स्पेनबाट आफन्तको सम्झना

घडीको चालसँगै अघि बढेका देशहरु अहिले ब्याट्री  सकिएका घडी जस्तै भएका छन् । बाहिर सिमसिम पानी परेकै कारण होला मौसम चिसो थियो । विहानी पखको चिसोले बिउँझिएकी म हतपत उठेर आफू छेउ भएको फोन हेर्न पुग्छु। मैले गएको १ महिना यता फोनमा हेर्ने भनेकै कोरोना update हो । तर आज update हेर्न नपाउँदै मोबाइलमा message आइसकेको थियाे – ‘दिदी १ लाख ४० हजार पनि कटिसकेछ। हामी त आत्तिसकेका छाैं ।’ बहिनीको मेसेज थियाे। करिब २५ दिन देखि यो विरानो ठाँउको एउटा बन्द कोठामा थुनिदाँ नआएको घरको याद आज बहिनीको ३ हरफको मेसेजले झलझली आखाँ वरीपरी नचाइदियो । अनि अनयासै आशु खस्याे । खै! कसरी मन दह्रो बनाऊ। खै! कसरी फेरि सुनौलो विहानीको आशा गरौँ! किनकी म यस्तो ठाँउमा बसेकी थिए जहाँ दिन दुई गुणा र रात चौ गुणाको दरले कोरोना संक्रमित बढ्दै थिए र अझ २१ दिन यही कोठामा बिताउनु छ । तैपनि मन दह्रो बनाएर झिनो आशाको त्यान्द्राेलाई चुडिंन दिइन मैले ।

बुवाको फोन आँउछ – छोरी नआत्तिउ, केही लेख, किताब पढ, movie  हेर केही हुन्न । पहिला पनि यस्ता महामारी आउँथे अरे ! हजुरवुवाले भन्नुभएको । तर त्यो बेला internet थिएन। अहिले internet ले गर्दा मात्र सबै थाहा भएको हो ……. यस्तै यस्तै सहानुभुतिका शब्दले मनमा भएको डर अलिकति भएपनि कम हुन्थ्यो। तर बुवालाई फोनमा भन्न र मलाई यहाँ यी सबै कुराहरू सहज रुपमा लिन एकदमै गाह्रो हुन्थ्यो । किनकि थुनिएर नै चलेका छन् यी पछिल्ला दिनहरु । हप्तामा एकदिन सामान किनमेल गर्न बाहिर जाँदा डरले सताइरहन्छ । कोठामा फर्कदा यस्ताे लाग्छ, कतै मै संक्रमणको शिकार बनेर आए कि ! देशहरु जति नै विकसित भए पनि आज यो सुक्ष्म जीवाणुको अगाडी निष्कृय हुनुपरेको छ ।

आफ्ना जिन्दगी भर दुःख गरेर अब बसेर खाउँ, परिवारसंग रमाउँ भन्ने उमेरका बुढाबुढीको निधन भयो अरे भन्दा मननै कट्टक्क भएर आउँछ । अझ पार्थिव शरीरलाई परिवारले हेर्न पनि नपाउने ! ! ओहो !! 

यी सबै कुरा देख्दा र यो महामारीको भयानक रुपले गर्दा त बरु देशमै मिठो नमिठो खाएर भएर पनि ममी कै काखमा बस्न पाएको भए जस्तो लाग्छ। बहिनीसंग बिताएका वाल्यकाल आँखा भरि छ।ममी हजुरको हातको खानाको स्वाद जिब्राेमै छ।वुवा हजुरको प्रेरणा र हौसलाले म अझै बलियो भएको छु। आशा गरौँ यो खराब समयको भुमरीबाट संसारले छिट्टै छुट्कारा पाउने छ । त्यसपछि ममी म पक्कै फर्केर घर आउनेछु ।