लकडाउन भएको पनि हप्ता दिन भन्दा बढी भैसकेछ । सुरु सुरुमा त दिन काट्न असाध्यै गाह्रो । दिन पनि हप्ता जस्तो लाग्ने । केही न केही निहुँ पारेर बाहिर हिडिरहन मन लाग्ने । तर भनिन्छ नि, मानिसले आफू अनुरुपको वातावरण आफै सृजना गर्छ भनेर । त्यस्तै आज भोलि मेराे दिन पनि सजिलाे हुँदै गएको छ ।
सँधै सहरको गाईंगुईं, मानिसहरुको दौडधुप, तँछाडमछाडमा हराउने बानी परेकाले केही दिन एक्लिए जस्तो महसुस भएकाे थियाे । तर मन आफैं रमाउन सिक्दो रहेछ । शान्त वातावरणमा चरा चुरुङ्गीको आवाज सुनेर बसिरहँदा कता कता निकै मीठो अनुभव मिल्दो रहेछ ।
लेख्न छोडिसकेको बानी पनि लकडाउनले जगाइ दिएको छ। फाट्टफुट्ट कविताहरु लेख्न थालेको छु । हराइसकेको पुस्तक पढ्ने बानीले फेरि निरन्तरता पाउँदैछ । धेरैजसो समय घर बाहिर बिताउने अनि घर पस्दा मोबाईलमा हराउने बानीले गर्दा आफ्नै परिवारसंग टाढा भए झै लाग्थ्यो । तर लकडाउनको यो बेला धेरै भन्दा धेरै समय परिवारसंग कुरा गर्दै, मिलिजुली काम गर्दै बितिरहेको छ ।
पुराना साथीभाइसंग पनि सामाजिक संजालमा कुराकानी बाक्लिएको छ । पुराना मिठा यादहरु बटुल्ने माध्यम बन्न पुगेको छ लकडाउन । घरमै ब्यायाम र योग गर्न थालेको छु । त्यसैले यो लकडाउन प्रकृतिलाई आराम मात्र नभएर, मेरा आफ्ना टुटे फुटेका नाता, खराब आनीबानी सुधार्ने सुनौलो मौका पनि बनेको छ।
