टोल नथर्काइ हुन्न !

टिडिङ….. टिडिङ….. आजभोलि मेरो अलार्मको धुन फेरिएको छ । 

“हेलो ! उठ्याै ? ६ बज्न लागिसक्यो।” आमाले ठ्याक्कै यतिबेला फोन गरेर यही प्रश्न सोध्न थालेको आज साता दिन भइसकेछ । परिवारका सबै गाउँ जानुभएको छ । दश गतेबाट लामो दुरीको सवारीसाधन नचल्ने भनेपछि कोठा भाडामा बस्ने अंकल र उहाँको परिवार पनि गाउँ हिँडिसके । घर जाने अघिल्लो दिन मैले अंकललाई सोधेको थिएँ, “घर नगए नि हुन्न र?  यस्तो भीडभाडमा साना केटाकेटी लिएर झन् भाइरस सर्ने सम्भावना होला !”

“उता आफ्ना मान्छे छन् । खानबस्न समस्या हुन्न”  अंकलले भनेको दोस्रो होइन पहिलो वाक्यले मेरो मन अमीलो भयो । 

म एक्लै परेँ । शंखमुल बस्ने साथीलाई घरै बस्न बोलाएँ । साथी र म हाम्रो घरबाटै अफिस र कलेज आउजाउ गर्न थाल्यौँ । हरेक दिन मातातिर्थबाट कलङकी पुगेपछि थाहा हुन्थ्यो साँच्चै मानिसहरुलाई  गाउँ नगइ भएको छैन । गाडीमा कोचाकोच गरेरै भएपनि गाउँ नै पुग्नुछ उनीहरुलाई । । मलाई अचम्म लाग्छ सरकारले लामो दुरीका सवारीसाधन नचल्ने पो भनेको सबैलाई दसैँमा जसरी घर जाऊ भनेको त होइन । अनि फेरि अंकलले भनेको सम्झन्छु । “गाउँमा खानबस्न समस्या हुन्न।”  र, चित्त बुझाउँछु । 

त्यसको केही दिन पछि सरकारले लकडाउन घोषणा गर्यो । अरु देशमा जस्तै मानिसहरु बाहिर निस्कन मिल्दैन । जर्मनी, फ्रान्स र अरु केही देशले त दुई जना मात्र हिँड्न पाउने नियम गरेका छन् । अझ हाम्रोमा त अत्यवश्यक काम बाहेक अरु कामले त्यसै हिँडडुल गर्न पाइँदैन । अहो ! कस्तो राम्रो काम । 

त्यो दिन म छतमा बसेर सहर हेर्दै चिया खाँदै फुरुङ्ग थिए । मेरो फुरफुर क्षणभरमै हरायो जब तल्लो घर नजिकै चौरमा तासको खाल देखेँ । ‘ अंकल…. घरबाट बाहिर ननिस्कन भनेको छ त सरकारले सुन्नुभाछैन ? माईक लगाउँदै हिडेको छ त । अझ पाँच–सात जना जम्मा भएर काँ यस्तो खाल जमाउन पाइन्छ  ? तीन तलाबाटै म चिच्याएँ …..। उनीहरु हातको इसाराले चुप चुप भन्दै थिए ।

टिडिङ….. टिडिङ….. फोन बुवाको थियो । 

“त्यहाँ गाउँमा मान्छे जम्मा भएर तास खेलेर बस्ने होइन भन्द्याछु । ”  किन फोन गर्नुभएको थियो सोधिन, बरु उल्टै बुवालाई थर्काएँ । कस्तो अचम्म हामी नेपालीलाई भनेको नलाग्ने कि नटेर्ने ! ईटलीमा कोरोना भाइरसको संक्रमण संख्या बढ्नुको एउटा कारणमा साथीभाइसँग जमभेटलाइ पनि लिएको कुरा समाचारमा सुनिरहेकै छौँ । बिषयको गाम्भिर्य बुझ्न किन यति गाह्रो भएको ।

अर्को दिन मैले तासको खाल त्यहाँ देखिनँ । तर हिजो फाट्ट फुट्ट मान्छे देखेको थिएँ । भन्दै थिए चार–पाँच बुक तास निकाल त गोजीमा हालेर जङ्गलतिर जाम् ।” यो कुरा सुनेर हिजो चढेको मेरो पारो अझै झरेको छैन । एकपटक छतमा गएर हेरेर आउँछु ल ! यही बेला हात धुने वहाना पनि हुन्छ ।

अहो! आज आकाश खुलेको रहेछ । हिमाल पनि टलक्कै टल्किएको । कहिलेकाही मातातिर्थले चन्द्रागीरीलाई च्यालेन्ज गर्छ कि झैं लाग्छ । यहाँबाट पनि त काठमाण्डौ शहर परसम्म देखिन्छ । आज पनि अंकलहरु त्यही थिए । तर केही दुरी कायम गरेर गफ गर्दै थिए ।

ठ्याक्कै अंकलहरु बसेको माथिबाट एक हुल चराहरु भुरुरु उडे । मैले पनि आकाश र बादल हेर्दै लेखक दुर्गा कार्कीको किताब ‘कुमारी प्रश्नहरु’ आधा जति पढेर भ्याएँ । हरेक पटक बादलसँग कुरा गर्दा उस्तै प्रश्न हुन्छन् मेरा । बादल किन म जता हिड्छु उतै हिड्छ । किन कहिले साथी र म जस्तै आकृती बनेजस्तो लाग्छ । कहिले आमाले बच्चालाई दुध खुवाइरहेजस्तो । कहिले आफै टोलाएर बसिरहे जस्तो । 

खैर, बादलसँग हामी सबैको कुराकानी यस्तै त होला नि! आज मेरो दिन लगभग छतमै बित्यो । यो बिचमा कम्तीमा पाँच पटक त हात धोएँ होला मैले । अनि धेरै पछि हजुरआमालाइ सम्झिँए । हजुरआमा साबुन पानीले पटक पटक हात धोइराख्नुनुहुन्थ्यो । धोएर राखेको प्लेट खाना पस्कनु अघि राम्ररी पखालेर राख्नहुन्थ्यो । भन्नुहुन्थ्यो “ठूलो नातीले भनेको किटाणु बसेका हुन्छन् रे धोएर मात्रै खानुपर्छ”। असी काटिसकेकी हजुरआमाका हातका छाला कक्रक्क परेर फुटेका थिए । “धेरै पानी चलाएर हो हात फुटेको” भनेर कराउँथ्यौ हामी । तर आज मलाई हजुरआमासँगै हात धुन मन छ । राम्ररी कसरी धुने सिक्न मन छ । र उहाँ नफर्कने बाटो हिँडेको दुई बर्ष भयो भनेर बिर्सन मन छ ।

शहरतिर झिलिकमिलिक बत्ती बल्न थाले । कलङकी हुँदै गाडी खचाखच बाहिरिए पनि शहर कहाँ रित्तिएको छ र । दिउँसो निस्सासिएको शहरमा साँझको बत्तीले छिमेकी भएको आभास दिन्छ ।

ममीले फेरि फोन गर्नुभयो – “दिउँसो बुवालाई थर्काइस अरे त । आज त यता पनि भिडभाड गरेर नबस्नु भन्दै माइक लगाएका थिए । तँलाई पनि भिडभाडमा नजा भन्नलाई बुवाले फोन गर्नुभाथ्यो । “

मैले भनेँ “माईक त यता पनि लगाएका छन् नि । माइक लगाएर मात्र हुन्न आफ्ना टोलकालाई आफै थर्काउनु पर्छ ।”