साँझमा हेर्ने कथा

म सुप्रिया चाम्लिङ, हाल बिज्ञान विषय लिएर कक्षा १२ मा अध्ययनत छु। खासै लेख्न नजानेता पनि सानैदेखि आफ्नो दैनिकी अनि मनमा लागेका कुराहरु आफ्नो सानो डायरीमा अटाउने गर्थे। तर बिस्तारै पढाइ र अन्य कुरामा व्यस्त भएर केही कोर्न भ्याएकी थिइन। तर हालको देशव्यापी लकडाउनको अवस्था र संचालन हुन लागेको बार्षिक परीक्षा स्थगित भएको कारण पुन: डायरीलाई पल्टाएर केही कोर्ने मौका पाएकी छु। 

झापाको चारपानेमा बसेर अध्ययन गरिरहेकी म कक्षा १२ को परीक्षा अगाडि दिइने preboard सकेर practical exam भन्दा अघि केही दिनको बिदामा आफ्नै जन्मभूमि इलामको कन्याम पुगेकाे थिएँ। झापाको चैतको गर्मी अनि एकान्त कोठामा मन नअडिएर केही दिनको लागि इलामको चिसो मौसममा आफ्नो परिवारसँग समय विताउन घरतर्फ हानिएकी म सरकारको देशब्यापी लकडाउनको घोषणाले उतै उतै भए। सरकारले लकडाउनको समय बढाइरहँदा हाम्रो परीक्षा पनि स्थगित भएको समाचार पायौ। यस खबरले केही मात्रामा मन खिन्न भएता पनि लकडाउनको सकारात्मक पक्षलाई केलाउँदा थुप्रै फाइदाहरु हुने देखिए।

मेरा लकडाउनका दिनहरु प्राय जसो घरमा नै बितिरहेका छन्। सानैदेखि परिवारसँग खासै समय बिताउन नपाएकी मैले हाल पर्याप्त समय घरपरिवारसँगै बिताउने मौका पाएकी छु। दैनिक कलेजको कक्षा संचालन भैरहँदा गर्ने दौड्धुप अनि व्यस्तताकाे भारी हाल बिसाउन पाएकी छु। हरेक दिन किताबको किरा भएर सानो कोठाको चार दिवारभित्र आफूलाइ थुन्न बाध्य म आज आफ्नै ठाँउको खुल्ला वातावरणमा प्रकृतिलाई नजिकबाट नियाल्दै, रमाउँदै दिन बिताउँदैछु।

मेरो हरेक दिनको सुरुवात पूर्वकाे अन्तुबाट उदाउने झुल्के घामसँगै सुरु हुन्छ। घरको सरसफाइ, केही समयको morning walk , भान्साकोठाको कामले बिहानीको समय बितेको पत्तै हुन्न।दिउँसोको समयमा आफ्नो परीक्षाको तयारीलाई नै दिने गरेकी छु।

हिजाेआज “हेर्ने कथा” का शृङ्खलाहरुको लागि बेलुकीको केही समय छुट्टाएकि छु। जसबाट मैले सिङ्गो नेपालका कुनाकाप्चामा लुकेर रहेका विभिन्न मानिसहरुको भोगाइलाई नजिकबाट बुझ्ने अवसर पाए। यी शृङ्खलाहरुले नेपालको विभिन्न ठाउँहरुका वास्तविक जीवनशैली र अवस्थालाई कथाको माध्यमबाट जस्ताको त्यस्तै झल्काउनुका साथै कुनै न कुनै ढंगले प्रेरणाको श्रोत बनेको पाए। “हेर्ने कथा” का श्रृङखलाहरु पनि यस समयमा मेरो प्रिय साथी बन्न पुगेका छन् ।सायद मलाई लकडाउनकाे यो समय नमिलेको भए कसैले पनि हेर्न छुटाउनै नहुने यी कथाहरु हेर्न पाउँदिन थिए होला। 

अनि आफ्ना साथीहरुसँग कलेजमा बिताएका ती रमाइला पलहरुको याद ताजै छ्न्। साथीहरुको न्यास्रो लाग्दा फोन, मेसेज गरि रमाइलो ठट्यौली पनि गर्ने गर्छौ। यसरी नै कायमै छन् आजकल साथीहरुसँगका रमाइला साथहरु पनि….।
अन्त्यमा, टि.भि, रेडियो र सामाजिक सन्जालमा आइरहने समचारले विश्वमा नै कोरोना सङ्क्रमितको सङ्ख्या बढिरहेको खबरले मन आत्तिन्छ। त्यही पनि आउने दिनहरुमा यस महामारीको चाडै नै अन्त्य हुन्छ र सबै अवस्था सामान्य हुनेछ भन्ने आशासँगै बितिरहेछन आजकल मेरा दिनहरु..।