चरी भए भुरूरू जान्थे उडेर,
सन्चो छ कि बिसन्चो छ आउथेँ बुझेर ।
जब प्रत्येक पटक बबिना किराँती दिज्यूको गीत सुन्छु,मन नै अमिलो भएर आँउछ। जीवन जोखिम, सर्वत्र लकडाउन र बन्धनले स्वतन्त्रताको धज्जी उडेको भान हुन्छ। तर के गर्नु!
सामान्य जीवन कस्तो हुन्छ नै विर्ससकेँ।बाहिर निस्किनु निकै नौलो लाग्छ। लकडाउनले मेरो दैनिकी नै परिवर्तन गरिदिएको छ । बस्दा बस्दै थकाइ लाग्छ र सुत्छु, सुत्दा सुत्दै थकाइ लाग्छ र उठ्छु।
दुई दिनको भेटघाटको सिलसिलामा नेपालगंजबाट सुर्खेत आएको म करिब ५१ औं दिन पुग्दा सम्म यतै बस्न विवश छु। बढेको दाह्री र कपालले मेरो आफ्नै स्वरूप पनि बिरानो लाग्न थालेको छ। घरभित्रै कुन्ठित भैरहँदा मनमा भने अनौठो किसिमको भेल पैदा भैरहेछ।
२०७६ साल मेरा लागि त्यति उर्वर रहेन। सोचेको थिंए २०७७ सालको आगमन सँगै जीवनले थप उचाइ पाउने छ। जीवनमा नयाँ उमङ्ग थपिनेछ । तर बिडम्बवना कुरो अर्कै भइदियो। नववर्षको आगमन कालो वर्षको रूपमा परिणत भयो। नेपाल भ्रमण वर्ष, २०२० समेत गर्भमै तुहियो। नेपाल भ्रमणसँगै जोडिएका मेरा योजना पनि अधुरै रहने भए। यदि स्थिति सामान्य हुँदो हो त यतिखेर सम्ममा मुगुको रारा अनि अर्घाखाँचीको सुपादेउरालीसमेत भ्रमण गरिसकेको हुन्थेँ। साउने पूर्णिमामा मेरो प्यारो जन्मभूमि बाजुरामा रहेको प्रसिद्द धार्मिकस्थल बुढीनन्दा माईको दर्शन गर्ने योजना थियो। आशा छ यो चैँ योजनामै सीमित नहोस् ।
हजार कोशिस गर्छु, आफैलाई खुशी पार्न। धेरै पछि प्रकृतिदेवीले सुखको श्वास फेर्न पाएकी छिन्। म आफैले पनि आफ्नो मूल्यांकन गर्न पर्याप्त समय पाएको छु। अतीतका असफलताबाट गतिलो पाठ सिक्ने अवसर जुरेको छ। तर पनि मनमा हाइसञ्चाे भने पटक्कै छैन। उफ् डर लाग्छ र आत्तिन्छु। एकातिर कालापानी र लिपुलेक अनि लिम्पियाधुराको चिच्याहट, अर्कोतिर राजनैतिक खिचातानी अस्थिरता तर्फ उन्मुख, त्यसमाथिकाे यो महामारी ।
सुदुर गाँउमा बस्ने मेरी मुवाहजुरलाई पनि पक्कै चिन्ता हुँदो हो, जसरी प्रत्येक आमालाई हुन्छ, सन्तानको पिर। हुन त दैनिक जसो फोन सम्पर्क भैरहेकै हुन्छ। तर पनि उहाँको डर मिश्रित आवाज सुनेर म आफै चिन्तित हुन थाल्छु। मुवा हजुरका अनुसार मेरो गाँउमा कोरोना भगाउन धार्मिक सप्ताह चल्छ रे! जुवाताससँगै रक्सीको खेती पनि राम्रैसँग फस्टाएको छ अरे, मेरो गाँउमा आजभोलि! म अहिले केवल मेरी मुवाहजुरलाई सामाजिक दुरी कायम राख्नुपर्छ भनेर सम्झाउन मात्रै सक्छु। थाहा छैन उहाँले याे मायाकाे अर्थ बुझ्नु हुन्छ हुन्न!
तर पनि समय बलवान छ, आशा छ छिट्टै हामी सामान्य दैनिकीमा फर्कन सक्नेछौं। मेरी मुवाहजुर जस्तो हजारौं मुवाले आफ्नो सन्तानको लागि रातदिन पिरलो मान्नुपर्ने छैन । हामी मान्छे भएर हार्दिकता साटासाट गरी निर्धक्क भएर समाजमा घुलमिल हुन सक्नेछौँ। बश, धैर्य गरौं। संयमित बनौं।
