कुरा सुरुवातबाटै गरौं होला। म मकाउको द भेनेसियन क्यासिनोको सेक्युरीटी डिपार्टमेन्टको मेडिकल टिममा काम गर्ने भएकाले कोरोना भाइरसको बारेमा हल्का अगाडि नै हामीलाई जानकारी थियो।
सुरुवातमा त लागेको थियो यो सामान्य रुघाँ नै होला भनेर। तर एक दुई हप्ता पछि थाहा भयो कि यो त ख़तरा महामारी नै पो रहेछ । हालसम्म यसकाे कुनै औषधी पनि छैन। अरुलाई जस्तै ममा पनि त्रास, डर त हुने नै भयो। तर काम गर्ने बाहेक मसँग अरु कुनै पनि उपाय थिएन ।
हुबेइ, वुहान लगायत चाइनाका विभिन्न ठाउँबाट लगभग ४ हजार नागरिक नयाँ साल मनाउन मकाउ आएका रहेछन्। मकाउ सरकारले ती नागरिकहरुलाई आफ्नै देश (चाइना ) फर्काउने निर्णय गर्याे। जस अनुसार यहाँका प्रहरीहरुले बिभिन्न होटलहरुमा छापा मार्दै त्यहाँका नागरिकलाई डिपोर्ट गर्न थाल्याे।
हाम्रो होटलमा पनि सयौको संख्यामा वुहान र हुबेइ प्रोभिन्सका नागरिक रहेछन्। म मेडिकल टिम भएको हुनाले मैले पनि प्रहरीसँग साझेदारी गर्दै ती नागरिकको तापक्रम जाच गर्दै ज्वरो भएकोलाई हस्पिटल र नभएकोलाई होटलबाट चेक आउट गराइ उनीहरुकै देश फर्काउन सहयाेग गरे।
अहिले मेरो धर्मपत्नी पनि म सँगै यही बैदेशिक रोजगारीमा छिन्। हाम्रो एउटा ७ बर्षको छोरा छ। अहिले उ हाम्रो आफन्त कहाँ बसेर कक्षा २ मा पढ्दैछ। बिस्वमा यो माहामारीले बिकराल रुप लिइरहँदा अनि नेपालमा पनि याे राेग देखिएकाले हाम्रो मनमा पनि एक प्रकारको त्रास छाएको छ। नाबालक छोरा उता नेपालमा लकडाउनमा छ, बाबा आमा यता बिदेशमा। लकडाउन या अरु जे भए पनि सबै परिवार साथमा भैदिए मन यति अशान्त हुँदैन थ्यो हाेला ? यही कुराले मन भक्कानिन्छ। मुटु गह्रुङ्गाे भएर आउँछ। ओम माने पेमे हुम्।
