जापानबाट एउटा कलमी जँड्याहाको डायरी

आफूले टेकेको धर्ती भासिएजस्तै लाग्छ हिजोआज।आफै रमाएको आकाश टाढिए जस्तै लाग्छ किन किन । पारि क्षितीजमा आगलागी भई चराहरु आत्तिएर चिर्बिराए जस्तै हुन्छ यो मन।अनि ईन्द्रेणीका सातै रङ्ग लुटिए जस्तै लाग्छ धर्तीबाट। यो खुला आकाश,यी थुम्के पहाड,यी निला समुन्द्र ,यहाँका सारा मानव बस्तीहरु आक्रान्त छन् अचेल दिनदहाडै।

आफ्ना आँखै अगाडी काल मडारिरहेको छ।मृत्युले नङ्ग्रा फिजारिरहेको छ । घरदेश अनि परदेशहरुमा धेरै जिन्दगीहरु रित्तिसके। कति रित्तिने लाईनमा उभिरहेछन्। यो क्रम निरन्तर जारी छ पुरै ब्रह्माण्डमा। कसैका भगवान पनि महशुस भएनन्, प्रकट पनि त भएनन् यो सन्नाटामा । हिजो पुरै हिन्दुहरु मन्दिर धाँउथे, क्रिश्चियनहरु चर्च, मुस्लिमहरु मस्जिद अनि बुद्धिष्ट गुम्बाहरुमा पाठ पूजा गरिरहन्थे। आज तिनै साराका सारा भगवानहरु पनि लकडाउनमा छन् । मृत्युपछिको सन्नाटा जस्तै देखिन्छ यो मानव भवसागर।

कता कता काममा नगई पनि नहुने रैछ यो परदेशमा। जाँउ त कालले कुनबेला चड्कन हान्छ थाहा छैन मलाई।यस्तै छ परदेश । यहाँ मेरो रहर र खुशि चल्दैन । हप्तामा पाँच दिन, त्राहिमाम् हुँदै अफिस जा ! कोरोना कहरमा काम गर ! डरलाग्दै घर फर्कि। हैट् यतिबेला सम्झन्छु यमराजकै पन्जामा पो छु कि म कतै। बाँकी दुई दिन मेरो लागि छुट्याईदिएको छ सरकारले ।

सामाजिक सन्जालको अधिकतम् प्रयोग गर्ने मानिसहरु मध्ये म पनि एक पर्ने गर्छु। पलपलको सामाजिक घटनाक्रमहरुलाई नियाल्दै मस्तिष्कको आयतनलाई बिस्तार गर्दै कम्प्युटरका किबोर्डहरुमा यी मेरा औंलाहरु बजार्नै पर्छ हरेक पल। नत्र मिठो निन्द्रा पनि त आउँदैन कुनै दिन। कामको बोझ, बेफुर्सदिलो यो जीवनभित्र केही न केही त लेख्नै पर्ने दैनिकी बनिसकेको छ मेरो । जसरी जँड्याहरुलाई हरेक दिन जाँड नपिई निन्द्रा लाग्दैन त्यसरी नै म कलमी जँड्याहा बनिसकेको छु। लामो समय देखि लेखिरहेको छु ।

जापानको बसाई जिन्दगीमा पलपल डर त्रास छ कोरोनाको।जीवनको के टुङ्गो ! कहिले अस्ताउने हो । यस्तै त्रासलाई आशमा बदल्दै आज यो ब्यस्तताको बाबजुद पनि डायरी कोरिरहे।