म जति बेला कक्षा ३/४ मा पढ्थे, त्यो समय माओवादी जनयुद्द उत्कर्षमा पुगेको थियो । हाम्रो क्षेत्र जनयुद्धबाट धेरै प्रभावित त थिएन । तर पनि हरेक बिहान, माओवादी आन्दोलन र त्यससंग सम्बन्धित भिडन्तका घटनाहरूको समाचारबाट सुरु हुन्थ्याे ।
एक दिन हामी कक्षा कोठाभित्रै पढिरहेका थियाै । त्यही समयमा ठूलो आवाज़ कानमा पर्याे । हाम्रो विद्यालयदेखि दुई घण्टा पर माओवादीहरूले एम्बुस थापेका रहेछन । हाम्रो विद्यालयबाट ३००/४०० मीटर पर आर्मी क्याम्प थियो । त्यो दिन सेनाहरू गस्तीमा गएको बेला एम्बुसमा परेछन् ।
त्याे आवाज़ले आत्तिएर हामी विद्यालयको प्रांगणमा निस्कियाै । सबै जना डराएका थियाै । माथिबाट सेनाहरू डोकोभरि गोली बोकेर दौडँदै थिए । उनीहरूले हामी सबैलाई भित्रै राख्न शिक्षकहरूलाई भन्दै थिए । त्याे घटनाले बालापनमा मन यति डराएको थियो कि अहिले सम्झदा पनि श्वास बढेर आउँछ ।
हिजो बच्चा हुँदा बमका आवाजहरूसंग डराएर भित्रै बस्नु पर्थ्यो । आज कोरोनासंग डराएर भित्रै बसिरहेका छाै । उबेलाको विहान रेडियो नेपालको कहाँ कति कुन भिड़न्तमा को मारीए जस्ता समाचार सुनेर सुरु हुन्थ्याे । अहिलेको दैनिकी कोराेना भाइरसका कारण कहाँ कति संक्रमित भेटिए , कहाँ कति मरेबाट सुरू हुन्छ ।
यति बेला लकडाउनमा घरभित्रै बसेर म धेरैजसाे न्याय, स्वतन्त्रता, मुक्ति, र विभेदका विरुद्ध उठेका बर्ग संघर्षका योद्धाहरूको जीवन कथा, पुस्तक र युट्युबमा हेर्ने कथा हेरेर समय बिताउँदैछु ।
११ दिन को लकडाउनसम्म आइपुग्दा जनयुद्धका थुप्रै याेद्धाहरुको जीवनकथा पढे । याे पढिरहँदा मनमा लागेको कुरा: आज महलमा बसेर चिल्ला गाडीमा सररर गुड्ने हिजोका ती सर्वहाराका नेताहरू र जनयुद्धका छापामार, घाइते, अपांग, साहिद परिवारहरूबीचको अन्तर धेरै भइसकेछ । ।
अब बाँकी लकडाउनमा अन्य पुस्तक उपन्यास पनि पढ्ने जमर्को गर्छु ।। हजुर हरूको लकडाउन पनि शुभ रहोस्।
