प्रिय जिन्दगी
संघर्षको मैदानमा कहिलेकाँही थाक्नु स्वभाविक हो, तर पनि जिन्दगी त सबैलाई प्रिय नै लाग्छ । खासगरी जब जिवन वा मृत्यु आफ्नो सम्मुख उभिएको हुन्छ । जस्तै दुःख पनि सामान्य लाग्न थाल्छ त्यो वेला, जव संसारभर जना, सय, हजार हुँदै मृत्यु संख्या दोब्बर बनाउदै भयावह स्थिती अहिले झै हुन्छ ।
विश्वका कतिपय मुलुकमा भएका नातागोता, ईष्टमित्र र सबै सबै साथीहरुलाई यो विषम परिस्थितिमा बेस्सरी सम्झिरहेको छु । मर्ने त मरिगए मर्नेका आफन्तको त्यो पिडा…..आफ्ना प्रियजनका लागि मलामी नपाउनु, अन्तिम पटक छातिमा टाँसिएर धित् मरिन्जेल रुन नपाउनु जस्तो पिडा….. कसरी भन्न सकिन्छ र ? यो त्रासले सबै सबैलाई गाजिरहेको छ, कोही अछुतो छैन । विदेशी भूमिबाट पनि यसरी नै सम्झिरहेका छन् आफ्नाहरुलाई, आफ्ना बाल्यकाल, भाडाकुटि खेलेको……यसरी नै त बितिरहेको छ लकडाउन । घरको कुनामा बसेर हेर्ने सामाजिक सञ्जालमा छाइरहने समचार र फोटोहरुले स्तब्ध बनाउछ । खुलेर हाँस्न नसक्नु कस्तो बिडम्बना है……
मनमा तर्क विर्तक गर्नलाई प्रशस्त समय छ । राम्रा नराम्रा कुराहरु आउने नै भयो । अहिलेको परिस्थिति र अहिले सम्म भोगेको समयलाई सम्झन्छु , भाग्यमानी पुस्ता लाग्छ । हाम्रो पुस्ताले सामाजिक र राजनीतिक परिवर्तनका निम्ति गरिएका आन्दोलन लाई सम्झन्छु । समय समयमा झेलेको प्रकृतिक प्रकोप । त्यसैले त भनिएको होला जिन्दगी भोगाइ हो ।
प्रिय जिन्दगी
जिवन जिउने अभिलाषामा एकहप्ताको लकडाउन पूर्ण पालना गरियो । अधिकांश समय सामाजिक संजालमा वित्ने गरेको छ, बाँकि समय लुडो अनि त्यसबाट बचेको समय किताब पढ्छु र पेन्सिल आर्टमा रमाउछु । साथीहरु पुरानो फोटोहरु पोष्ट्याछन । बालापन , स्कुल र कलेजको दिनहरु याद गर्ने मौका मिलेको छ । नेपालमा रहेका सबै परिवार एकहप्ताबाट संगै छौ । घरको सरसफाई गर्ने मौका पनि यही हो कि जस्तो पनि लाग्ने । सधै जसो एक्लै पर्नुहुने मेरो आमा हिजोआज संगै हुँदा निक्कै खुशी देखिनुहुन्छ ।
अप्ठ्यारोमा हाँस्न सक्नु पनि उत्तम कला हो भन्ने भनाइ छ । दिल खोलेर हाँस्ने परिस्थिति नभएपनि के गर्दा खुसी मिल्छ , यसमा परिवार नै लागिपरेका छौ । पिर मान्नलाई त अहिलेको परिवेश काफि छ । तर यसरी नै हरेस खाएर पनि त हुँदैन ।
यतिखेर समचार हेर्न लायक छैन यद्यपी सजगता अपनाउनु पर्ने विषयहरु कामलाग्ने नै भए । अर्थशास्त्रमा पढेको माल्थसको जनसंख्या सिद्धान्त पनि धुमिल सम्झना आउँछ बेलाबेला । अनि सोच्छु क्याम्पसमा पढेका धेरै सिद्धान्तहरु पास गर्नका लागि पढियो , माल्थसको जनसंख्या सिद्धान्त नै लागु भएजस्तो लाग्ने । देशी भन्दा विदेशी नेपाली साथीहरुसंग कुराकानी हुन्छ।उनीहरु निक्कै हतास छन् । मनमा भय भएपनि केही हुन्न सानो मन नगर भनेर हौसला दिन खोज्छु ।‘रोगले नमरे पनि भोकै मरिने स्थिति आउँदैछ’ भनेर स्पेनमा भएको साथी भन्छ।हौसला दिनकै लागि पनि कनिकुथी ‘केही हुन्न हौं’ भन्छु ।
नेपालमा संक्रमित व्यक्तिहरु अहिलेसम्म सकुशल हुनुहुन्छ । यहाँको अवस्था त्यति नबिग्रेकाले पनि होला यहाँका साथीहरुसंग अलिक राजनीतिक गफ हुन्छ । यस्तो अवस्थामा पनि कसरी भ्रष्टचार गर्न सकेको होला भनेर निरासाको कुराहरु हुन्छ । यतिखेर नेपालीहरु सही सलामत हुनुपर्यो , हिसाबकिताब पछि गर्ने दिन आउलानी भनेर मेरो सोझाे बिचार दिन्छु । ‘कस्तो देशमा जन्मिएछ जनताको मृत्युसंग पनि यो देशको नेताहरु खेलवाड गर्छ’ भनेर उसले भनिनसक्दै मैले भने, ‘धन्न तँ नेपालमा जन्मेछस् र गनगन गर्न पाउदैछस् । युरोप, अमेरिकामा जन्मेको भए समचार बनिसक्थिस कि आइसोलेसनमा म बाँच्न चाहान्छु भन्दै रोगसंग लडदै हुन्थिस् ।’ पछि लाग्यो यति सम्म त नभनिहालेको भए हुने ।
खैर न कोरोनाले संसार आक्रान्त हुनु राम्रो । न त हाम्रो देशमा भएको भ्रष्टचार राम्रो । तर यी दुवै हाम्रो बस् को कुरा हैन ।
