फर्किने आशा

चारैतिर झ्याल अनि एउटा फराकिलो ढोका। तर पनि थुनिएको मान्छे म। फरक सोच फरक पहिचान बनाउँदै अघि बढ्ने सपना बोकेको मान्छे म। पढाइमा अब्बल दर्जा त पाइएन तर सन्तुष्टि चाहिँ पाए। गहिरिएर सोच्ने अनि मनमा इख गाडिएर हिड्ने व्यक्ति म आज भौतारिएको संसारबाट महिनौ अघि देखि आराममा छु।

कोभिड १९ को कारण चीन पश्चात त्राश फैलिएको दक्षिण कोरियामा म तेश्राे सेमेस्टरमा अध्ययनरत विद्यार्थी आमाबुवाको चिन्ताको कारण नेपाल फर्किए। जाडो बिदाको कारण नेपाल फर्किन सजिलै थियो। हतारिएर फर्केको विद्यार्थी, भरिपूर्ण त के होला र तर पनि कमाएको केही अंश लिएर नेपालमा लकडाउनको केही साता अघि मात्र आइपुगेँ।

करिब दुई साताको घुमफिर पश्चात लकडाउन शुरु भयो। म आएको केही सातासम्म नेपालमा कोभिड १९ का बिरामी थिएनन्। तर आज ५०० नाघिसकेको छ। अब एक महिना पछि त सबै सामान्य हुनेछ र पुन आफ्नो दैनिकीको लागि कोरिया फर्कौलाँ भन्दै दिन पर्खदै गएँ। तर आज करिब दुई महिना बितिसक्दासम्म नेपाली बजार लगायत सम्पूर्ण अन्तराष्ट्रिय आवतजावत बन्द छ। फर्कने कसरी अन्याेल छ।कोरिया-नेपाल सरकारको सहमतिमा विशेष चार्टरमा उडान हुनेछ भन्ने सहमति भए लगत्तै पहल सुरु गरेता पनि कुनै निस्कर्ष आएको छैन। सुन्नमा आए अनुसार क्याविनेटबाट अनुमति पाएको छैन भन्छन्। अनुमति दिन पनि मुन्टो काटेर दिनु परे झैँ गर्छन् रे! अनि सुरु हुन थाल्यो भोलिको चिन्ता। क्षणिक खुसीमा पनि पिडा अनि देशकाे मौनता।।

रित्तिदै गरेको खल्ती अनि लम्बिदै गरेको लकडाउनले साह्रा नेपालीको मन पोलिएको छ। त्यसमा पनि म झन् चिन्ताले ग्रस्त हुन थाले। निम्न वर्गको मान्छे, झनै मुख्य कमाइको स्रोत मै आज यसरी थोत्रो गाडी झै थन्किएको छु। आफ्नो भविस्य एकातिर परिवार देश अर्कोतिर।अनेकौ प्रश्नहरुले घेरिदाँ रात पनि झिसमिसे बिहान झैँ भइदिन्छ।

के नेपाल साँच्चिकै नाजुक अवस्थामा जान्छ?? कुन अवस्थामा पुग्ला मेरो देश? यता भाइरस बढेर अब कोरिया फर्किन नपाए भविष्य के होला? स्रोत र साधनले अपूर्ण मेरो देशले जनताको सुरक्षा गर्न सक्ला? यस्तै यस्तै कुरा अनि प्रश्नहरु मनमा उमाल्दै नयाँ आशाको किरणको पर्खाइमा बस्दैछु।