घरजस्तै घर

आज लकडाउनको भएकाे पनि दुई महिना कटिसकेको छ। हाम्रो कलेज त अझ १५ दिन अगाडि देखि नै छुट्टी भएको थियो।सुरुका दिनहरुमा त सामाजिक सञ्जालमा लेखिएका भ्रामक कुराहरुले निकै चिन्तित र ग्रसित भएका थियौँ। त्यसैले यो गरौँ, त्यो गरौँ भन्ने लागेकै थिएन, कसरी चाहिँ दिन कटाउने होला भन्ने मात्रै हुन्थ्यो। तर लकडाउनको तीन–चार दिनपछि भने हामी सबैले छुट्टै दैनिकी नै बनायौँ।

बिहान अबेरसम्म सुत्ने म, सबैजना बिहान ६ बजेदेखि योग गर्ने भन्ने सल्लाह पछि सबेरै उठ्न थालेँ। पहिले कलेजको व्यस्तताका कारणले पनि होला, मामुलाई घरायसी काममा त्यति सहयोग गर्न पाउँदिन थिएँ। तर अचेल भने मामुलाई निकै आनन्द छ। बिहान कान्छी छोरीले (मैले) भान्सा सम्हाल्ने, राति जेठी छोरी (दिज्जुले) हा! हा!

समय अनुकुल नभएकाले कत्ति कुराहरु पूरा गर्नै पाएकी थिइनँ। शनिबार एकदिनकाे छुट्टी त के गर्ने भनेर सोचेरै बित्थ्यो।कोर्सका किताब पढ्नु पर्ने हुँदा बाहिरी किताब पढ्न समय नै दिन सकेकी थिइनँ। कति पुस्तकहरु किनेर दराजमा थन्क्याउने काम मात्र हुन्थ्यो। नजिकबाट हिँड्दा पनि पुस्तकहरुले– ‘के हो! एक पल्ट पल्टाउँदिनस् त हामीलाई’ भनेर जिस्काउँछन् कि झैँ लाग्थ्यो। तर अहिले भने मन लागेका सबै पुस्तकहरु पढ्ने समय पाएकी छु। कृष्ण धरावासीद्वारा लिखित “झोला“ कथा र गुरुप्रसाद मैनालीको “नासो“ कथाको अडियो बुक पनि बनाएकी छु भने अहिले एउटा कथाको अडियो बुक बनाउने तरखरमा छु ।

दिउँसोको खाजा खाने समयमा एक गेम लुडो र क्यारम बोर्ड अनिवार्य जत्तिकै भैसकेको छ। सुरु–सुरुमा भाइ सानै छ, जिताइदिऔँ न भनेर खेल्थ्यौँ। तर अहिले भने उसले साँच्चिकै सबैलाई हराइदिन्छ। मलाई सदा झैँ अहिले पनि दिनको सबैभन्दा मन पर्ने समय साँझ हो। साँझमा सबै छिमेकीहरु छत–छतमा योग गर्ने, कुद्ने, नाच्ने आदि गरेको देख्दा वातावरण नै छुट्टै रमाइलो लाग्छ। सबैले स्वास्थ्यप्रति गरेको विशेष जोड दिएकाे देखेर लकडाउनले राम्रो काम गरेझैँ लाग्छ। साँझमा सधैँ एकछिन साङ्गितिक माहोल बन्छ। भाइ कर्ड मिलाउँदै गितार बजाउँछ भने बाबा चाहिँ यसो थिचेझैँ गरि सबै गीतमा उही पारामा बजाउँदै गाउनु हुन्छ।

लकडाउनले झन् हामी एकअर्कासँग बढी समय घुलमिल हुन पाएका छौँ। पहिले बेलुकी खाना खाइसकेपछि सबै आ–आफ्ना कोठामा गइहाल्थ्यौँ। तर अहिले भने खाना खाइसकेपछि बाबाले आफ्ना बाल्यकालका सम्झनाहरु र गाउँमा हुने विभिन्न रमाइला र दुखद् घटना सुनाउँदा सबैजना चाख मानेर सुन्छौँ। अब त कहिले, कसले, के गर्दा, के भएको थियो भन्ने कुरा पनि कण्ठस्थ भइसक्यो। लक डाउनको आजको दिनसम्म बाबा र मामुको विवाहसम्मको कहानी सुन्यौँ। यसरी नै मेरा दिनहरु बितिरहेका छन्। यस समयमा म आफूलाई सकेसम्म व्यस्त बनाउन खोजिरहेकी छु ।