पात्रको क्वारेन्टाइन २

नमस्कार ! 

मेरो कोठाको साथी कोरोना संक्रमित भएकोले म अहिले क्वारेन्टाइनमा छु। हौसला मिले चौध दिनको क्वारेन्टाइन अनुभव डायरी यसरी नै पठाउनेछु।

अप्रिल २२,

प्रेमिकासँग मस्त कुरा गरिरहेको हुन्छ। कसैले बिहानको नौ बजेतिर ढोका ढकढकाउँछ र भन्छ  ‘आज दुई बजे कोरोना टेस्टका लागि जान तयार हुनु।आवाज कर्कश हो तर जीवन रक्षा गर्नु पनि त छ। सबै कर्कश आवाज खराब पनि त हुँदैनन्। परिस्थिति कस्तो भन्ने कुरा हो। परिस्थितिले त आमाहरू पनि रावणको रूप लिन्छन् र सिंहले पनि मृगको बच्चालाई आमाको काख दिएको हुनसक्छ। 

प्रेमिकालाई यो सबै कुरा बुझाउँछ। लक्षण छैन भन्दैमा दुख्यो मात्रै भनेर कोठामा बस्नु रोग बढाउनु पनि हो।चेक गर्नु आफ्नो स्थिति जान्नु हो। लागेकै भए उपचार हुन्छ। शङ्का भए क्वारेन्टाइनमा बस्नुपर्छ केही नभए फर्किइन्छ।प्रेमिकासंग कुरा गर्दा-गर्दै पात्र कोरोना टेस्ट गर्न जान तयार हुन्छ। उसकाे मनोबल उच्च छ। केही भएको छैन, फर्किन्छु भनि विश्वस्त छ।

तोकिएको समयमा एकसरो कपडामा निस्किन्छ। संयोग कस्तो भने बाह्र पन्ध्र घण्टा कुरा गरिरहने, अधिक माया गर्ने,  अधिक चिन्ता गर्ने  प्रेमिकासँग कारणवश हिंड्ने बेला कुरा हुँदैन। अरू सोच्न छोडेर मेसेज छोड्छ प्रेमिकालाई। लेख्छ, ‘म निस्केँ।’ तीनतारा डुबेर बिहानी उदाउँछ। आगोको रापमा पनि तीनखुट्टे ओदान डगमगाउँदैन। तीन अङ्कको पावर अनौठो र पक्का हुन्छ। आत्मबल थप्दै निस्कन्छ ऊ। 

अधिकांश कोठाका साथीहरू सङ्क्रमित भएकोले बाँकीलाई चेक गर्न पठाइएको हुन्छ। गाडीमा बीस बाइस जना बस्छन् र हस्पिटलतिर लाग्छन् आदेश अनुसारको हस्पिटलको बाटो समाउँछन्। ओहो! बाटोमा छाती बेस्सरी दुख्छ। बेस्सरी जल्छ। छटपटिन्छ। जसरी त्यो रात छटपटिएको थियो। यस पटक प्रेमिकालाई झन् बेस्सरी सम्झन्छ। आफ्नो आत्मबलले मात्र पुग्दैन। वरिपरिको वातावरण पनि त बुझ्नुपर्छ। छाती जल्दा-जल्दै हस्पिटल पुग्छ। सबैजना बाहिर निस्कन्छन्। 

हत्तेरी!  त्यहाँ पनि चेक नगर्ने पो भनिन्छ। गाडी पुन: अर्को हस्पिटलतिर कुद्ने तयारी गर्छ।सोसियल डिस्टान्स भन्ने कुरा मात्रै भन्ने भएको छ। मान्छेहरू ओहोर-दोहोर गरेकै छन् गाडी भित्र। 

जीवनमा पनि एकपछि अर्को गन्तव्य हुन्छ। एउटामा सफलता नपाए पछि कमजोरी कसको हो निर्क्योल गरेर गन्तव्य स्वयंले खोज्नुपर्छ। मानिसको जीवन एकै गन्तव्यमा निराश हुनलाई होइन। अवसर स्वयंले सिर्जना गर्नलाई पनि हो।केही दिनअघि कोठाको साथीसँगै पुगेको हस्पिटल नै पुग्छन् उनीहरु पनि। भन्न परेन यसबेला जो कसैको व्यवहार कस्तो हुन्छ भनेर। चेक गर्ने द्वारमा बसेको डक्टरका अनुसार त मान्छेलाई हप्काइ तर्साइ फिर्ता पठाउनु हो झैं छ। तर, बढी नै शसङ्कित हुनाले सबैजना एक पटक चेक गर्ने भनेर ओहोर-दोहोर गर्छन्। पालैपालो समस्या बताउँछन्।

‘केही दिनदेखि छाती जलेको आभास भइरहेछ। पहिला पनि आएको हो। यसरी फिर्ता कतिन्जेल जाने?’ ‘ज्वरो छैन भने चेक गरिन्न।’ अडान जायज होला। थोरै हैनन्। विश्व कोरोनामाय छ। हरेक व्यक्ति लगभग कोरोनाको नजिक छन्। सही हो, हस्पिटलले मान्छे थपेर मात्रै कहाँ भयो र? उनीहरूका पनि माथि मान्छे होलान्। जागिरै गरेका त हुन्। आम सोचाइ त ज्यानभन्दा जागिर बचाउनु हो । ज्यानभन्दा भिजा जोगाउनु हो। जागिर गरेकै छन्। गरीब देशबाट पश्चिमतिर मान्छे उडेकै छन्। 

कोठा फर्किने कि क्वारेन्टाइनमा जाने। दुबिधामा पर्छ ऊ। कोठामा खानाको जुन अवस्था छ त्यो भन्दा क्वारेन्टाइन जानु बेस। कम्तीमा हस्पिटलकै अन्डरमा भएपछि निश्चित दिनमा वा बढी नै असहजता भएको दिनमा भन्न सजिलो हुँदो हो। भनिन्छ नि। ‘ठूलो रूखले झरी ओत्छ।

‘डक्टरको सल्लाह अनुसार क्वारेन्टाइनको लागि दायाँ कोठातिर छिर्छ। दिउँसो चार बजे पुगेको हो। पाँच… छ, सात, आठ बज्यो कुनै रेस्पोन्स हुँदैन। एकपटक सबै निस्कन्छन्। सोध्छन्। ‘खानाको जिम्मा को लिन्छ?’ त्यहाँको आधिकारी भन्छ, ‘बाहिर ननिस्कनु तिमीहरू अब पुलिसको अन्डरमा छौ। अवज्ञा गरी बाहिर निस्किए बीस लाखसम्म जरिवाना हुन्छ।’ कर्कश आवाजले फेरि राज जमायो। देशको कानुन बलियो भएपछि मान्छेहरू अनुशासित हुँदारहेछन्। अनुशासित भएर कानुन पालना हुने हो कि कानुन पालन गरेर अनुशासित हुने हो एक छिन साेचि बस्छ। आफ्नो देश, देशको कानुन, जनता र सरकार आँखामा घुम्छन्। 

साथीसँग अनुरोध गर्छ, डाटा सेयर गर्छ। प्रेमिकालाई खबर गर्छ। प्रेमिकाको रुन्चे स्वरले कताकति आत्मबल घट्छ। तर घट्न दिँदैन। विश्वमा रोग लागेर भन्दा कम्जोर आत्मबलले धेरै मानिस चाँडै मरिरहेका छन्। कोठामा पो वाइफाइ थियो। कल र कन्ट्याक्ट भइरहेको थियो सबैतिर। यति बेला यात्रामा छ।मोबाइलमा ब्यालेन्स छैन। पैसा नै नभएको हैन। एटिएम बोकेकै छ तर अधिकांश एटिम बुथहरू बन्द छन्। मानौँ प्रकृतिले नै चाहेको हो यो। 

साँच्चै सहर शान्त छ, सुन्दर छ। ब्यालेन्स चेक गर्छ। ५९ पैसाबाटै शेखरलाई   ‘Sir 20 riyal transfer garidinu ta.’ भनी साँझ ५: १८ मै उसले मेसेज गरिसकेको छ। पर्खिरहेको छ ब्यालेन्सको बाटो। सायदै जीवनमा सबै थोक गर्न सजिलो छ तर कसैलाई पर्खिनुको पीडा पर्खिनेहरूलाई मात्र थाहा छ।

१९: १५ बजे टेलिकमको मेसेजको घण्टी बज्छ। Congratulations! 500MB has been successfully added to your account, valid until 25/04/20. You have now 250 MB FREE Bonus data! साथी शेखरलाई लाख-लाख धन्यवाद ज्ञापन गर्छ। आभार र धन्यवादका शब्द अपुग हुन्छ। कतै दुर र  दुरकै साथीको सहयोग, नाता नेपाली भएर मात्र हैन,  सम्बन्धको पुल हो साहित्य। दुवैको साहित्यप्रति लगावलाई सम्मान गर्छ। ओहो! कलमको शक्ति। हो यो कलमको शक्ति हो।

एकापट्टिबाट भन्ने हो भने जब-जब विपद पर्छ कोही साथीहरु कालोबजारी र अमानवीय व्यवहार गर्न कुरेर बस्छन्। तर अहँ शेखर, प्रदीप, खेम, प्रेमिकाजस्ता मानिसहरू छन् र बाँच्न चाहनेहरूको आत्मबल बढेर आउँछ। प्रेमिकालाई सान्त्वना दिन्छ। प्रेमिकाको बारबार मेसेज आउँछ। यही त हो प्रेम, यही त हो माया। आफूले प्रेम गरेको मानिसलाई दुख्दा आफैंलाई दुख्दो रहेछ क्यार। शब्दले सम्हाल्छ। शब्दको आयु लामाे हुन्छ।  शब्दमा शक्ति हुन्छ। शब्दमा ऊर्जा हुन्छ। शब्दमा प्रेम हुन्छ। शब्दमा विश्वास हुन्छ। “शब्द वेद हो, शब्द बुद्ध हो। शब्द ब्रह्म हो।” 

हरेक मानिसको जीवन अभावमै बित्छ। मानिसलाई कहिल्यै पुग्दैन। मानिस सन्तोषी छैन। डाटाले मात्रै नपुग्ने ठानेर १९: ०२ बजे  प्रदीपलाई मेसेज लेख्छ। ‘सर, यता पैसा निकाल्नै पाइएन,  क्वारेन्टाइनमा लागेँ बीस रियल ट्रान्सफर गरिदिनु है।’ कुनै दिनको सत्कर्म हो सायद वा पूर्वजन्मको फल। ठिक समयमा साथीहरूले पनि सक्दो सहयोग गर्छन्। ऊ डाटाबाट साथी खेमलाई मेसेज लेख्छ। जोसँग अलौकिक भेट हुन्छ, अलौकिक संवाद हुन्छ। अलौकिक आनन्द र प्रेम हुन्छ । यस्तो आपतको बेला साथी खेमको, सुझाव र निर्देशनले मन भरिएर ऊ पानी-पानी हुन्छ। 

पुनः : १५ बजे टेलिकमको मेसेजको घण्टी बज्छ।’Dear  Customer, you have received 20 QAR Top-Up from PRADIP GANESH.”डाटा छ। फेसबुक मेसेन्जरबाट दुबै साथीलाई आभारका शब्दहरूले खुसी र धन्यवादका व्यक्त गर्छ। 

कति कुरा लेखेर सकिन्न। संसारमा एक्लो छैन। आँखा खोलेर हेर्न पर्छ। कोही त छ। आँखाभरि खुसीको आँसु टिलपिलाउँछ। बाहिरबाट देखिने आँखाको आँसुको नामकरण सधैँ दु:खको हुन्छ। साथीहरूले चिन्ता नगर्न भनी सल्लाह र हौसला दिन्छन्। 

खुसीकै आँसु किन नहोस् पु्छ्न तत्काल आइपुग्छ प्रेमिकाको भोइस मेसेज। यो हो साथ । यो हो प्रेम । जहाँ तरङ्गद्वारा हरेक क्रियाकलापबारे बुझ्न सकियोस्। अर्कोमा के बितिरहेछ महसुस गर्न सकियोस्। अचेल आकर्षणलाई प्रेम भनिएको छ। प्रेमलाई बिहेको सुत्र मानिएको छ। प्रेमको नाममा धन,  दौलत, जात, मान सम्मान, प्रतिष्ठा खोजिरहेको छ प्रेमले। तर प्रेम आत्मबल हो। खुसी हो। प्रेमिकाको भाेइस मेसेज सुन्छ, उत्तर पनि भोइसमै फर्काउँछ।

ओहो! नौ बज्यो। सबैजना खाना खान निस्कन्छन्। खाना चाहियो नत्र कोठामा जान्छौँ भन्छन्। पुनः कर्कश आवाज सुनिन्छ। ‘खाना आउँछ, गाडी आउँछ। तिमीहरूलाई क्वारेन्टाइन ३६ मा लान्छ।’एक अर्कामा हेराहेर मुखामुख गर्ने समय पनि हैन रहेछ। सबका सब मोबाइलमा घोप्टेका छन्। कसैलाई पीर चिन्ता छैन जस्तो। कसैलाई समस्या छैन जस्तो। कोही कसैलाई केही चाहिन्न जस्तो सोधखोज गर्दैनन्।

एउटा आवाज आउँछ। ‘गाडी आयो ल गाडीमा बस।’एक मिटरको दुरी बिर्सन्छन् सबै। हुरुरु गाडीमा चढ्न हतार गर्छन्। आइडी र मेडिकल कार्ड देखाउँछन्। गाडीमा बस्छन्। CoVID-19 को असरले क्वारेन्टाइनको यात्रामा छन् विभिन्न देशका १८ जना । सरकारी बसले रातीको २२: १० बजे क्वारेन्टाइनको यात्रा सुरु गर्छ। उसले प्रेमिका, खेम, शेखर, प्रदीप सबैलाई क्वारेन्टाइन प्रस्थान गरेको मेसेज छोड्छ। प्रविधिको भरपूर प्रयोग गर्छ। थाहा छ, समय अनुसार चल्नु पर्छ। सरररर फेसबुक स्टाटस अप्डेट गर्छ।

लैजान्छु भनेको त क्वारेन्टाईन नम्बर ३६ हो तर गाडी मुख्य रोडमा निस्केपछि लामै यात्रा गरिरहेछ। गुडिरहेछ। यसरी कहाँ पुग्ने पत्तो नपाई पनि यात्रा हुँदो रहेछ । निकै पर पुगेपछि गाडी दायाँ मोडिन्छ। भित्रभित्रै गुड्छ। जहाँ ससाना बिल्डिङहरू बनिरहेका छन्। मानिसहरू हतार-हतार काम गरिरहेछन्। नजिकैका आवाज र चलिरहेका मेसिनहरूले बताउँछन् यो सब। 

चारैतिर दुई तले सलाईको बट्टाजस्ता सर्लक्क परेका भवन, बिचमा खाल्डो, त्यहाँनिर धेरै बेर गाडी रोकिन्छ।  कागजात चेक जाँच हो सायद। फेरि गुड्छ।  हरेक गल्लीमा सेक्युरिटीहरू तैनाथ छन्। मानिसहरू कोही देखिन्नन् तर गाईगुईँ आवाजले मानिस बस्छन् भन्ने अड्कल काट्न सकिन्छ। यत्तिकैमा गाडी ब्लक नम्बर ३३८ अगाडि रोकिन्छ।

गाडीको आवाजले बिल्डिङ भित्र रहेकालाई जानकारी हुन्छ क्यार सङ्ख्या थपियो भन्ने। नियम कडा रहेछ भन्ने कुरा गाडीको झ्यालबाट देख्छ ऊ ।एक-एकजना गर्दै निस्किन्छन्। तापक्रम जाँचिन्छ। कागजात मिलाइन्छ। दृश्य त भेडालाई खोरमा हालेजस्तै पनि देखिएको हो। रोग नलागोस्, लागेको भए उपचार होस्, भनि आएको हो। झट्ट हेर्दा रोग लाग्नकै लागि बोलाएजस्तो, मिसाइएजस्तो। 

एउटा आवाजमा उसले आफ्नो नाम सुन्छ, र बेलुका २३:१५ बजे ढोकाभित्र पस्छ । त्यो उसको क्वारेन्टाइन हो । अब यो चौध दिनको लागि उसको घर हो।