डर

२०७६/१२/११

मंगलबार

आजको बिहानी हरेक दिन जस्तो थिएन अलि भिन्न थियो । आजको बिहानीमा डर थियो त्रास थियो । मेरो आमाको मुहारमा चिन्ता थियो, बुबाको मुहारमा आश ।

हिजो मात्र हामीले आफिसमा अब घर बाट काम गर्ने कि भनेर सल्लाह गरेका थियौँ । भोलिपल्ट सरकारले ‘७’ दिनका लागि लकडाउनको आदेश सुनायो । एकछिन त म आतिएँ पनि ‘ला अब के हुने होला’? कोरोना भाइरसको महामारीको समाचारले सामाजिक संजाल भरिएका थिए । फलानो देशमा यति मरे, फलानो देशमा यति संक्रमित भए इत्यादि । राम्रो भन्दा नराम्रो समाचारहरु द्रुत गतिमा सामाजिक संजालमा फैलिएका थिए । एकजना साथिले मलाई मेसेन्जरमा लिंक पठाएकी थिइन् । जसमा इटालीमा भइरहेको कोरोना आतंकबारे समाचार थियो । त्यो समाचारले एकछिन मेरो मन सिरिङ्ग बनाइदियो ।

आज लकडाउनको पहिलो दिन। बिहानीको ९ बजेको थियो । आमा भान्छामा, बुबा बारीमा र दिदी चाहिँ साथीसँग कुरा गर्दै थिइन् “आज अब कसरि आउने, गाडी पनि छैन रे,………. मेरो १ बजेको शिफ्ट छ ….. अनि तिमि हिँडेर जान्छौं ?……..” । बुबा बारीको काम सकेर माथि उक्लिन नपाई दिदीले माथिबाटै चिच्याउँदै भनिन् “ मेरो त आज साँझको ९ बज्जे सम्म ड्युटी छ म राति अब कसरि आउने?” सबैको मुहारमा आ–आफ्नै चिन्ता थिए। आमाको मुहारमा खाद्यान्न सामग्री नपाइएला कि भन्ने चिन्ता, बुबाकोमा कार्यालयको काम रोकिने चिन्ता र दिदीलाई राती घर फर्किने चिन्ता । कोरोना भाइरस भन्दा बढि लकडाउनले निम्त्याएको प्रभावको चिन्ता बढि थियो ।

देश ठप्प थियो, मेरो घर वरिपरिका पसल पनि ठप्पै थिए । जहिले ओहोरो दोहोरो गरि राख्ने मेरा छिमेकी अंकलले आज घरको छतमा घाम तापेको देख्दा अनौठो लाग्यो । एकछिन हाँसो पनि उठ्यो । कहिले एकछिन थिर गरेर नबस्ने मान्छे आज यसरि घन्टौं एकै ठाउँमा बस्दा अनौठो लाग्नु स्वाभाविक नै थियो । त्यो सँधै हिँड्ने बाटो आज दिउँसै खाली देख्दा अच्चम लाग्यो । म पनि घाम ताप्दै अरुको घरको छतमा आँखा डुलाएर बसिरहेको थिएँ। कोहि घाममा सुतिरहेका थिए, कोहि चामल केलाइरहेका र कोहि येतिकै टोलाएर बसेका थिए। 

दिउँसोको दुई बजेको थियो । सामाजिक संजालमा साथीहरुको आजको दिनको स्टोरी हेरिरहेको थिएँ। त्यतिखेर नै सामाजिक संजालमा फ्रान्सबाट आएकी नेपाली महिलामा कोरोना भाइरस पोजेटिभ देखिएको समाचार फैलिन थाल्यो । म आतिएर बुबाआमालाई सुनाउन पुगेँ । नेपालमा पनि कोरोना भाइरस देखा पर्यो अब हाम्रो देशमा पनि इटली जस्तो त हुँदैन,भनी झनै आतिएँ ।

साँझको ८ बज्यो दिदिले हस्पिटल बाट फोन गरी र बुबालाई लिन बोलाई । राति जब ड्युटी सकेर घर आई, उसको मुहार बिहानीको भन्दा फरक देखिए । उनि बढि चिन्तीत देखिएकी थिई । उसको मुहारमा फेरि अर्को डर थियो । यो डर भोलिको थियो । अलि आतिँदै उसले भनि – ‘आज हस्पिटलमा एक जना कोरोना भाइरस संदिग्ध व्यक्ति हामीकहाँ आयो र त्यो केस म र मेरो एकजना साथिले हेरेका थियौं । संयोगको कुरा के भने दिउँसो मात्र फ्रान्सबाट आएकी युवती कतार ट्रान्जिट हुदै नेपाल आएकी थिइन् र ती व्यक्ति पनि कतार बाट आएका रहेछन्’ । 

हामी सबै स्तब्ध भयौँ । मनमा अनेकौं कुरा खेलिरहे । रिपोर्ट पोजेटिभ आयो भने के हुन्छ? हामी पनि एक अर्कासँग अलग त बस्नुपर्दैन? हामी झनै आतियौं । 

डर अब सबैको मुहारमा देखिएका थिए । भित्रबाट प्रार्थना गर्दै थिए, ‘हे भगवान्! टेस्टको रिपोर्ट नेगेटिभ आओस् । हामी सबैजना भोलिको रिपोर्टको पर्खाईमा बस्यौं । 

बिहानीझैँ राति पनि डर थियो त्रास थियो तर बिहानीको डर भन्दा फरक थियो ।

 त्यो रात हामि सबैजना भोलि के होला भन्ने डरमै सुत्यौँ ।