खासै कथा लेख्नुपर्ने त केही छैन। तर आज धेरै स्वास्थ्यकर्मी र नर्सहरुमा कोरोना देखियाे भनेर पढ्दा मन नै खिन्न हुन्छ।अनि आफै लेखुँ जस्तो लाग्यो।
नर्स बन्ने खासै इच्छा त होइन, तर कसैकाे करकापले अंगालेको पेशा पनि होइन।अपत्यारिलो पारामा मेरो जीवनको गन्तव्य बन्यो यो पेशा। जहाँबाट फेरि मेरो यात्रा अगाडि बढ्नेछ।
महँगो शुल्क तिरेर यो तीन बर्षे पढाइ विभिन्न अस्पताल, चार्ट पेपर र एफो पेपर, प्रिजेन्टेसन, सेतो एप्रोन भरि स-साना नोट र किताब मै बित्यो जस्तो लाग्छ। नर्सको भूमिका र त्यसकाे परिणाम देखेर बेकारमा यो पेशा अंगालेछु जस्तो लाग्छ। मेरो पछुतो फेरि मैले सिकेका ज्ञानले मेटाइदिन्छ। पहिलाे बर्ष त यो पेशा बुझ्नमै बित्यो। दोस्रो बर्ष भने जीवनका केही तिता सत्य बुझेँ मैले। रोगले भरिपूर्ण शरीरमा पैसाको महामारीको महत्त्व बुझेँ मैले। अनि ती कागजका नोट र मानवताको बर्षौ पुरानो हार र जितको कथा देखे मैले। तेस्रो बर्ष सम्झिदा भने “placenta”(sal) को याद आउँछ। कति दिनसम्म पनि मेरो शरीर साल-साल गनाएको जस्तो लाग्थ्यो। निकै प्यारो लाग्छ यो अन्तिम बर्ष।मलाई मसगँ चिनाएको छ याे वर्षले।
नर्सको परिभाषा त पहिलो बर्ष देखि नै थाहा थियोे। बुझ्न भने अलि समय लाग्यो,अनि बुझाउन अझ धेरै। आजसम्म पनि असफल छु बुझाउन। मैले तेस्रो बर्षको परीक्षा भदौमा दिए।रिजल्ट मङ्सिरमै आयाे। फागुनमा लाइसेन्सको परीक्षा पनि दिएँ।तर लाइसेन्स हात नलाग्दै कोरोना भित्रियो। यो अवधि सम्झिदा म कुनै युद्ध पूर्वको तयारी गर्दै छु जस्तो लाग्छ। सायद यो लकडाउनपछि आराम भाग्नेछ मेरो जीवनबाट। कोरोनाको लक्षण पढ्दा त कति दिनसम्म निन्द्रा नै लागेन।आफूलाई नि छ कि जस्ताे लाग्ने! बिहान नलागेको खोकी र नआएको ज्वरो भरे बिस्तारामा आफूसँगै भएजस्ताे। मनकाे डर अलग्गै हुँदाेरहेछ।
लाइसेन्स नआएकोले म अहिले घरमै छु।एक दुई ठाँउ साथीहरुले अप्प्लाइ गर्दा रिजेक्ट भएछन्। हामीसगँ लाइसेन्स नै छैन कसले पत्याओस् त अहिले। कति दिदीहरू बिना तलब काम गर्दै हुनुहुन्छ रे! रमा दिदी त ‘भाग्न पनि नमिल्ने बस्न पनि जाेखिम’ भन्दै हुनुहुन्थ्यो। उहाँलाई आफ्नो भन्दा पनि बढी परिवारको डर लाग्छ रे! नलागोस् पनि कसरी, पेशा नै यस्तै छ।आजकल त घर नै जानुहुदैन रे उहाँ। म पनि स्टाफ भएको भए यस्तै त्रास हुने थियो हाेला। खतरा टर्यो भनेर खुसी हुने कि सेवा गर्न पाइएन भनेर दुखी हुने, दाेधारमा छु।
