एक झोला खुसी

“बिहान उठने बित्तिकै हिमाल देख्न पाइयोस् ” गीत हाम्रो घरको रेडियोमा बिहानै गुन्जिको अझै याद छ मलाई। तर गीतमा भनेजस्तो प्रत्यक्ष महसुस भने अझै गर्नपाएको छैन। तर हिमाल देख्न नपाए पनि बिहान उठ्नासाथ देखिने हराभरा वातावरण र कौसीमा ढकमक फुलेका फूलले मलाई थप उर्जा दिएको छ।

म अमतृ साइन्स क्यामपस,लैनचौर काठमाडौंबाट स्नातक सकेको बिद्यार्थी हो। ४ वर्षसम्म वातावरणलाई हराभरा कसरी पार्ने हावापानीलाई दुषित हुनबाट कसरी जोगाउने, हानिकारक ग्याँसहरुको उत्सर्जनमा कसरी रोक लगाउने भनेर किताबमा मात्र अध्ययन गरियो। तर अहिले एकाएक वातावरणमा यसरी सकरात्मक परिवर्तन आएको देख्दा अचम्म लागिरहेको छ। अहिले प्रकृति बलियो भएको छ। अनि सवारीसाधन र कलकारखानाबाट निस्कने हानिकारक ग्याँसहरुको उत्सर्जन न्यून भएको छ। वातावरणले यसरी मुहार फेरेको हेर्न पाउँदा कसकाे मन प्रफुल्ल नहोला र!

गाउँका मानिसहरु आफ्नो घरदेखि टोलसम्मको सरसफाइमा सक्रिय हुनुभएको देख्दा आन्नद आउँदो रहेछ। मैले पनि आफ्नै कौसीमा फूलहरु फुलाएको छु। पहिले र अहिलेमा फरक छ। पहिले आमाले रोप्नुहुन्थ्याे अहिले म आफै यो सब गरिरहेको छु। मैले पनि यो लकडाउनमा नयाँ कुरा सिक्न कुनै कसर छोडेकी छैन । बुझ्ने भएदेखि होस्टल र साथीहरु नै परिवार थिए। राति १२ बजेसम्म पनि हामी आ-आफ्नो पररिवारको कुरा गरेर थाक्दैनथ्यौं। कहिले घरको यादले रोएर होस्टलको वार्ड म्यामलाई अंगालो हाल्न जान्थौं त कहिले धेरै हल्ला गरेर म्यामको गाली पनि खान्थ्यौं। तर अहिले यति लामो समयसम्म घरका परिवारसँग समय बिताउन पाउँदा जिन्दगीमा एक झोला खुसी बटुलेको अनुभव भइरहेको छ। अहिले त बुवा आफ्नै साथी जस्तो हुनुभएको छ। सम्बन्धहरु प्रगाढ भएका छन्।

तर चहलपहल हुने टोलका सडकहरु भने सुनसान छ। टोलवासीहरु गाउँ पसेछन्। रमझम हुने मेरो टोल अहिले सुनसान छ। कोरोनाको कारणले नकरात्मक सोच नबढोस् भनेर गीत सुन्छु। नाच्छु गाउँछु। परिवारसँग समय बिताउँछु। नयाँ नयाँ परिकार बनाउँछु। भनिन्छ दुख धैरै टिक्दैन रे। म कामना गर्छु आज दुखको बादल बनेर बसेको यो कोरोना भोलि सुखको बर्षात बनेर अन्त्य हुनेछ ।