गाउँको कथा

इन्जिनियरिङको पाचौं सेमेस्टरको परीक्षा अर्को हप्ताबाट हुने भनिएको थियो। नसकिएका कोर्सहरु दिनभर पढाइ हुन्थे, जति कोरोनाका समाचार हेरेपनि पोखराको भिडभाड रोकिने छाँटकाँट थिएन। कोरोनालाई सामान्य रुपमा लिएका हामीहरुलाइ एक्कासी लकडाउनको खबरले शसन्कित बनाइदियो। एकदुई दिन त कोठामै बसेर पढियो पनि । 

तर घरको दबाब अनि घर फर्कनेको लर्को देख्दा बस्न मनै लागेन। नेटको असुबिधा र सहरिया रहनसहनको बानी लागिसकेकाले आजकाल गाउँमा टिक्नै सकिन्न।

आज गाउँ आएको ७ दिन भयो। तर यो ७ दिन यति मज्जाले बितेको छ कि शब्दमा बयान गर्न सकिन्न। युट्युब र फेसबुक हेर्दै बित्ने दिनहरु माछापुच्छ्रेको शीर र पन्चासेको फेदी नियाल्दै बित्छन। 

गाउँका मानिसहरुलाई लकडाउनले खास्सै प्रभाब पारेको छैन। बाबाममी घरमुनीको ठूलो गह्रामा जौ काट्दै हुनुहुन्छ। ३/४ बर्षपछि घरको काम गर्न पाउँदा मलाई पनि रमाइलो लागेको छ। यहाँ खाने कुराको कुनै अभाब छैन । भर्खरै खनेका आलु कोठाभरी छन । धानका भकारी रित्तिन अझै ३/४ महिना लाग्ला । टेकाभरि दाउरा पनि छन।

कोरोनाको त्रासबाट टाढा गाउँमा छुट्टै आनन्द छ। टिभीको रिचार्ज सकिएकाले सबैको घरमा रेडियो बज्छन। सधै आउनेबित्तिकै गाउँ डुल्ने म खास्सै बाहिर निस्केको छैन। घरवरिपरीको बाटोमा हिड्ने मान्छेहरु आउँदाजाँदा बोलाउँछन। हिजो र अस्ति सुन्तला सार्ने खाल्डा खनियो आज तरकारीमा थाँक्रा हाल्नुछ। अबको १ हप्ता घरकै काममा ब्यस्त हुनुपर्छ होला। अस्ति घार सार्न लाग्दा मौरीले टोकेको हात अझै सुन्निएको छ।

अबको केही दिनमा लकडाउन खुल्छ पनि हला। नेपालमा त्यति धेरै कोरोना फैलिएको सुनिएको छैन । सुन्न नपरोस् पनि । 

अब पोखरा फर्कनेबित्तिक्कै परीक्षा सुरु होला जस्तो छ। झोलाभरी किताब ल्याएपनि गाउँमा पढ्ने भन्ने त्यस्तै हो। तर जे भएपनि यो समयले जिन्दगीमा केही नयाँ कुरा सिकाएको छ। सबैले जस्तै मैले पनि गाउँको महत्व बुझ्न पाएको छु। आशा गरौँ चाँडै यो महामारीको अन्त्य भइ आफ्नो दैनिकीमा फर्कन पाइएला।