायको कुरा बुझ्नुहुन्छ । तर आमाले मलिन स्वरमा भन्नुभयो – “सबै गाँउ आएका छन् । तँ र बुहारी मात्रै हो नआएको । कस्तो जागिर खायौ नि ?” आमालाई सम्झाउन गाह्रो भयो । एक त, घरसम्म पुग्न नपाएको गुनासो । अर्को,महामारीको बेला अफिसमा हाजिर हुनुपर्ने । छिट्टै बिदामा आउने बाचा सहित बडो मुस्किलले आमालाई सम्झाएर फोन राखे । श्रीमती ड्युटीमा थिइन् । खाना बनाए । भोली चाँडै हिड्नुपर्ने भएकाले खाना खाएर सुते । श्रीमती कुन बेला फर्किइन् । पत्तै पाइन ।
भोलिपल्ट सबैरे उठे । श्रीमती ड्युटीबाट अबेर आएकाले उठाउन मन लागेन । नुहाई धुवाई गरे र चिया बनाए र श्रीमतीलाई उठाए । दुबै जनाले सङ्गै चिया पियौं । करिब ६ बजेतिर म काठमाण्डौतिर हुइँकिए ।
बाटाहरु सुनसान थिए । चोक-चोकमा प्रहरीहरु ड्युटीमा खटिएका थिए । सरकारको निर्देशनको अवज्ञा गरेर बाहिर निस्केका मानिसहरुलाई सम्झाउँदै थिए । सवारी साधनहरुलाई रोकेर सोधपुछ गर्थे । र नियम बिपरितका सवारी साधन र मानिसहरुलाई नियन्त्रणमा लिन्थे । चेकिङमा म पनि रोकिन्थे । आफ्नो आई.डि. कार्ड देखाउँथे । अफिसले दिएको पत्र देखाउँथे । र उनीहरुले मलाई पठाइदिन्थे ।
बाटाका चिया पसल र होटलहरु सबै बन्द थिए । थकाइ लाग्थ्यो । बाईक रोक्थे । पाउनी पिउँथे । केही छिन मोबाईलमा भिडियो हेर्थे र फेरि बाईक कुदाउँथे । भोक लाग्थ्यो । चियाको तलतल लाग्थ्यो । पसल कतै खुलेका थिएनन् । भोको पेटमै प्रहरीका अनगिन्ती चेकिङहरु पार गर्दै म काठमाण्डौ छिरे । सिधै कार्यालयमा हाजिर भए । युनिफर्म लगाए । र ड्युटीमा खटिएँ ।
लकडाउन होस् । लाईफ डाउन नहोस् ।
जय देश ।
