पुराना याद बटुल्दै

लकडाउन भएको पनि हप्ता दिन भन्दा बढी भैसकेछ । सुरु सुरुमा त दिन काट्न असाध्यै गाह्रो । दिन पनि हप्ता जस्तो लाग्ने । केही न केही निहुँ पारेर बाहिर हिडिरहन मन लाग्ने । तर भनिन्छ नि, मानिसले आफू अनुरुपको वातावरण आफै सृजना गर्छ भनेर । त्यस्तै आज भोलि मेराे दिन पनि सजिलाे हुँदै गएको छ ।

सँधै सहरको गाईंगुईं, मानिसहरुको दौडधुप, तँछाडमछाडमा हराउने बानी परेकाले केही दिन एक्लिए जस्तो महसुस भएकाे थियाे । तर मन आफैं रमाउन सिक्दो रहेछ । शान्त वातावरणमा चरा चुरुङ्गीको आवाज सुनेर बसिरहँदा कता कता निकै मीठो अनुभव मिल्दो रहेछ ।

लेख्न छोडिसकेको बानी पनि लकडाउनले जगाइ दिएको छ। फाट्टफुट्ट कविताहरु लेख्न थालेको छु । हराइसकेको पुस्तक पढ्ने बानीले फेरि निरन्तरता पाउँदैछ । धेरैजसो समय घर बाहिर बिताउने अनि घर पस्दा मोबाईलमा हराउने बानीले गर्दा आफ्नै परिवारसंग टाढा भए झै लाग्थ्यो । तर लकडाउनको यो बेला धेरै भन्दा धेरै समय परिवारसंग कुरा गर्दै, मिलिजुली काम गर्दै बितिरहेको छ ।

पुराना साथीभाइसंग पनि सामाजिक संजालमा कुराकानी बाक्लिएको छ । पुराना मिठा यादहरु बटुल्ने माध्यम बन्न पुगेको छ लकडाउन । घरमै ब्यायाम र योग गर्न थालेको छु । त्यसैले यो लकडाउन प्रकृतिलाई आराम मात्र नभएर, मेरा आफ्ना टुटे फुटेका नाता, खराब आनीबानी सुधार्ने सुनौलो मौका पनि बनेको छ।

सुमन भट्टराई

गल्याङ, स्याङ्जा

No responses yet

मनमा केही आयो? लेख्नुहोस्:Cancel reply