गाउँ फर्किएकाे बेला

महिना दिन नबित्दै भारतमा कामको सिलसिलामा गएका पल्लाघरे माहिला दाइ पनि घर फर्किसक्नु भयो । नेपालमा धेरै खर्च लाग्छ भनेर छोराको सहायतामा गोडाको अप्रेसन गर्न भारत जानुभएका दुई दम्पती लकडाउनले गर्दा उतै अल्झिनुभएछ । गाउँ छाडेर काठमाडौंमा सुन्दर भविष्य कोर्न पसेका विद्यार्थी र दुइपैसा कमाइ हुने आशले गएका मजदुर सबै गाउँ फर्किसकेका छन् । मेरो पनि कक्षा १२ को अन्तिम परीक्षा तयारीको निम्ति कलेजले बिदा दिइसकेको थियो । म पनि गाउँतिरै लागे । बिदेश जाने युवाहरू पनि गाउँको नाउँ जप्दै बसिरहेका छन । गाउँमा युवाहरूलाई पनि कोरोना भाइरसले पाठ सिकाएको छ । कोही अब बिदेश नजाने दृढ संकल्पका साथ नेपालमै केही गर्ने सोचमा बनाउँदैछन् । 

लकडाउनको समयमा तातो घाममा किसानहरूले आफ्नै कृषि कर्ममा ध्यान दिइरहेका छन । अर्मपर्म , आलोपालो र पैँचो तिर्ने, बिउदुना ल्याउने काम नियमित चल्दैछ । यतिबेला घरमा मुसुरो र गहुँ बाली भित्र्याउन धमाधम छ । हाम्रो बा’ ले पुरानो बाली थन्काएर हलो जोतेर मकै छरिसक्नुभयो । आमा जोरजाम तर्फ लाग्नुभएको छ। बुढापाका मानिस नाति-नातिना हेरेर घरमा चोया काट्दै डोको बुन्दैछन् ।

वसन्त ऋतुको आगमनमा बिरुवाले पालुवा हालेर वरपरका वातावरणमा शितलता थपेको छ । वनमा लहरा ढाकिएका छन् । जमिनमा दुबो मौलाएर स्वागत गरिरहेको छ । कोइलीको कुहुकुहुले वन संगीतमय छ । चराहरु स्वतन्त्र खुल्ला आकाशमा पखेटा फिँजाएर उडिरहेका छन् । माहुरी, पुतली र भमरा जस्ता किटहरु पुष्परस संकलन गर्न र परागसेचनमा तल्लीन छन । 

हाम्रो घरको बिरालोले पनि ६ ओटा सन्तान जन्माएछ । हाम्रो घरको गोठ नजिकै डुम्रीको बोटमा ढुकुरले गुँड लगाएर भर्खर बच्चा पनि कोरलेको छ । म त्यो हेरेर नडराउ बचेरा तिम्रो सामु प्रकृति रुचाउने मनुवा आइसकेको छ । तिमीहरूसंग माया साटासाट गर्न आएको छु भन्दै आफ्नु मन फुरुङ्ग पारेर फर्कन्छु ।