यतिबेला मलाई एउटै कुराले खुशी बनाइरहेको छ, त्यो हो प्रकृति । वर्षौं, या भनौं पुस्तौंदेखि हामीले निचरिरहेको प्रकृति आज फक्रदै गरेको महसुस हुन्छ । हिमाल आज हामीलाई हेरेर हाँसिरहेको झैं लाग्छ । चराहरु बिहान बेलुकी चिर्बिर चिर्बिर गरेर जिस्काइ रहेझैं लाग्छ । आज बल्ल हावाले पनि सास फेरे झै लाग्दैछ । रातमा आकाशको जून र ताराहरु चम्केको हेर्दा समय बितेको थाहै हुँदैन । लाग्छ, बल्ल वसन्त आएको छ वातावरणमा ।
यही बेला मन खिन्न पनि छ । पैसा नभएर पशुपतिमा दाहसंस्कार हुन नसकेको खबर पढेर मन विक्षिप्त भएको छ । दिनभर ज्याला मजदुरी गरेर आफ्नाे र परिवारको पेट पाल्ने मजदुर र उनको परिवार भोकै हुनु परेको सुनेर मन खिन्न छ । यस्तो कथाको लिस्ट बनाउने हो भने एउटा सिंगो किताव तयार हुन्छन् । अनि मनमा प्रश्न उठ्छ, के का लागि राज्य ? के का लागि सत्ता ? के का लागि ठूला ठूला महल ? के का लागि चौडा चौडा बाटा ? के का लागि हजारौं फिटको उडान ?
आज कोरोनाले धेरै प्रश्न उब्जाएको छ । जीवनमा सबै भन्दा ठूलो के रहेछ ? अमेरिका, चीन, इटाली, जस्ता संसारका बलिया देशको तागत के रै’छ त ? बेलायतका राजकुमार र प्रधनामन्त्रीको शक्ति के रै’छ त ? त्यो फुटपाथमा सुत्ने रंकको कमजोरी के रै’छ त ? को बलियो रहेछ ! अनि को धनी रहेछ त !
आज हामी सबै कंक्रिटको खोरमा थुनिनु परेको छ । अनि चराहरु खुला आकाशको राजा भएका छन् । अनि हामी ? हामी चैं सबै हुन सक्यौं, मानव बाहेक ।
मलाई अरु केही अपेक्षा छैन । कोरोनाको त्रास सकिएपछि हामी मान्छे हुन सकौं । आफ्नो, आफ्ना अनि मान्छेका लागि बाँच्न सकौं । बस् यत्ति भए पुग्छ ।
आजलाई मेरो मनको कथा यत्ति नै ।
