समय

‘आफ्नो आमा बुवाको काखमा हुँदा कहिले मर्न डर लागेन। तर अहिले एक्लै छु। आमा बुबाको लागि बाँच्न मन छ।’
 सधै झैँ भिडीयो कल आउँछ।बिहानी पख आमा बुवा मेरो मुख हेर्न आतुर रहनु हुन्छ।’दिनहुँ के चलिरहेको छ? के गर्दै छस् ?’ मेरो सबै कुरा सुनाउन पर्छ। म सधैं भन्छु, ‘म बहिर जाँदिन। यताको मान्छे नजिक नि आउँदैनन्। अचेल सबै आफनो ख्याल गर्छन्।’ राम्रै कुराहरू सुनाउँछु र फोन राख्छु।

झुटो बोल्न कहिले आउँदैन थियो मलाई। तर आज बिरामी हुँदा नि नभनुँ झै लाग्छ, चिन्ताले सताउने हो कि आफन्तलाई भनेर।

आफूलाई ब्यस्त राख्न यता कोठामा खाना पकाउन लागि हाल्छु। टि भी हेर्छु, कहिलेकाहीँ मनमा चिसो पस्छ ।अनि झ्याल बाहिरकाे वातावरण नियाल्छु।यतातिर सबै आफ्नो काममा नियमित जान्छन्। सबै  बजार बन्द पनि भएको छैन। तर काम गर्नको लागि निरोगी भने रहनु पर्छ। सानाेतिनो बिमारी भए मात्र नि कामबाट निस्किनु पर्छ। एकजना दाइले समस्या सुनाउँदै हुनु हुन्थ्यो-  ‘मात्र हाछ्युँ गर्दा काममा जानै बन्द भयो।’

फेरि मान्छेको समस्या यहाँ काम नगरि पनि नहुने। एक दुई महिना काम नगराैं भने नि कहिले सम्म यसरी पुग्ने हो। यो राेगबाट कहिले मुक्त भइन्छ भन्ने नि थाहा छैन। काम गरेन भने खर्च कसरी पुर्याउने? tax नै मात्र तिर्न भए नि काममा जानु पर्ने वाध्यता छ। काममा जाउँ भने पनि बनको बाघले भन्दा नि मनको बाघले खाने रहेछ!

एउटा कोठा भित्र दिनहुँ meditation गरेर मन शान्त राख्छु। बुझ्दै छु, जस्तो अवस्थामा नि सम्हालिन सक्नु पर्ने रहेछ।
नत्र , 
कि समयले हामीलाई छोडेर जान्छ कि हामीले छोडनु पर्छ।