कतार , मध्यपूर्वी खाडी मुलुक समृद्धी र बिकासमा धेरै अघि बढिसकेको, अनि लाखाैं नेपालीहरुको रोजगारीको गन्तव्य पनि कोरोनाबाट प्रताडित छ । यहाँ म जस्ता लाखाै युवाहरु घरपरिवार, आफन्त र आफ्नै चिन्ताले ग्रसित छाैं । नेपालमा कस्तो होला? यहाँ कस्तो हुनेहोला भन्ने दोहोरो चिन्तामा छाैं । धेरै प्रवासीहरु सावधानी र चिन्तामै आफ्नो नियमित काममा जान बाध्य छाैं। कम्पनिले बिदा नदिएसम्म आफूखुशी काम छोड्न मिल्दैन। कम्पनिले पनि माथिको आदेश (कतार सरकार)बिना काम बन्द गर्न मिल्दैन। समग्रमा जसोतसो काम चलिरहेको छ।
कोरोना संक्रमितहरुको संख्या दिनानुदिन बढिरहेको छ। मृत्यु हुनेहरुको संख्या पनि बढ्दै छ। अहिलेसम्म हामी प्रवासी नेपालीहरुमा यो भाइरसले प्रवेश गरेको छैन। हालसम्म तयार नभएको यसको ओैषधि र खोपको काम के बर्षैपिच्छे दशैंमा पाइने आशिर्वाद र बिदाइमा प्राप्त कामनाले गर्ला त ! म सोचमग्न हुन्छु । तर जे भने पनि यसबाट बच्न हामी आफैले उच्च सावधानी अपनाउनु र जोगिने उपायहरुतिर लाग्नु नै एकमात्र बिकल्प रहेको छ।
बिहान चारबजे बाट शुरु हुने मेरो दैनिकीमा परिवार, आफन्त र पुरै कोरोना संक्रमित दुनियाँको चिन्ताले ठाँउ लिएको छ। नेपालमा Lock Down ले रोजिरोटी गुमेकाहरुको पीडा, एम्बुलेन्सले बिरामी बोक्न नमानेको समाचार पढ्दाको पीडा, कति देशमा मलामी बिनाको अन्तिम संस्कारको अवस्थाले दिएको पीडाले यो मन भतभति पोलेको छ।
मुलुकमा व्याप्त भ्रष्टाचारले कोरोना महामारीको समयलाई समेत बाँकी नराख्दा आगो ओकल्न मन लाग्छ। असह्य पीडा र अति आक्रोशले मेरोजस्तै धेरै प्रवासी मनहरु बिथोलिएका छन् जसको सुरक्षित अवतरण राज्य संचालकहरुको काम गराइ र संवेदनशीलतामा मात्रै निर्भर छ। धेरैको मन काममा छैन, मनमा त्रास र भयले बास गरेको छ । काममा ध्यान नहुँदा दुर्घटना हुने सम्भावना बढ्छ। यो बिषयमा स्वयं हामी र काम लगाउने कम्पनिले पनि सोच्नु पर्छ ।
पहिले धेरैले धेरैलाई सोध्ने प्रश्न र दिइने जवाफ प्राय उस्तैउस्तै हुन्न्थ्यो। बिहानै गयो, बेलुका आयो, अलिअलि खायो, अनि सुत्यो, फेरि बिहान हुन्छ अनि त्यही सिलसिला चल्थ्यो । तर अहिले गफको बिषयबस्तु बदलिएको छ। कोरोना बिशेष गफ हुन्छन्, समाचारमाथि टिप्पणी , बहस हुन्छन् । अब के हुने हो? कम्पनिले कसो गर्ने हो? भोलिका दिन कस्ता आउने हुन्? कोरोना संकट कहिलेसम्म रहला जस्ता प्रश्नहरु बेजवाफ छन् । निन्द्रामा पनि म जवाफ नै खोजिरहेकाे हुन्छु ।
